Vanmorgen om 07:24 uur is onze dochter Mera geboren. Natuurlijk precies op Doke’s verjaardag: die is vandaag twee geworden! Het was weer een heel avontuur. We hebben ook ietsje meer gedaan dan de kraamzorg zou toestaan. Die hebben we daarom ook pas héél laat gebeld.

04:13 uur: Ik word midden in de nacht wakker, zoals dat de laatste weken wel vaker het geval is. Ik ben dan echt klaarwakker telkens. Het internet maar even lezen dan. Na een minuut of tien voelde ik iets wat verdacht leek op een wee, maar het was te zwak om zeker te zijn. Tot aan 05:00 uur bleef dat vage gevoel, maar het stelde weinig voor. Tot er ineens iets kwam dat écht wel een wee was. Tóch? Ik maakte Geert wakker. Maar de twijfel bleef. En toen het om 05:22 nog steeds of weer stil was, besloot ik om verder te gaan slapen. Precies op dat moment kwam er een nieuwe wee. O-ver-dui-de-lijk.

05:23 uur: Ik ging niet slapen, maar belde de verloskundige. Stiekem nog steeds met twijfel. Zij gaf aan er over drie kwartier te kunnen zijn. Daar ging ík weer over twijfelen, want als het wél wat was… bij Doke vond de geboorte plaats binnen 1:20 uur na de eerste wee. Toen ik dat meldde zei de verloskundige eerder te komen. Geert belde mijn ouders wakker, zodat die op de kinderen konden passen. Ik bedacht me wat de twee ergste dingen zijn om te doen: bevallen en belasting betalen. Tussen de weeën door besloot ik om de waterschapsbelasting even te betalen. Leek me wel poetic justice.

05:45 uur: De verloskundige arriveert en constateert dat ik al bijna halverwege ben. We gaan dus snel naar het ziekenhuis, en zien op weg daarnaartoe nog net mijn vader aan komen lopen die een oogje op Thule en Doke gaat houden.

06:05 uur: In het ziekenhuis. Dat leeg is. In de hal krijg ik een wee. Een eenzame mevrouw op een stoeltje bij de kiosk knikt vol begrip: ‘ik weet hoe het is’ zegt ze. Ik loop door, en wil maar één ding: pijnstilling. Maar omdat het -net als de vorige keer- zo snel gaat, is daar geen tijd voor. Ik moet het doen met twee paracetamolletjes. Voor de vorm zeg maar. Het bevallen is weer een waar ‘feest’.

07:24 uur: En daar is Mera! 3820 gram zwaar, 47cm lang. HOERA!

09:30 uur: We verlaten het ziekenhuis, maar ik registreer Doke eerst nog even bij de patiëntenbalie. Dat had ik al twee keer eerder beloofd te doen. Daarna rijden we niet naar huis, maar naar de winkel: beschuit met muisjes halen. Dan door naar de kinderopvang, waar Thule en Doke -en de andere kindjes- zwaar onder de indruk zijn van de baby, en tal van kusjes op hun nieuwe zusje geven. De leidsters zijn verbaasd dat ik een paar uur na de bevalling alweer rondloop. Tja, ik voelde me prima.

10:00 uur: We gaan nog steeds niet naar huis, maar naar mijn ouders. Daar maak en bestel ik de geboortekaartjes ook alvast maar even. En ik maak een afspraak voor de geboorteaangifte bij de gemeente Leiderdorp, want daar staat het ziekenhuis waar Mera geboren is. En waar ik zelf ook geboren ben!

10:45 uur: En nog niet naar huis: op naar Nieuw-Vennep, om de verjaardagstaart voor Doke te halen. En een krant van vandaag (dag-van-de-geboorte). En meer beschuit met muisjes. Terwijl Geert in de winkel is, meld ik Mera aan bij de zorgverzekeraar. En ik bel eindelijk de kraamzorg. En ik roep op social media dat Mera er is.

11:30 uur: En dan ook even langs Geert’s werk in Nieuw-Vennep, waar ze zo mogelijk nog verbaasder zijn dan bij de kinderopvang.

12:24 uur: Vijf uur na de bevalling zijn we thuis. Tijd om de ooievaar op te hangen. 🙂

Update: Oh ja! De naam! We hadden natuurlijk gezegd op zoek te zijn naar een zeldzame naam -net als Thule en Doke-, die kort moest zijn, niet met een letter van onze voornamen mocht beginnen, en nog 5000 eisen. Welnu, negen maanden geleden waren we op Madeira (Portugal). Madeira. Toen we deze naam als optie voorlegden aan Thule reageerde die zó vanzelfsprekend dat de baby Mera ging heten, dat we geen andere keus meer hadden. Dus vandaar. Mera voldoet net niet aan de eis van extreme zeldzaamheid (Thule en Doke kwamen bij geboorte elk minder dan 5 keer ooit in Nederland voor) met 55 andere meisjes die Mera genoemd zijn sinds 1600, maar close enough toch? 🙂