Supersize Me geweest. Ik verwachtte van tevoren een vrij saaie opsomming van wat filmer Morgan Spurlock zoal gegeten had op dag 1, 2, 3, etc. van zijn 30 dagen eten bij McDonalds, maar dat was absoluut niet het geval. De documentaire/film was doorspekt met achtergrondinformatie, veel humor, leuke interviews, soms verbijsterende statistieken, even hilarische als verontrustende doktersbezoeken en allerlei leuke tekenfilmpjes. De filmstijl deed erg denken aan die van Michael Moore (zeker in vergelijking met Bowling for Columbine), maar dan zonder het drammerige dat Michael Moore steeds meer kenmerkt. Het klinkt misschien raar om dit van mij als PvdA-er te horen, maar wat dat betreft zou Michael Moore echt een hele goede PvdA-er kunnen zijn. 🙂

Spurlock is absoluut anders. Hij oordeelt niet zo snel, hij laat vooral gewoon echt zien wat er nu gebeurt als je dertig dagen lang ontbijt, lunch en avondeten bij de McDonalds haalt. Hij kiest er expres voor om vooral de ongezonde dingen te eten, omdat hij wil weten wat alleen maar ongezond eten met je lichaam doet (In Nederland at ook AD-journalist Wim Meij 30 dagen bij de McDonalds, maar hij wilde juist weten of je ook gezond kon eten bij de Mac en hij at dus vooral de salades. Dat werkte). Alleen als de kassabediende vraagt of hij wil ‘supersizen’, dan doet hij dat. In 30 dagen tijd wordt hem dat negen keer gevraagd. En supersize is in Amerika ook echt supersize, hetgeen Spurlock na twee dagen dan ook al laat kotsen, omdat hij alles niet weg kan krijgen. Afijn, na de 30 dagen is hij elf kilo aangekomen, heeft hij vijf kilo vet verorberd, evenals dertien kilo suiker, zijn lever is zwaar aangetast, hij heeft last van depressies en hoofdpijn, zijn libido is verzwakt, zijn hart is zwakker, zijn cholesterol is door het dak heen geschoten… Kortom: ongezond eten is echt ongezond.

Maar dat wisten we natuurlijk al. Het was alleen erg interessant om het van dag tot dag te volgen, meekijkend over Spurlock’s schouder. En de randinformatie over de voedingsindustrie, hun beschikbare marketing- en promotiebudgetten, cijfers over overgewicht in Amerika, kijkjes in de keukens van middelbare scholen, de officiele opvattingen over gezondheid vanuit Washington, de achtergrondinformatie over de lobby-industrie, de McDonalds’s fan die al meer dan 19.000 Big Mac’s gegeten heeft, de speurtocht naar de voedingswaardenkaart in Macs in New York… er zit zo veel in deze film en het is allemaal zo goed gedaan. Geweldig.

En natuurlijk ben je er uiteindelijk zelf bij als je moet kiezen voor gezond eten of fast food, maar zoals Spurlock zo mooi laat zien, worden kinderen -zeker bij de Mac middels de speeltuin, het Happy Meal en Ronald McDonald- al vanaf zeer jonge leeftijd dusdanig geindoctrineerd dat het bijna een wonder is als ze wel gezond eten. Wat dus ook nauwelijks meer gebeurd in Amerika, ook uitgaande van de cijfers. Leuke anecdote: kinderen hebben van jongs af aan positieve associaties met de McDonalds, omdat ze daar kunnen spelen, een cadeautje bij de patat krijgen, etc. Op latere leeftijd zal dat doorwerken: de positieve associaties zorgen er voor dat mensen blijven komen. Dus zegt Spurlock voor de grap: ‘als ik met mijn kinderen langs de Mac kom, dan sla ik ze.’

Ik ben al met al maar wat blij dat ik sinds kort zo goed als vegetarisch eet (nog wel vis) en ook gezond probeer te eten. Want Spurlock is niet de enige die in een maand tijd maar liefst elf kilo aankwam. In april lukte mij datzelfde trucje ook. Twaalf kilo zelfs. En daar had ik de McDonalds niet eens voor nodig.

C’est simple: eet gezond en beweeg. Ik ben in ieder geval weer onderweg de goede kant op. Pfiew. 🙂