29-12-2013
Vanuit Daytona rijden we zoals aangekondigd naar het Kennedy Space Center. Vooraf twijfelden we nog heel even of we wel zouden gaan, omdat de entree maar liefst 50 dollar per persoon was. Direct na aankomst is die twijfel verdwenen: nadat we twee minuten binnen zijn vinden we dat we het geld er al uit hebben gehaald. Direct bij de ingang staan allerlei raketten, overal zijn NASA-logo’s te zien en nog voordat we binnen zijn zien we een prachtig standbeeld met waterval en de beroemde quote van JFK waarin hij de maanrace aankondigt. Ik ben verkocht.

We spoeden ons naar de bussen aan het eind van het park, wat een héle slimme keus blijkt te zijn: nu is het nog niet zo druk. De 1,5 uur durende bustour over het terrein duurt in ons geval 3,5 uur omdat we overal blijven hangen. We zien de launching pads van de spaceshuttles en andere ruimtemissies, we zien oude lanceerinstallaties en we verbazen ons over het feit dat de beroemde tribunes waarvandaan je lanceringen kunt kijken op maar liefst 5 kilometer (!) van het lanceerplatform staan. Dat heeft een reden: als je te dichtbij het platform staat kan je hart het door de knal van de lancering begeven. Doofheid is ook gegarandeerd. Pas op een paar kilometer afstand is het dus wat veiliger. De buschauffeur grapt dat zelfs die afstand nog gevaarlijk is, omdat het NASA-terrein ook nog een natuurgebied is: we zien dan ook overal krokodillen liggen en zelfs een schildpad.

Eenmaal weer binnen in het complex kijken we onze ogen uit bij tentoonstellingen over de geschiedenis van de ruimtevaart, de spaceshuttles, Hubble en tal van andere ruimtevaart gerelateerde zaken. Het hoogtepunt is simpel: na een mooie videovoorstelling over Atlantis, een van de zes spaceshuttles die ooit gemaakt zijn, schuift ineens het gordijn open en zien we… Atlantis… de echte, die binnen in een hal hangt. Ge-wel-dig om te zien. Gigantisch groot, open, mooi uitgelicht.. Ik had de Enterprise al een keer ergens gezien, maar die was dicht. Het is trouwens een raar idee: er zijn maar 6 spaceshuttles gebouwd, waarvan er één nooit gevlogen heeft (de Enterprise) en er twee zijn neergestort (Columbia en Challenger).  Oh ja: een ander mini-hoogtepuntje is toch wel het feit dat de C.O.L.B.E.R.T. ook uitgebreid aan bod komt in de tentoonstelling. 🙂

Na ruim zes uur in het Space Center rijden we door naar Orlando. Eerst nog wat Japans gegeten, daarna couchsurfen bij host Fin. We zijn niet zijn enige gasten: er zijn ook nog vier Portugese meisjes te gast en een Duitser genaamd Jonas, die Fin een dag eerder langs de snelweg had opgepikt: Jonas lift van de oost- naar de westkust. Fin heeft een gigantisch projectiescherm waar hij films op vertoont: zeker 3 bij 2,5 meter. We kijken Robot and Frank en I. Robot. Kennelijk een thema!

30-12-2013
Iedereen in het huis staat pas laat op: om tien uur gaat het licht pas aan. We ontbijten snel en zetten Jonas vervolgens ergens op een snelweg af. Hij wil verder liften. Wij rijden door naar Clermont, waar we dankzij een tip van Guus Valk naar de President’s Hall of Fame gaan. Het betreft een tamelijk maf museum, wat er uit ziet alsof iemand ooit een uit de hand gelopen hobby heeft gehad en nu iets te veel prullaria in huis heeft. En er zit ook echt veel troep bij. Maar ook werkelijk unieke stukken: de stoel waar Lincoln op zat toen hij werd vermoord door John Wilkes Booth, een vlag die in de oval office van Kennedy hing, een minutieuze replica van het Witte Huis, tal van medailles, onderscheidingen en originele brieven van vrijwel alle presidenten. Stiekem is het best een klein beetje interessant.

Buiten vinden we nog een ontzettend slecht standbeeld van Obama, een nóg slechtere replica van Mount Rushmore en een wegroestende vrachtwagen voor de roadshow van het museum. Wat ook nog wel grappig is, is het feit dat er tal van foto’s staan van Reagan en koningin Beatrix. Het lijkt er op dat ze na het staatsbezoek van Beatrix aan het Witte Huis heel veel spulletjes hebben meegegeven aan het museum.

Na ons bezoek aan het museum wilden we eigenlijk naar ICE gaan, een ijssculptuur show in het Gaylord Palms resort, maar als we daar eenmaal aankomen en een fuik inrijden waar blijkt dat parkeren 18 dollar kost, besluiten we rechtsomkeert te maken. Er zijn grenzen. Dan maar naar Downtown Disney, wat eindeloos veel groter blijkt te zijn dan het gratis deel van het Disney park in Parijs. Daar zijn we de hele middag zoet, heerlijk in de zon. We sluiten -hoe kan het ook anders- af met een film: American Hustle. Aardig, maar traag en lang.

‘s Avonds rond een uur of acht zijn we weer bij Fin, die nog niet thuis is. Dat geeft niet, want zijn voordeur is gewoon open. Sterker nog: zijn voordeur is altíjd open, hij doet zijn huis nooit op slot. Handig voor ons. Tijd dus om even te relaxen. Fin laat intussen weten dat hij de kaartjes op de kop heeft getikt die we voor oud en nieuw wilden kopen: we gaan naar een James Bond feestje. Maar dat dus later..