Ramses Shaffy is overleden. Vorige week zag ik hem nog spelen, in de Laurenskerk in Rotterdam. Hij was daar te gast bij de uitreiking van de Laurenspenning aan Sander de Kramer. Sander is een goede vriend van mij. De band Alderliefste speelde twee nummers van Ramses Shaffy, die zelf niet meer in staat was om nog te zingen. Ze hadden het slim opgelost: Alderliefste trad live op, op een scherm was een studio-opname te zien die iets eerder was opgenomen waarbij Ramses nog wel meezong.

Hij zat bij de uitreiking van de Laurenspenning op de eerste rij. Na enige tijd werd hij naar voren geroepen om toch nog even te spelen. Met behulp van Sander werd hij naar de vleugel gebracht die voorin de zaal stond. Langzaam zakte hij op de kruk neer en zette zich achter de toetsen. Het was muisstil in de zaal, je kon een speld horen vallen. Maar Ramses ging niet spelen. Hij bleef stil zitten, draaide zich uiteindelijk met een brede grijns naar het publiek en nam een afwachtende houding aan. Het kwartje viel: Shaffy zou niet spelen zonder applaus. Dat applaus kwam er, overdonderend.

Ramses draaide zich weer terug en na nog een korte stilte, begon hij te spelen. Het was weergaloos, het was prachtig, het was een waardig afscheid. Het nummer is hier te zien: