Iedereen die mij al wat langer kent, weet dat ik als ik me ergens op stort, ik dat ook volledig doe. Soms tot in het absurde. Sommige mensen waarderen dat, anderen vinden het maar raar. Zelf vind ik het vooral erg prettig om zover mogelijk te gaan met dingen die ik leuk of belangrijk vind.
Waarom is dit relevant? Omdat ik net terug ben van een weekje vakantie in Praag. Het was de bedoeling dat ik een hele dag in de trein lekker naar Boston Legal afleveringen zou kijken op mijn laptop, kranten zou lezen en wat boeken. Daarna vijf dagen de stad in, en dan op de terugweg weer hetzelfde verhaal als op de heenweg. In de praktijk raakte ik echter zo verslaafd aan Boston Legal karakter Alan Shore, dat ik niet meer kon stoppen met kijken. Dankzij Remco kon ik alle afleveringen die ik nog niet gezien had (een stuk of 30, van elk 45 minuten) zien, evenals het complete laatste seizoen (22 afleveringen) van The Practice, waar Alan Shore -fabuleus gespeeld door James Spader- ook al in zit. Had ik al gezegd dat James Spader de eerste ooit is die voor hetzelfde karakter in twee verschillende tv-series een Emmy heeft gewonnen? En dat in een serie die erg kritisch is jegens het Amerikaanse regeringsbeleid en dus vaak problemen heeft met de grote netwerken in Amerika om uberhaupt uitgezonden te kunnen worden? Ik dwaal af.
Praag dus. Ik wilde de stad graag zien, maar ik merk dat ik een overkill heb gehad aan stedentrips de afgelopen paar jaar. Het is allemaal hetzelfde. Elke stadskern van een grotere stad heeft zijn eigen uitkijktorens, kastelen of andere oude gebouwen, rondvaartjes door grachten, rivieren of meren, dezelfde soort musea, dezelfde soort toeristen. Na twee keer zelf uitgebreid door Praag gewandeld te hebben en een keer met een uren durende touristische bus mee te zijn geweest, had ik Praag wel gezien. Het was ook koud. Het overige resultaat van mijn 7 dagen durende exercitie was dan ook dat ik elke letter die in Dif stond las (350 blz), me door de eerste 100 blz. van de nieuwe Stephen King (Lisey’s Story) heen worstelde, en vooral: dat ik Heel Erg Veel naar films en tv op mijn laptop gekeken heb. 12 afleveringen van Heroes (aardig), 22 van The Practice (geweldig/fenomenaal dankzij Alan Shore), de films Bobby (met geniale minuten durende slotspeech van Robert Kennedy, echt alleen al daarom een must see), Blood Diamonds (aardig) en White Palace (beter dan verwacht) en een stuk of 30 afleveringen van Boston Legal. Verslaafd? Ja. But it felt damn good.
Ik maakte de obligate foto’s van Praag. Van de man die een zingende zaag bespeelde, de Amerikaanse oldtimer die erg out of tune in een straatje in de binnenstad stond, van Charles Bridge, van de drukte op Wencesclas Square, van mijn 1-persoons hostelkamer met maar liefst 5 bedden, van de waterstand van de overstroming in 2002, van de sneeuw die de laatste ochtend van mijn verblijf was gevallen en van het ‘Fred Astaire dances with Ginger Rogers’ gebouw naast de rivier. Maar verder zat ik in mijn hostelkamer. Vastgenageld aan mijn 15 inch schermpje.
Terug naar mijn verslaving dus. Heerlijke quotes (sommige alleen te begrijpen voor insiders);
Situatie: demonstranten in Amerika mogen geen anti-Bush slogans bij zich dragen als de president in de buurt is. Alleen pro-Bush slogans zijn dan toegestaan. Tegenstanders van het beleid worden in Amerika naar speciale free speech zones gebracht, die op kilometers afstand liggen van de plek waar Bush langskomt. Dit leidt tot een uitspraak in de rechtszaal van een boze protestant: ”Free Speech Zone? I thought the whole country was a free speech zone.’
Situatie: Een van de hoofdrolspelers (Shirley Schmidt, gespeeld door Candice Bergen) wordt gegijzeld. Er wordt door het hele advocatenkantoor vergaderd en nagedacht over de vraag hoe ze in godsnaam met een huiszoekingsbevel het huis in konden komen waar ze denken dat ze vast wordt gehouden. Ze hebben alleen maar een vermoeden dat Shirley in dat huis zit, en dat is te weinig om zo’n bevel te krijgen. Tot Alan binnenkomt, vraagt wat er aan de hand is (‘we do not know for sure she is being kept by Lincoln, but it is very likely) en dan direct zegt: ‘Oh, but he told me he’s keeping her. He told me in a phone call. I will sign an official document saying that he did.’ (moment stilte) ‘I will go have that call now’.
Situatie: Niet relevant. Alan Shore: ‘I am a man of principle. Or… not. Whatever the situation calls for.’
Zucht. Ik kan er niet eens meer samenhangend over bloggen. Haha.
