Ik heb over 1001 dingen een mening. Vandaag een aantal op een rij van de afgelopen dagen:

Nightmares and Dreamscapes van Stephen King geweldig is. In acht losstaande afleveringen van elk 45 minuten worden korte verhalen van King vertolkt. Bekende acteurs als William H. Macy, Tom Berenger, William Hurt en Ron Livingston spelen hoofdrollen. Elke aflevering is in dezelfde sfeer opgebouwd. Eerie en verrassend. En vaak spannend tot de laatste minuut. De eerste aflevering is ook de beste. In ‘Battleground’ speelt William Hurt een huurmoordenaar die net thuis komt na zijn laatste klus. De directeur van een speelgoedfabriek had hij echter beter niet kunnen vermoorden, zo blijkt al snel in deze aflevering waarin geen woord wordt gesproken.

Flags of our Fathers die ik eergisteren zag, is best goed. De film gaat over de verovering van het Japanse eiland Iwo Jima, wat een van de keerpunten was in de Tweede Wereldoorlog. De Amerikanen hadden tijdenlang verliezen geleden, waardoor de moraal laag was en de steun van de Amerikaanse bevolking sterk en snel slonk. De in alle kranten gepubliceerde foto van een aantal soldaten die de Amerikaanse vlag hesen op Iwo Jima, betekende een omslag in het denken. Ineens leek het erop alsof de Amerikanen aan het winnen waren. De soldaten van de foto werden terug naar Amerika gehaald om op bedeltournee te gaan. Miljarden dollars haalden zij op, waarmee het oorlogsapparaat gefinancierd kon worden. Dat verhaal wordt geheel vanuit het perspectief van de Amerikanen verteld in deze door Clint Eastwood geregisseerde film. Maar… er is meer. Er komt een vervolgfilm, met de titel Letters from Iwo Jima, die eveneens door Eastwood geregisseerd wordt. Dezelfde slag op het eiland wordt hierin in beeld gebracht, maar dan vanuit het perspectief van de Japanners. Ik ben zeer benieuwd. Ik heb begrepen dat de film bijna volledig in het Japans is en dat ook de co-regisseur Japans is. Zodat de film echt vanuit het Japanse perspectief wordt verteld, zonder teveel Hollywood invloeden.

tekst van een nummer als ‘Sanctuary’ zegt toch alles? Daarnaast was het alweer een tijd geleden dat ik bier over me heengegooid kreeg. Lang leve de pit!

De Gebroeders Leeuwenhart! Deze Zweedse jeugdfilm uit 1977, naar een boek van Astrid Lindgren, heb ik ooit gezien toen ik een jaar of 10 was. Ik ben de film nooit vergeten, onder de indruk als ik was van Jonatan en zijn kleine
broertje Karel, oftewel Skorpan. Fantastisch geacteerd en een indrukwekkend verhaal. Kort gezegd; de kleine Karel is dodelijk ziek, maar zijn broer Jonatan verlaat het aardse rijk toch eerder. Bij een brand in huis redt Jonatan zijn broertje door hem op zijn rug te nemen en uit het raam te springen. Maar zelf overleeft hij die sprong niet. Karel wel, maar uiteindelijk gaat ook dat niet goed. De broers ontmoeten elkaar weer in Nangilima, een soort hemel. Maar de rust in die wereld, waar zij in het vrolijke Kersendal wonen, wordt verstoord door de boze heerser Tengil. Die heeft Bramendal veroverd en de bewoners tot slaaf gemaakt. Afijn, de rest laat zich raden. Ik was dus tien toen ik de film voor het eerst zag. Het is nu 18 jaar later en ik durfde de dvd die ik vorige week ineens vond en direct kocht eigenlijk niet te kijken. Ik was bang dat hij nu tegen zou vallen. Maar niets was minder waar. De magie was er nog. Is er nog. ‘Ik zie licht Jonatan, ik zie licht!’