Volgens mij is het lang geleden, zo niet zelfs nooit voorgekomen in het bestaan van dit blog, dat ik zes dagen lang geen update heb geschreven. Tekenend voor mijn leven nu. Maar het is mijn eigen schuld, ik heb er zelf voor gekozen om teveel dingen tegelijk te willen doen. Om 7 uur ‘s morgens naar BZK en dan vanaf het eind van de middag tot diep in de nacht dingen doen voor Peter’s campagne, voor XS4ALL, voor de provincie, voor de O.P., voor het Erasmus Magazine en zelfs nog voor mezelf. Af en toe De IJssalon in, of naar de Wok to Go, de bios, een boek lezen, DS9 kijken, de krant lezen, op de een of andere manier lukken al die zaken nog. Zelfs de planten hebben voor het eerst in anderhalve week weer water gehad!

En zo was ik gisteravond ook nog bij de afstudeerborrel van Hans Heukels, collega bestuurskunde student. Meneer zat strak in het pak, maar gelukkig wel aan het bier. En zo hoort het, op zo’n borrel. Ik hield het echter niet lang vol, ik was te moe om te blijven staan. Eenmaal thuis Lost in Translation uit de kast gehaald. Voor het eerst in twee jaar dat ik die weer zag. Bill Murray is en blijft fenomenaal in die film. Eind november komt Broken Flowers in Nederland in de bioscoop. Die schijnt net zo goed te zijn en is speciaal voor Bill Murray geschreven. I can hardly wait. Als hij maar een beetje in de buurt komt van Lost in Translation of The Life Aquatic with Steve Zissou (ook zo’n vreselijk ondergewaardeerde film), dan ga ik nu al in de rij liggen voor kaartjes!

Gisteren per post het boekje ‘Liever Lui’ gekregen van een andere grote held van mij. ‘Liever Lui’ gaat over het middenkader in het bedrijfsleven en hoe dat kader daar kan overleven. Het is een grote aanklacht tegen de nutteloosheid en het streven naar Meer Succes, Geld en Macht. Het verhaal is grappig bedoeld, maar biedt niet echt de uitweg die het in de proloog belooft. Sterker nog, het boek zegt eigenlijk: geef de moed maar op, het wordt niks, schik je naar je lot. Ik kreeg eerlijk gezegd de neiging om na het lezen een boek te schrijven waarin juist staat dat je nooit op moet geven. Misschien doe ik dat nog wel ook.