Vandaag reed ik met mijn host Darryl Goodwin door New Orleans. Hij woont hier al twaalf jaar en heeft zijn hele hebben en houwen verloren zien gaan tijdens orkaan Katrina in augustus 2005. Het is al bijna drie jaar geleden, maar de stad is nog steeds aan het herstellen en het ziet er naar uit dat dat nog decennia gaat duren. Duizenden huizen staan nog steeds dichtgetimmerd te wachten tot iemand ze neerhaalt of verbouwt. Op talloze plaatsen waar voorheen huizen stonden groeit nu gras, of zijn de fundamenten van het huis wat er vroeger stond nog zichtbaar. Honderdduizenden bewoners van New Orleans keerden niet terug na de ramp. Slechts 2/3 van de bevolking van voor Katrina is weer terug. Velen leven nog steeds in de campervans die FEMA ter beschikking stelde na de ramp. De hulpverlening was rampzalig en laat nog steeds veel te wensen over. Eerder deze week gaf FEMA (wat officieel staat voor Federal Emergency Management Agency, maar in de volksmond vaak wordt gereduceerd tot: Federal Aid? My Ass!) nog voor 85 miljoen dollar aan hulpgoederen vrij, die al twee jaar lagen weg te kwijnen in een pakhuis in Texas. Het was een zooitje, is een zooitje en zal dat nog wel even blijven.

De waterkering die in 2005 brak, wordt herbouwd en verbeterd. Onder andere door Nederlandse bedrijven als Arcadis. Probleem daarbij is dat de randvoorwaarden niet goed zijn. Wat er wordt gebouwd moet de sterkste storm in de komende 100 jaar kunnen weerstaan. In Nederland is de eis 10.000 jaar. Zoek de verschillen.

Ik dacht dat de schade flink was opgeruimd toen ik New Orleans gisteravond was ingereden. Maar wat Darryl (op de foto met wat er nog van zijn huis over is…) me vandaag liet zien was… nou ja, ronduit shockerend. Hieronder een aantal van de foto’s die hij me aanraadde te maken. En ook nog wat foto’s van de werkelijk prachtige natuur hier, met zijn moerassen, vuurvliegjes en alligators, waarvan ik er ten minste tien in het wild rond heb zien zwemmen. Een ervan kwam recht op ons af. Stiekem best een klein beetje eng.