deze locatie.

Na een middag spelen met de kinderen gingen we de stad in stokjes te eten. Tientallen spiesjes met groenten, paddestoelen, aardappel en andere gerechten voor nog geen twee euro per persoon. Het echte werk dus! Na een aansluitende goede nachtrust op de bedden-zonder-matras (en dat is niet sarcastisch bedoeld!) stonden we vanmorgen weer bijtijds op om in het weeshuis te ontbijten met zuster Mali. Na enige tijd kwam er een zuster binnen die zei dat de politie buiten stond te wachten. Ze wilden onze paspoorten zien. We zijn amper een dag in Houma of het is al feest! Maar net als vorig jaar bleef het bij het kijken naar de paspoorten, zonder consequenties.

Father Duan kwam tegen lunchtijd ook binnen. Samen met hem reden we na de lunch naar Xin Jiang, waar het nieuwe weeshuis over twee weken opgeleverd moet worden. Dat wordt nog hard werken, want voorlopig lijken alleen de kale ruimtes inclusief verwarmingselementen af. Er is nog geen bedrading, licht, de muren zijn nog niet geverfd, etc. Maar het weeshuis staat er. Het terrein voor het nieuwe weeshuis is *enorm*. Anders kan ik het niet zeggen. Het gebouw dat er nu al staat heeft twee verdiepingen, met elk ongeveer zes kamers. De bovenverdieping is voor het personeel, de onderste voor de kinderverblijven, speelruimte en keuken. De wc’s zijn expres heel laag gemaakt, zodat de kinderen er op kunnen zitten. Naast het gebouw is een braakliggend terrein ter grootte van een voetbalveld waar nog drie gebouwen op komen. Daarbij zit 1 extra gebouw waar nog meer kinderen in gehuisvest kunnen worden. Er is iets verderop nog een braakliggend terrein, dat twee keer zo groot is, waar drie gebouwen voor gepensioneerden worden neergezet. Met de opbrengst van de verhuur wordt het weeshuis deels bekostigd. Ten slotte staat er midden op het terrein nog een grindfabriek, die binnen twee jaar weg gesloten moet zijn omdat het te vervuilend is. De fabriek gaat dan plat en levert wellicht extra terrein op voor father Duan. De plannen zijn groots, maar vooral ook erg goed. Op deze manier wordt het weeshuis op de lange termijn zelfvoorziend.

Ook is het de bedoeling dat zo goed als alle kinderen die nu vrolijk rond kunnen huppelen -dat zijn er een stuk of tien- nog dit jaar bij een pleeggezin worden ondergebracht. Dat wordt lastig, maar is wel het doel. Dat is een veel betere omgeving voor ze natuurlijk dan het weeshuis zelf. Er Dan zit al bij een pleeggezin, maar omdat h
ij is opgegroeid in het weeshuis heeft hij nog steeds zoveel heimwee, dat hij regelmatig even terugkomt. Als het goed is komt hij vandaag voor een dag of twee. Ik kijk er erg naar uit om mijn grote kleine held weer te zien!

Vandaag zijn we ook met een tiental kinderen naar het grote park geweest, zodat ze even buiten konden spelen. Met drie taxi’s gingen we op weg. Kort samengevat: Er werd flink gekliederd met melk, menig luier moest worden verwisseld en om de haverklap moesten we achter kinderen aanrennen die te ver van de groep afdwaalden. Geen verschil met vorig jaar dus, behalve dan het feit dat mijn Chinees een stuk beter lijkt te zijn dan vorig jaar. Wat gek is, want ik heb het afgelopen jaar er niks bijgeleerd. Toch komen er ineens allemaal zinnetjes uit die de kinderen nog begrijpen ook. Grappig.