Na 38 weken en 5 dagen was het op 12 augustus 2014 dan eindelijk zo ver: daar was onze dochter, Thule! Het was een aparte dag, die wat anders verliep dan we hadden gepland.

‘s Morgens om 10:00 uur stond een routinebezoek aan de verloskundige gepland. Direct daarna zouden we naar het zwembad in Delft gaat. De laatste weken kwamen we wel vaker in zwembaden: in het water hangen was zo ongeveer nog de enige manier voor mij om even zonder pijn door het leven te gaan. Het liep allemaal wat anders.

Ik meldde namelijk bij de verloskundige dat ik sinds zaterdag (let wel: we waren er dus op dinsdag) wat vochtverlies had, maar dat het volgens de ‘regels’ geen vruchtwater leek te zijn. De verloskundige twijfelde net als ik een beetje en zei dat we voor de zekerheid het beste even naar het ziekenhuis konden gaan. Daar konden we die middag om 13:30 uur langs. Dat betekende dus: niet zwemmen.

Om 13:30 uur kwamen we op de motor aan bij het Erasmus MC. Inmiddels waren er zeg maar ‘ontwikkelingen’, want van twijfel over vruchtwater kon nu weinig sprake meer zijn. Een arts bevestigde dat met een echo: ‘Ja, ik zie her en der nog wel wát vruchtwater, maar veel is het niet meer.’ Dat betekende dus dat ik direct moest worden opgenomen, want als mijn vliezen al drie dagen eerder gebroken waren, dan betekende dat een potentieel risico voor de baby. We konden echter niet in het Erasmus MC terecht: dat zat vol. We werden naar huis gestuurd met de mededeling dat we gebeld zouden worden over waar we dan wel terecht zouden kunnen. Om 14:30 uur waren we thuis, tien minuten later werd er gebeld dat alle ziekenhuizen in Rotterdam vol zaten! We moesten uitwijken naar Capelle aan den IJssel. Om 15:13 uur waren we daar, dit keer met de auto.

Ik was intussen al de hele dag aan het twitteren en besloot om daar maar vrolijk mee door te gaan. Inmiddels waren namelijk al meerdere mensen benieuwd hoe het allemaal ging. Een aantal sites zou in de loop van de dag melding maken van die tweets (zoals fittevrouwen.nl), en Stand.nl riep op Radio 1 een dag later zelfs op tot het sturen van een kaartje. Zelfs zonder dat ze ons adres meldden kwamen er toch wat kaartjes binnen van volstrekt onbekenden. Leuk!

Maar ik loop vooruit op de feiten: we waren dus aangekomen in Capelle, alwaar we braaf wachtten tot we zouden horen wanneer en hoe ik zou worden ingeleid. Terwijl ik op een ziekenhuisbed lag, bleken de weeën echter zonder dat ik het door had al begonnen te zijn! Toen ik eerder in de middag op de motor was gestapt naar het Erasmus MC, deed het wat pijn toen ik ging zitten. Dat was achteraf zo ongeveer de eerste wee. Maar ik merkte er nog weinig van: het is dat de monitor aangaf dat er weeën waren, want zelf merkte ik nog weinig. In korte tijd veranderde dat echter. Al snel voelde ik elke pakweg 2:30 a 3:00 minuut een wee opkomen, die dan tussen de 20 en 45 seconde duurde. Het was echter goed te verwerken allemaal. De verloskundige zei dat ik al 2cm ontsluiting had, terwijl ik nog niks had gevoeld. ‘ontsluiting gaat met ongeveer 1 cm per uur gemiddeld,’ gaf ze aan. Ruim anderhalf uur later had ik 4cm. De weeën deden nu serieus pijn, maar toen Chester, een vriend van me, toevallig belde, kon ik hem nog semi-gewoon te woord staan. Wel moest ik de telefoon telkens even die max 45 seconden van me af houden om tijdens de weeën de pijn te verbijten.

Niet heel veel later veranderde alles: in het volgende uur en 15 minuten kwamen de resterende 6 cm er ineens bij. De pijn daarbij was niet te beschrijven. Tijd voor een ruggeprik dus. Daar moest ik 25 minuten op wachten, maar daarna was het ook echt een walk through the park, de rest ging bijna vanzelf. En zo kwam het dat om 21:12 uur Thule dan eindelijk werd geboren, 47 cm lang en 3115 gram zwaar!

Inmiddels is ze een week oud, kerngezond en nu al boven geboortegewicht. Als ze nu ook nog even ‘s nachts blijft slapen dan is het feest helemaal compleet. 🙂