Ik ben inmiddels in Caracas aangekomen. Van -20 graden Celcius in Canada naar +30 in Caracas. ‘Best vreemd’, om Remco te quoten.

Ik kreeg vanmorgen de bladzijde uit Volkskrant Banen per mail opgestuurd, met een samenvatting van mijn trip door New Hampshire die vandaag is gepubliceerd. Hier rechts zie je die bladzijde (klik er op om een grotere versie te lezen).

Caracas is een eigenaardige stad. Ik heb er nog niet veel van gezien, maar van wat ik gezien heb, ben ik al behoorlijk onder de indruk. Ik werd gisteren opgehaald op het vliegveld en vandaar reden we ongeveer een half uur door de stad naar het huis van Joaquin’s ouders. Onderweg zie je talloze gewone, moderne auto’s, maar er zijn ook nog wat oude barrels van 20, 30 jaar oud die bijna letterlijk van ellende uit elkaar vallen. Roetfilters zijn bij die auto’s in geen velden of wegen te bekennen. En over wegen gesproken: die waren tot dusverre van uitstekende kwaliteit. Net als in Nederland.

Caracas is een stad van heuvels. Er wonen 5 miljoen mensen in de stad en nog eens 5 miljoen in het gebied direct er omheen. Miljoenen van die mensen wonen in het westen van de stad (in de buurt van het vliegveld), in sloppenwijken. Talloze bakstenen huisjes op elkaar gestapeld. Joaquin’s vader legt me uit dat praktisch iedereen daar werkeloos is, maar dat Chavez ze gratis elektriciteit en water geeft. We rijden door en komen honderden enorme reclameborden tegen, van Toyota tot KFC en van reclame voor tv-programma’s als House tot lokale banken. En met enorm bedoel ik ook echt enorm. 6 bij 14 meter, dat idee.

Caracas is ook erg groen. Het is het hele jaar door tussen de 16 en 31 graden en de luchtvochtigheid is hoog. Waar je ook rijdt: groen. Niet dat het helpt, want doordat het grootste deel van de stad tussen de heuvels ligt, blijft alle luchtvervuiling leuk hangen.

Wat ook opvalt, is dat er overal muren, hekken, prikkeldraad en security te vinden is. Het huis van Joaquin’s ouders is daar een mooi voorbeeld van: eerst rijden we een bewaakt stuk straat in, daarna lopen we naar het appartementencomplex. Daar zit een hek voor. Daarachter een deur, waar ook een sleutel voor nodig is. Dan de lift in, ook met een speciale sleutel. Dan de deur van het appartement: een stalen hek. En dan de voordeur zelf, met 7 sloten. Het is even wennen.

Later meer, maar ik moet nu geloof ik mee de stad in. En nu is hier NU!