Ik ben vandaag precies zes maanden zwanger. Nog drie maanden te gaan dus. Bijna onvoorstelbaar lang, want als ik nu naar mijn buik kijk en zie hoe DIK ik al ben… dat wordt nog wat (bijgaande foto is al 1,5 maand oud!).
Twee maanden geleden schreef ik mijn eerste blog over mijn zwangerschap (zie: www.locuta.nl/ik-ben-zwanger), waarin jullie konden lezen dat het niet echt over rozen ging. Ik was toen al maandenlang élke avond doodziek, op een manier die ik tot op de dag van vandaag niet eens kan beschrijven. Zo’n uniek, apart, en vooral: ongelooflijk vervelend ^@#&#-gevoel! Pas na 4,5 maand ging dat langzaam weg. Daarvoor in de plaats kwam ineens een hele scherpe rugpijn, die echter niet direct aan mijn hernia te relateren was. Na een paar dagen waarin ik amper een stap kon zetten kwam ik er achter wat er aan de hand was: bekkeninstabiliteit. Dat komt in allerlei varianten voor bij zwangere vrouwen. Ik had in ieder geval een extreem pijnlijke variant. Gelukkig wist ik een paar oefeningen op te duikelen die hielpen. En zo had ik ineens een paar weken waarin ik relatief vrij was van echte misselijkheid en echte pijn.
Maar dat betekent natuurlijk niet dat er verder niets aan de hand was. Want minder pijn en minder misselijkheid betekende helaas nog niet dat beide echt afwezig waren (of zijn). Ik maak alles mee: extreme vermoeidheid, of juist niet kunnen slapen, last van spierpijn, een zwaar gevoel in mijn buik, enorm geschop van de baby sinds een dikke maand (bij voorkeur midden in de nacht uiteraard, zodat je er wakker van wordt), in een paar weken tijd ineens veel aankomen, extreem acute hongeraanvallen, plotselinge moodswings, hoofdpijn, bekkeninstabiliteit, algemene rugpijn, pijn in mijn borstkas, pijn in mijn onderbuik, pijn bij mijn maag, last van een strakke buik, last van een hangbuik, last van een klotsbuik, felle pijnsteken op vrijwel willekeurige plaatsen, zenuwpijn, u vraagt, wij draaien…
En toch gaat het nu dus wel aardig. Het mooiste vind ik nog steeds dat mijn hernia sinds mijn zwangerschap volledig op de achtergrond is verdwenen. Ik kan dus wel gedurende langere tijd zitten. Nou ja, kon: aan het eind van de dag ben ik nu telkens wel redelijk uitgeteld en voel ik het gewicht in mijn buik ook echt ‘hangen.’ Dan toch maar weer liggen.
Inmiddels is dus ook de 20 weken echo alweer een tijdje geleden achter de rug. We weten dus wat het wordt! Namelijk…….. een baby!!
De babykamer is ook al af. Niet dat we daar veel aan wisten te doen, want wat heb je nu helemaal nodig? Een wieg en een commode. Die eerste kregen we van mijn zusje Pauline, de rol van de tweede wordt vervuld door een erg op een commode lijkende kast die Geert nog had. Van zowel Pauline als van Baukje (Geert’s zus) hebben we daarnaast tal van spulletjes gekregen, dus we geloven het voorlopig wel even. Het duurt per slot van rekening nog drie maanden. Dat is nog een eeuwigheid. Niet over nadenken. Niet over nadenken.
Zoals gezegd is de baby een dikke maand geleden voelbaar gaan bewegen. Af en toe is het kennelijk nodig rondjes te draaien, of karate-oefeningen te doen tegen mijn buikwand. In het begin nog erg leuk en schattig, daarna toch wel lichtelijk onhandig, vooral midden in de nacht. Want als ik slaap, betekent dat niet dat het ook rustig is in mijn buik… en dat murmeltje kan verdomd hard meppen en schoppen trouwens!
Geert is ondertussen zo lief als maar kan. Gisteren bracht hij bloemen mee. Zomaar. En hij is inmiddels ook verslaafd aan de West Wing, dus ben ik nu voor de derde keer de hele serie opnieuw aan het kijken. Het wordt nog een hele kunst om dat voor 21 augustus, de uitgerekende datum, af te hebben. Het zou helpen als ik niet meer zo vroeg in slaap val. 🙂
Afijn… tot zover deze update. Nog drie maanden. Drie. Maanden. 13 weken. Meer dan 90 dagen. Pfffff…!!