Ik geloof niet in god. In kan tegelijkertijd niet uitsluiten dat er niets is (geen bewijs tégen het bestaan van god gezien), waardoor ik dan officieel een agnost schijn te zijn. Vandaag had ik een leuke discussie op werk over kunstmatige intelligentie. We komen als mensheid steeds verder met nanotechnologie, supercomputers, etc. Best kans dat we daarmee uiteindelijk een computer weten te bouwen met kunstmatige intelligentie die onze eigen intelligentie te boven gaat, waardoor wij de kennis van die intelligentie niet meer kunnen bevatten. Misschien ontwikkelt die nieuwe intelligentie, dat nieuwe wezen, wel een bewustzijn. En zelfs een geweten. Maar ja, de morele oordeelsvorming van dat nieuwe superwezen kan dan natuurlijk ook doodleuk besluiten dat de menselijke construct van normen en waarden zoals wij die kennen -en waar onderling in tal van landen en culturen nu al zoveel verschillen in zijn- irrelevant is, waarna de mensheid wordt uitgezet. Letterlijk. Omdat we niet langer relevant zijn. Alsof we een oude commodore zijn.
De crux: we zouden goden zijn als we zo’n nieuwe intelligentie weten te bouwen, maar we zouden geen controle, geen invloed meer hebben op die intelligentie, omdat het (hij? zij?) slimmer zou zijn dan wij kunnen bevatten. En dat is misschien allemaal wat minder science fiction dan we enkele decennia geleden dachten. De wet van Moore (elke twee jaar verdubbeling van het aantal transistors in een geïntegreerde schakeling) is nog steeds van toepassing. Computers zijn en worden steeds slimmer.
Maar, zo ging de discussie verder: wat nu als we deze ontwikkeling terug redeneren? Wat als god (even in de hypothese dat die wél bestaat) ons gecreëerd heeft, al dan niet 5000 of 6 miljard jaar geleden, maar dat wij daarna net als de eerder geschetste supercomputers slimmer zijn geworden dan god, waardoor god niet meer kán bevatten wat wij doen, laat staan dat god dat kan beïnvloeden? Dat zou verklaren waarom er oorlogen zijn, en ziektes, en al die andere ellende die miljarden mensen naar de hemel heeft doen opkijken met de vraag: wáárom?
Daarom dus.
Maar dat is vast vloeken in de kerk.
3 responses to “Waarom god oorlogen en ziektes niet tegengaat”
Prachtige creatie!
Een atheïst is iemand die het theïsme (“een hogere macht trekt aan de touwtjes”) afwijst. Niemand kan van wat dan ook bewijzen dat het niet bestaat – maakt ons dat Paashaas-agnosten? Dawkins, Dennet, Harris, Hitchens, Russel, you name them, hebben nooit beweerd dat ze het niet-bestaan van God kunnen bewijzen. Zijn dat dan geen atheïsten? ‘Agnost’ is een wezenloos begrip.
Ik verlies met schaken allang van mijn computer, die ook beter in wiskunde is. Slimmer zijn ze dus al, maar initiatief, autonome beslissingen van zo’n machine zou inderdaad een hele stap verder zijn.
Wat god is weet ik ook niet precies, maar onderdeel van de definitie is meestal dat Zij alwetend is. Dat Ze de zaak uit de hand laat lopen zoals in uw derde alinea, is dus strijdig met die definitie.
Vóór de mens was er trouwens al ellende in de vorm van ziekte bij dieren en planten. Dat mensen de ziektes hebben uitgevonden hoor ik hier voor het eerst. Oorlog is een kwestie van definitie, maar geweld was er zeker. Bedenk eens hoe het was om voor een prooidier of –plant om door een dinosaurus te worden verscheurd- en voor die arme dino’s om uit te sterven.
Ik lees steeds vaker over mensen die zich bedreigd voelen over AI en de mogelijke toekomst ervan. Dat verbaast me. Zolang we automaten geen eigen wil schenken voeren ze nog steeds opdrachten uit die (direct of indirect) van mensen of van elkaar afkomstig zijn. Ik kan me inderdaad wel voorstellen dat we computers opdrachten geven waarvan we zelf de consequenties niet overzien (of, zoals nu al gebeurt, dat drones beslissingen mogen nemen over wie ze aanvallen). Jullie discussie deed me trouwens denken aan de drie (of vier) regels van Asimov: https://en.wikipedia.org/wiki/Three_Laws_of_Robotics
“In a narrower sense, atheism is specifically the position that there are no deities.” Dat lijkt me iets waar je prima compleet van overtuigd kan zijn (bijvoorbeeld vanwege de absurditeit van het concept) ongeacht of je het kan bewijzen. Ik kan me wel vinden in de stelling van Stephen Fry: het is niet zozeer de vraag of er goden bestaan, maar eerder of het aanleiding zou zijn om je leven daaraan aan te passen. https://www.youtube.com/watch?v=-suvkwNYSQo
Anyhew, leuk denkvoer :).