![]( http://codewarrior.nl/images/2009/08/leeuw_weg_klein.jpg" align="right" hspace=5 vspace=5/>Goed. Ik ben dus aangevallen door een leeuw in Zuid-Afrika.</p>
<p> Voorgaande zin leek me wel een goede manier om te beginnen met het verslag van mijn laatste week in Zuid-Afrika, Swaziland, Lesotho en Dubai. Het is me in die week niet gelukt om een internet computer te vinden waarop ik al eerder had kunnen bloggen. Dus dan nu maar, vanuit Roelofarendsveen, waar ik vannacht weer ben aangekomen na drie weken reizen. Waar was ik gebleven?</p>
<p> Oh ja: Lesotho dus, het piepkleine land waar ik 21 augustus was. De dag daarna reden we terug naar Zuid-Afrika, richting de stad Durban. In die stad bevindt zich het grootste aquarium van het zuidelijk halfrond. Dat maakte me net nieuwsgierig genoeg om toch maar even te gaan kijken. Het hielp ook dat de entree maar 8 euro was. Meteen bij het eerste raam viel mijn mond al open van verbazing: wat een enorme hoeveelheid roggen, haaien en andere vissen. En wat een bizarre kleuren en vormen! Ik was helemaal overtuigd en vond het mijn geld meer dan waard. Maar wat bleek: dit was pas het begin… er waren nog dertig andere enorm grote aquariums, los van de tientallen kleinere met de meest bizar uitziende vissen. Zelden zoiets geweldigs gezien als dit aquarium, een must see! De foto’s hiervan volgen later, staan op Remco’s toestel en die moet zijn foto’s nog uitzoeken…</p>
<p> Weer een dag later reden we naar St. Lucia. Op de snelweg daarnaartoe hoorden we ineens een ‘splet’-geluid. Alsof iemand een emmer water leeggooit tegen een raam. Verbaasd keek ik door de voorruit van de truck naar buiten. Althans, dat probeerde ik, maar er zat ineens een grote waas op het raam waardoor de weg nog maar slecht te zien was. We bleken dwars door een zwerm bijen te zijn gereden, die massaal tot hun einde waren gekomen in die grote splet. Heel apart. </p>
<p> Maar niet zo apart als het Zuludorp in St. Lucia. Dat ‘authentieke’ dorp bleek meer een soort tourist trap te zijn. Het dorp was volledig nagebouwd, dus er was niets authentieks aan. Er woonde ook niemand. De Zulu’s in het dorp waren ingehuurd om het traditionele manden vlechten en speren maken te laten zien. Het was erger dan Disney. Maar het werd nog erger: de gids vertelde dat de mannen uit onze groep overal eerst naar binnen mochten, daarna pas gevolgd door de vrouwen. Dit werd onder veel gegniffel meteen door iedereen opgevolgd. Ik zelf had er enorme moeite mee. Die traditionele cultuuruiting was allemaal wel leuk en aardig, maar het voelde vreselijk fout. De makkelijke manier waarop iedereen meteen deed wat er was gezegd zorgde er voor dat ik me nog ongemakkelijker voelde. Ik moest de hele tijd aan Humaira denken, mijn Afghaanse ex-huisgenote die met gevaar voor eigen leven voor emancipatie vecht in Kandahar. Uiteindelijk besloot ik dat ik het gewoon niet ging doen, en ik verliet de rondleiding. Dat voelde beter. Terug bij de truck stond een verbaasde Albert. Ik legde hem uit waarom ik terug was gekomen. ‘So you want women to go first?’ vroeg hij. ‘No’, antwoordde ik. ‘It shouldn’t matter who goes first.’</p>
<p> <img decoding=)
Nog een dag later reden we weer richting Zuid-Afrika. In Swaziland had ik geen telefonisch bereik gehad, en zodra ik over de grens reed en weer netwerk had, kreeg ik meerdere vertraagde sms-berichten binnen: Ted Kennedy dood. Daar kon ik toen diezelfde dag nog snel over bloggen, dus dat hebben jullie al kunnen lezen. De neushoorns en giraffes in het Kruger National Park waar we inmiddels waren aangekomen konden me ineens niet zo heel erg veel meer boeien. Ik baalde van het nieuws. Net toen we bij onze camping aankwamen en ik een aap zo gek pro
beerde te krijgen om me een hand te geven, werd ik gebeld: BNN Today, met de vraag of ik die avond iets in de uitzending wilde zeggen over Kennedy’s overlijden. Midden tussen de wilde dieren deed ik dat die avond. Een raar gevoel.
Kruger was verder precies wat je ervan verwacht en hoopt: veel dieren. Heel veel dieren. Er liepen op een gegeven moment zelfs tien leeuwen de weg over. De eerste daarvan zie je op de bovenste foto in deze blog. Die lag prinsheerlijk tussen de auto’s en besteedde werkelijk totaal geen aandacht aan de mensen om hem heen. Alsof we niet bestonden. Fantastisch! En zo was ook de zonsondergang die avond: een bloedrode bol die langzaam achter de horizon wegzakte. Spectaculair.
De 1-na-laatste dag begon geweldig; bij het rehabilitatiecentrum Moholoholo konden we aasgieren aanraken, een cheetah aaien en we stonden oog in oog (achter een hekje) met een zeer agressieve leeuwin. Hoogtepunt waren de honeybadgers (een soort wasberen) die razendslim waren en hun eigen wc’s bouwen, en de zeven weken oude neushoorn die er rondliep. Die kon je gewoon aaien. ‘Schattig’ doesn’t even begin to describe it…
Via de prachtige Panoramaroute, met vergezichten die je in de mooiste prentenboeken terug kunt vinden, reden we uiteindelijk naar Johannesburg. Op onze laatste dag daar gingen we nog naar de science fiction film District 9. Dat was een must see, omdat de film door Zuid-Afrikanen was gemaakt, over Johannesburg (en aliens) ging en pas een dag uit was. De release datum in Amerika was al een week eerder en de 30 miljoen dollar kostende film had daar al 39 miljoen opgehaald in het openingsweekend. De sensatie in Zuid-Afrika was enorm; wekenlang hadden er al elke dag grote artikelen en interviews in kranten gestaan over de film. Het verhaal ging eigenlijk over apartheid: de aliens die uit het boven Johannesburg hangende schip kwamen werden opgevangen in de townships, en werden steeds meer gediscrimineerd en apart gezet van de ‘gewone’ mensen. SF, drama, actie, alles kwam bij elkaar. Superfilm!
‘s Middags reden we naar het apartheidsmuseum. Daar liepen we bijna vier uur rond door lange lappen tekst over het vele onrecht dat de zwarte bevolking in de afgelopen eeuwen is aangedaan. Een speciale exhibitie over het leven van Nelson Mandela trok de aandacht van alle bezoekers, een geweldig verhaal. Apartheid is nu afgeschaft, officieel althans, maar in de praktijk bestaat het op talloze fronten nog. Natuur- en wildparken en de vele rijke dorpen en steden ten spijt, zijn er nog steeds miljoenen mensen die in townships wonen en een armoedig bestaan lijden. Zij zijn allemaal zwart. Zuid-Afrika is op de goede weg, maar het gaat te langzaam. Volgend jaar staat het land in de schijnwerpers van de wereld, als het WK voetbal daar plaatsvind. Heel Zuid-Afrika is daar nu al van in de ban, overal zie je posters, borden en andere reclame-uitingen voor dit wereldevenement, waarop Zuid-Afrika wil laten zien dat ook Afrika bij de wereld hoort en belangrijk is. Ik hoop dat er tegen die tijd weer flink wat mensen zijn die zich uit hun township hebben weten te kunnen vechten. Wie weet kunnen wij daar een handje bij helpen…
Tot slot: de eerste foto’s…. More to follow! (let vooral op de bankbiljetten uit Zimbabwe. Het 1 dollar biljet stamt uit 2007, die van 25 miljoen dollar uit 2008…)
