Vanmorgen is mijn oma begraven. Ze overleed afgelopen zaterdagochtend op 99-jarige leeftijd. Op 5 april zou ze 100 zijn geworden. ‘Het is goed zo’ stond er op de overlijdensadvertentie in de krant, en op de rouwkaart. En dat is het ook, want ze was weliswaar tot het laatste moment nog helemaal helder van geest, maar ze kon nauwelijks meer lopen, nauwelijks meer zien en nauwelijks meer horen. Dan word je wereld wel heel klein. En dan begrijp je de wens om niet meer te willen leven ook.

Maar het blijft toch je oma.

Bij de uitvaart vanmorgen werd haar levensgeschiedenis kort verhaald. Theodora Johanna Verdel-Van Beek werd in 1917 geboren, roepnaam Dora. Toen ze anderhalf jaar oud was overleed haar moeder, aan de Spaanse griep. Ze trouwde met Jan Verdel en kreeg maar liefst tien kinderen: Jan (mijn vader), Jos, Joke, Herman, Hans, Theo, Kitty, Ben, Dorothé en Mary. Mary was de jongste, zij overleed enkele jaren geleden. De rest heeft ze al die tijd mee mogen maken. Opa overleed een half jaar na hun 60-jarig huwelijk, in 2004.

In 2015, toen ze 98 werd, was er een groot feest. De hele familie was er. We maakten foto’s, met de kinderen, met de kleinkinderen, en met de achterkleinkinderen.

Er waren 26 achterkleinkinderen. Tot afgelopen week. Nadat oma anderhalve week geleden -toen het eigenlijk prima met haar ging- last kreeg van haar buik, ging ze ineens snel achteruit. Het werd al snel duidelijk dat het ook niet meer beter zou worden. Een paar dagen later beviel een van mijn nichtjes van haar zoontje. Weken te vroeg, maar op tijd om direct vanuit het ziekenhuis nog bij oma langs te gaan. Het leverde het laatste mooie moment op. En het is gelukkig nog vastgelegd op foto ook.

Nog weer enkele dagen later zag ik oma voor het laatst. Ze had net een slaapmiddel gekregen en het was de laatste keer dat ik haar zag.

Oma, ik zal je vreselijk missen.