Ik begin mezelf een beetje in de problemen te draaien (dat is geen fatsoenlijk Nederlands, I know). Ik heb morgen om 15.35 uur een tentamen, maar ik heb nog helemaal niets aan voorbereiding gedaan en het is inmiddels 23.00 uur. Ik zou vandaag gaan leren, maar ja… eerst voetbal dus en daarna werd ik gebeld of ik mee ging naar een ‘Latin food party’. En zo ja, of ik dan om 18.00 uur naar Residence Commons wilde komen waar we vandaan zouden vertrekken. Ik dacht dat die food party ergens op de campus was (en dat we dus binnen 1,5 uur terug zouden zijn zodat ik nog kon leren), dus stond ik om zes uur zonder jas in ResCom.

Maar het bleek in Quebec te zijn. Eerst tien minuten buiten in de kou op de bus wachten, daarna twintig minuten in de bus, overstappen (na twintig minuten wachten) en uiteindelijk kwamen we dan bij de allerlaatste halte van de lijn aan. En toen bleek dat we -uiteraard- in de verkeerde bus zaten. De volgende zou pas na nog eens dertig minuten te komen. Enigzins moedeloos en verkleumd zat ik op een bankje bij de bushalte, met om me heen de elf andere mensen die mee waren die allen in het Spaans tegen elkaar aan het praten waren. Ik versta inmiddels al een beetje, maar ik begreep toch echt niet goed waar ineens de man vandaan kwam die met zijn auto ineens voor onze neus stond en in het Spaans vroeg of ik in wilde stappen. Blijkbaar had iemand een telefoontje gepleegd om ons op te halen.

Ik dus met een paar anderen de auto in en daarna reden we in tien minuten naar de ‘food party’. Lees: een kerk van de Latino Christian Community in Quebec, waar mensen uit heel Latijns-Amerika bij elkaar waren om te luisteren naar gedichten, lezingen en om samen te bidden. Oh…

De ‘voorganger’ sprak net als iedereen Spaans, maar hij sprak zo gearticuleerd dat ik het grootste deel van zijn verhaal wel kon volgen. Het belangrijkste was het einde van zijn verhaal, waarin hij aankondigde dat het eten er bijna was. Twee gitaristen gingen vervolgens aan de slag met een paar fantastische solo’s en toen werd het eten opgediend, dat absoluut fenomenabel was. Yaku, een soort Argentijnse aardappel, guacamolo, rijst, lekkere (!) tofu, salades, super!

Het was ondertussen al wel erg laat geworden, dus ik begon me al een beetje ongerust te maken over de terugweg, maar daar was natuurlijk ook een reddende engel voor: een meisje die ook van Carleton kwam vroeg of er nog mensen een lift nodig hadden. En zo eindigde ik met haar en een Chinees meisje, een Franse en een Cubaanse jongen in de auto terug naar Ottawa. 

22.00 uur waik terug, nog genoeg tijd om te gaan leren dus! In plaats daarvan ging ik natuurlijk naar Boston Legal kijken met huisgenote Karen. Het was onweerstaanbaar. Die serie is gewoon te goed.

Kortom: manana, manana!