Wat! Een! Show!! Wat een maand is dit aan het worden zeg… Afgelopen weekend ben ik zoals eerder gezegd naar Paul McCartney in Stockholm geweest. Ik was bang dat het tegen zou vallen, want tja: meneer is 69 jaar oud, speelde zo ongeveer zijn 20 miljoenste show en al die oude liedjes, was dat nou eigenlijk nog wel wat? Welnu… het antwoord was: HELL YEAH!

Wat had ik een ongelooflijk geweldige avond zeg… Ik zat/stond op rij 14, dus bijna vooraan. En was zodoende van dichtbij getuige hoe Macca 2 uur en 45 minuten zonder pauze de zaal volledig plat speelde. Ik was echt zwaar onder de indruk. Zo zwaar, dat ik na afloop maar één ding wilde: meer! Waar dat toe geleid heeft, daar kom ik zo op terug. Maar eerst nog even over de show, waar ik illegaal wat opnames met mijn iPhone van maakte. Hieronder twee clips: 38 seconden van Blackbird, wat heel intiem en stil was -in de tot de nok toe gevulde Ericsson Globe, met 18.000 mensen- en 3:25 minuten van Live and Let Die, wat eh… nogal spectaculair was zoals je kunt zien:

In totaal speelde Sir Paul maar liefst 35 nummers, waaronder (opener) Magical Mystery Tour, 1985, Mrs. Vanderbilt, Back In The USSR, Jet, Baby I’m Amazed, Band On The Run, Helter Skelter, Hey Jude en Yesterday. Wat kenmerkend was voor de hele show, was dat je duidelijk zag dat Paul en zijn band er erg veel zin in hadden. Het geluid was goed (luister maar naar mijn iPhone!), de beelden waren mooi, de liedjes geweldig, de sfeer was top en Paul was down-to-earth, grappig en bij vlagen emotioneel, zelfs bij verhalen die hij ongeveer al 40 jaar aan het publiek moet vertellen. Zoals over de moord op John Lennon. Hij zei dat die dood uiteraard heel plotseling was -dat heb je met moorden- en dat er nog zoveel was dat hij tegen John had willen zeggen. Samengevat was dat: ‘I love you’. Omdat dat niet meer kon, schreef hij dus maar liedjes. ‘But’, zei hij, ‘If you have anything to say to the people you love, don’t wait, say them now,’ waarna je zag dat hij bijna moest huilen en snel een liedje inzette. Zo was de avond.

Afijn, het was dus zo geweldig, dat ik direct na het concert en in de dagen erna weinig anders heb gedaan dan Macca liedjes luisteren. En begon te gluren naar 20 december, want dan is het afsluitende concert van de tour, in Liverpool, of all places, thuisstad van de Beatles. Alleen, dat concert was nogal uitverkocht. Toen de voorverkoop van de 10.000 beschikbare kaartjes voor de Echo Arena begon, waren er meer dan een miljoen hits op de website en er werden 100.000 telefoontjes gepleegd naar het ticketbureau. Nog nooit was de Arena zo snel uitverkocht geweest als voor dit concert.

Toch besloot ik vandaag om een vliegticket naar Liverpool te kopen (John Lennon Airport heet het vliegveld!) en een hotel te boeken. Ik kom wel aan een kaartje, linksom of rechtsom. Het moet! Want ik wil er bij zijn. Een geweldige muzikale afsluiter van het jaar… En dan kan ik daarvoor en daarna verder gaan met 50 jaar muziekgeschiedenis inhalen die tot nu altijd een beetje langs me heen was gegaan… 🙂

Dus Liverpool here I come.

Maar er staat nog veel meer idioots en leuks op de agenda tot eind dit jaar. Vrijdag de IKON en een vriend op bezoek en kerstdiner op werk, zaterdag met Dirk en Henkjan (en Wim?) schaatsen bij Flevonice en met Leo naar de Heideroosjes (afscheidstournee!), zondag met de trein naar Londen (Engeland wordt mijn 25e land dit jaar), maandag en dinsdag weer in NL werken, dan aan het eind van de dag naar Liverpool, woensdag en donderdag weer werken, ergens tussendoor nog mijn 149e en 150e film van dit jaar in de bios zien en dan vrijdag met Tom, Maarten, Remco en Fransesco naar Oostenrijk om een week te skiën. Op 31 december weer terug in Nederland, planloos!