9 dagen geleden blogde ik nog hoopvol dat mijn rugpijn langzaam minder leek te worden. Niets is echter minder waar: het wordt langzaam maar zeker steeds erger. Afgelopen weekend was het ergste, toen kreeg ik zulke vlammende pijnscheuten in mijn linkerbovenbeen (dat was nieuw), dat ik niet meer wist of ik moest zitten, staan of liggen. Dat laatste hielp die nacht overigens niet, want de volgende dag was de pijn zó erg, dat ik uiteindelijk 7 uur lang nonstop gewandeld heb. Twee seconden stilstaan of zitten betekende namelijk dat er meteen weer pijnscheuten kwamen, alleen blijven lopen hielp een beetje. Ik werd compleet gek van mezelf, maar ‘moest’ helaas nog ruim 1000 anderen lastig vallen met mijn rugproblemen. Ik was immers op het landelijke PvdA-congres, waar ik zo vreselijk veel rondjes door de zaal liep, dat mensen mij zelfs naar mijn rondetijden gingen vragen. Ik werd -zo hoorde ik later- zelfs al ‘Kirsten Wándèl’ genoemd.

De ellende duurt nu al 23 dagen en wordt dus steeds een tikje erger. Vandaag ben ik weer naar de fysio en huisarts geweest. Die zeggen beiden dat de klachten ergens lijken op het begin van een hernia, maar tegelijkertijd a-typisch zijn voor een dergelijke diagnose. Ze weten het dus niet zeker. Wat ik wel zeker weet, is dat de oefeningen die ik van ze heb gekregen om mijn zogeheten ‘core stability’ te verbeteren, niet helpen. Wat ik ook zeker weet, is dat ik tevens een klein beetje gek wordt van alle adviezen die ik van werkelijk iedereen die ik tegenkom krijg. Van acupunctuur tot manueel therapeut, van chiropractor tot specifieke medicijnen, van sportartsen tot ‘ikweetnogeenadresje’adviezen, ik heb werkelijk alles wat je maar kunt bedenken wel langs horen komen. Ik weet dat het goed bedoeld is, maar zolang er nog geen sluitende diagnose is, lijkt elke behandeloptie mij iets te vroeg. Dat vond de huisarts ook, die me om die reden nu naar het ziekenhuis doorstuurt voor een MRI-scan. Dan kan er gekeken worden wat er nu precies aan de hand is, omdat de klachten zo raar verlopen. 31 januari kan ik terecht. Ik ben héél erg benieuwd.

Het is ook ongelooflijk frustrerend om nu bijna niets te mogen. Ik wilde eerst ‘kunnen’ schrijven, maar voor mijn gevoel kan ik nog van alles. Het probleem is alleen dat ik het daarmee steeds erger maak: hardlopen? Voelt echt heerlijk, maar belast mijn wervels teveel. Zitten? Doe ik nu ook, maar eigenlijk mag ik alleen lopen of liggen. Even met iemand gaan lunchen? Dat betekent een uur zitten. Het kan.. maar levert onvermijdelijk extra pijn op. Nu doet overigens alles dat, want zelfs het aangeraden liggen, wat ik gisteren van 12:00 tot vanmorgen vroeg heb gedaan, leverde ook alleen maar extra pijn op. Ik word er gek van, want verder voel ik me juist topfit! Fysiek voel ik me behalve die rare plek onder in mijn rug hartstikke goed en mentaal ook. Je kunt beter hebben dat je je ziek voelt, want dit… argh… Ik heb me al een aantal keer ziek gemeld op mijn werk nu, maar dat voelt heel raar. Ik voel me namelijk niet ziek! Maar uren achter een scherm zitten, het gaat gewoon niet. Ik probeer deze tekst nu ook in een moordend tempo te tikken, zodat ik er snel vanaf ben. Maar wilde wel even iets typen, want anders heb ik echt helemaal niets te doen. Liggen met laptop werkt ook niet: dan ga je toch een beetje overeind zitten om prettig te tikken namelijk…

En toch heb ik nog leuke dingen gedaan sinds mijn vorige blog. Zo heb ik vorige week mijn eerste gitaarles ooit gehad. Mijn doel is om binnen een jaar minimaal drie liedjes van The Beatles te kunnen spelen. Dat wordt nog een hele uitdaging, als ik mijn gebrek aan progressie in die eerste week zo zie, haha. Ik kan inmiddels wel -per ongeluk- Ode to Joy van Beethoven spelen. Het enige stukje waarvan ik de tabs snapte. 🙂

Verder naar een debat over de eurocrisis geweest in de Arminiuskerk, waar Rop Gonggrijp en Peter Verhaar ook spraken. Leuk om hen weer even te zien. Ook leuke lunches gehad (…) en zeer uitgebreid bijgepraat met oud-XS4ALL collega Sjoera, wat ernstig nodig was. 🙂

Afgelopen weekend dus het PvdA-congres, wat behalve fysiek pijnlijk ook ongelooflijk gezellig was. Dankzij mijn wandelgangenprogramma (hell, ik wás het wandelgangenprogramma) heb ik echt heel veel mensen weer eens kunnen spreken. Het leukste was eigenlijk nog wel het lange en boeiende gesprek dat ik had met Boris van der Ham, die als ‘politiek watcher’ namens D66 naar Den Bosch was gestuurd. Aanleiding genoeg voor mij om ook hier te herhalen dat ik vind dat de PvdA/D66 en GL moeten fuseren!

Nu ja… vandaag stiekem toch weer wat werk gedaan, gewoonweg omdat ik het niet kon uitstaan dat er onverwerkte werkmail in mijn inbox stond. En vanavond word ik geacht een masterclass politiek en media te geven bij Stichting LOKAAL, dus dat zal wel veel rondlopen worden. Bioscoopbezoeken en sporten zit er helaas niet in, precies de twee dingen waar ik heel veel zin in heb. Wat gelukkig wel kan, is motor rijden. Sterker nog: dat is ongeveer het enige wat nog een soort van verlichting biedt…

Ik hoop in ieder geval dat de MRI-scan wat antwoorden oplevert, want 24 uur per dag pijn hebben… ik raad het niemand aan. Ik zou graag een diepe buiging willen maken voor iedereen die continu met fysieke pijn moet leven, maar vanwege mijn rugpijn kan dat helaas niet…

Nuff said.