*HEEL erg gefrustreerd begin ik voor de TWEEDE keer aan het verslag van dag 3 en 4. Ik heb net bijna een uur zitten tikken, en klikte daarna op CANCEL in plaats van POST, per ongeluk. Alles weg. Ik ben ZO blij. Not. Ik haat dit blog soms.***
*haalt heeeeeel diep adem*
![](http://www.xs4all.nl/~locuta/canada/washington/visit_white_house.jpg" align=right>De derde dag begon met een bezoek aan het Witte Huis. Tenminste, dat dacht ik. Hahahahaha, hoe naïef! Als je Amerikaan bent moet je een half jaar van tevoren een aanvraag indienen om het Witte Huis te bezoeken, als je een buitenlander bent moet je een aanvraag indienen via je ambassade, en dan kan het een jaar duren voordat je reactie krijgt. En die kan dan natuurlijk ook nog negatief uitpakken. </p>
<p>Op <a href=)
http://www.xs4all.nl/~locuta/canada/washington kun je de meest touristische foto vinden die je maar kunt maken bij het Witte Huis (een foto van jezelf met het gebouw op de achtergrond). Op die site staan ook alle andere foto’s die ik in Washington gemaakt heb die niet op deze site staan.
Na het ‘mislukte’ bezoek aan het Witte Huis wilde ik naar het Holocaust Museum gaan, maar ook daar had ik geen geluk. De dagpassen voor de permanente tentoonstelling waren al op. Dan maar weer naar het Tidal Basin, waar ik wilde gaan waterfietsen. Ik vond het alleen een beetje suf om dat in mijn eentje te doen, dus ik probeerde een tweetal bejaarde nonnen die langs de oever stonden over te halen om mee te gaan. Een van hen durfde echter niet:
‘I’m afraid I will get seasick.’
‘I can take you back as soon as you feel sick.’
‘And how am I supposed to get back? Walk on the water?’
‘Err… well, that’s been done before…’
Uiteindelijk zat ik toch alleen in het bootje, enthousiast toegezwaaid door de twee dames langs de kant, dat wel.
Vervolgens wandelde ik naar het Hirshorn Museum. Klein maar fijn. Ik begin steeds meer waardering te krijgen voor moderne kunst en Hirshorn hielp daar aan mee.
En weer naar de film, ik kan het niet laten… Fever Pitch dit keer. Ik verwachtte wederom niet veel van deze film, maar het plot bleek aardig te zijn, de humor ging best en de dialogen waren erg geloofwaardig. Ik hoopte op vermaak, en kreeg precies dat.
Via Chinatown liep ik door naar het National Shakespeare Theatre. Ik had op het laatste moment een kaart weten te bemachtigen voor ‘The Tempest’. Rij 14 bleek bijna vooraan te zijn, dus daar was ik erg blij mee. De acteurs waren goed, maar het geluid was minder. Ze gebruikten namelijk geen microfoons. Daardoor was het soms moeilijk te verstaan. Ik was dan ook blij dat ik van tevoren de samenvatting van het verhaal nog even had gelezen in het programmaboekje, dat maakte het wat makkelijker te volgen. Er zaten af en toe spectaculaire visuele stukken in de uitvoering en ik verliet het theater dan ook met een brede glimlach.
![](http://www.xs4all.nl/~locuta/canada/washington/garfield.jpg" align=left> Zaterdag bleek de perfecte dag te zijn deze vakantie. In het kader van het eerder genoemde Cherry Blossom Festival was er een grote parade in de stad, waar letterlijk honderdduizenden mensen op af kwamen. Het was zo druk, dat het metrostation op de National Mall (dat is de groene strook waar alle musea langs liggen met aan de twee uiteinden het Capitol en het Washington Monument) tijdelijk werd afgesloten om de gigantische mensenmassa in de gaten te kunnen houden en om ongelukken te voorkomen. </p>
<p>De parade zelfs was typisch Amerikaans, met een hoop hoempapa’s, marionetten en reclame auto’s. Ook een groepje doedelzakspelers en wat giga-ballonnen en dan is het feest wel weer compleet. Na een half uur had ik het wel gezien, geef mij maar het bloemencorso in Roelofarendsveen!</p>
<p>Ik probeerde weer om het Holocaust Museum in te komen. Dit keer had ik meer geluk. De ontvangsthal is een grote, open en lichte ruimte, waar honderden mensen op anderen wachten om naar binnen te gaan of juist om weer te vertrekken. Er wordt veel gepraat, ook nog in de lift naar de vierde verdieping waar de tentoonstelling begint. </p>
<p>Maar zodra de liftdeuren daar open gaan is er direct een intense stilte. Voor je zie daar namelijk een levensgrote foto van een groep Amerikaanse soldaten die net bij een vernietigingskamp zijn aangekomen. Ze kijken naar een hoop smeulende takken, tenminste, dat lijkt het te zijn. Als je beter kijkt zie je echter dat het de verbrande lichamen zijn van een aantal gevangenen. Gruwelijk.</p>
<p><img decoding=)
Daarna terug de binnenstad in, naar het John F. Kennedy Center for the Performing Arts, waar ik een kaart had voor het toneelstuk Shear Madness. Dat bleek erg leuk te zijn. In de eerste twintig minuten die zich afspeelden in haarsalon ‘Shear Madness’ liepen de gemoederen over de lawaaierige bovenbuurvrouw steeds verder op, tot het ineens akelig stil werd. Ze bleek te zijn vermoord! Na die mededeling gingen ineens de zaallichten aan en richtten de acteurs z
ich tot het publiek. Of we maar even wilden helpen om de moord op te lossen!
Zelfs in de pauze ging het stuk daarna door, je kon vragen stellen aan de acteurs over de moord, en een dame uit het publiek maakte zelfs een afspraak voor een kappersbeurt! Erg grappig. De ontknoping bleek zo origineel te zijn, dat ik die hier niet zal verraden…
Na afloop liep ik een boekwinkel binnen waar ik de nieuwe U2 en een verzamelcd van Moby kocht. Maar mijn beste aankoop daar bleek The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy te zijn. Zes verhalen in 1 boek. 800 bladzijden hilarisch leesplezier. Ik ben erg benieuwd naar de film!
Via ‘the house where Lincoln died’ liep ik naar de bios, waar ik The Parrots of Telegraph Hill zag, een innemende documentaire. En daarna was het wel weer welletjes… Wederom bedtijd!