Afgelopen vrijdag gingen we met XS4ALL karten op de langste indoor kartbaan ter wereld. Deze was van 7 t/m 25 juli te vinden in de RAI. Het idee was leuk, het karten was leuk, het was gezellig, maar toch wil ik even een paar fikse kanttekeningen plaatsen bij de organisatie van XLerate. Want als je kaartjes koopt voor 20 EUR (vroeger was dat 44 gulden) waarop staat dat je in een heat zit die 20 minuten duurt, dan verwacht je toch niet dat:

 

– alle heats bijna twee uur uitgelopen zijn, waardoor sommige mensen onverrichterzake naar huis moeten omdat ze anders de laatste trein niet halen

– de karts gigantische snelheidsverschillen hebben, waardoor je bij de ene heat rondjes van 1.43 als maximum haalt en in de andere heat ineens op 1.32 zit

– de tijdswaarneming een zooitje is, waardoor je het ene rondje zogenaamd in 4.45 minuten aflegt en het volgende rondje in 1.32

– aan de helft van de karts van alles mis is, waardoor motoren spontaan afslaan, sturen afbreken of de remmen het ineens niet meer doen

– een heat ter plekke ineens maar twaalf minuten blijkt te duren, waarvan de eerste minuut al verloren gaat bij de start en waarbij ze op 1.30 minuut voor het eind alle karts al afvlaggen (en o wee als je stiekem nog een rondje probeert te rijden, dan word je zowat aan je haren van de baan afgesleept)

 

Het karten zelf was erg leuk, daar heb ik verder niets op aan te merken, maar voor 44 gulden per tien minuten effectief karten, verwacht ik eigenlijk veel meer. En de twee drankmuntjes die je er dan bij kreeg, wogen daar echt niet tegenop. Vooral niet als je je bedenkt dat er per heat zo’n 25 karts op de baan zijn, dat er drie heats per uur zijn (75 totaal dus), dat XLerate twaalf uur per dag open was (12 keer 75), en dat het hele verhaal 19 dagen duurde… Oftewel: dat kartgebeuren moet een omzet van zo’n 342.000 EUR opgeleverd hebben. En dan reken ik de drankjes en hapjes die er los zijn gekocht nog niet eens mee.

 

Afijn, na het karten met de auto weer de snelweg op, dat is ook niet alles. Ik moest mezelf voortdurend voorhouden dat ik NIET in een kart zat. En waar ik dat vergat en soms wilde slippen of de neiging had om 185 te gaan rijden op de A4 waar je slechts 100 mocht, waren het wel mijn reisgenoten die me daaraan herinnerden. Karten is verslavend… en Volvo’s zijn geen karts. Onthoud dat en alles komt goed.

 

Na afloop Krista in Den Haag gedropt en daarna ging ik met QyRoZ en Dinges nog naar het strand van Scheveningen, waar we tot ver na 03.00 uur nog rondhingen in strandstoelen waar we eigenlijk niet in mochten zitten.

 

De volgende ochtend moest ik alweer vroeg op. Ik had de PvdA beloofd om te komen helpen. Ik had geen idee waarmee, maar daar kwam ik al snel achter. Het PvdA-kantoor in Rotterdam had nieuwe netwerkkabels nodig en die bleken we te mogen slopen uit een oud bedrijfspand elders in de stad. 600 meter kabel uit plafonds trekken bleek loodzwaar werk te zijn. En ik had maar vier uur geslapen en nog niet ontbeten. Heel fijn. Maar rond een uur of 1300 was alles klaar en daarna sloot ik me snel aan bij QyRoZ en Dinges bij Dudok, om aansluitend eindelijk (jaja Krista, I did it!) een ijsje te gaan halen bij De IJssalon. Om vervolgens maar door te gaan naar de Maas waar we met Teig en Araphor erbij enige tijd in de zon hebben zitten bakken. Heerlijk. Eenmaal thuis viel ik in slaap tijdens de laatste tijdrit van de Tour de France, die uiteraard weer door Lance werd gewonnen en daarna door naar de Bazar waar we met vijftien man (dus geen zestien Paul!) heerlijk in de buitenlucht gegeten hebben.

 

Vervolgens werd het tijd voor Fahrenheit 911, die ernstig tegen bleek te vallen. Hij voldeed in ieder geval niet aan mijn verwachtingen en hij kon ook absoluut niet op tegen Bowling for Columbine, die ‘andere’ documentaire van Michael Moore. Wat daar wel goed was en hier ontbrak? Een heldere lijn in het verhaal. Er was geen kapstok waar alle details uit de film aan werden opgehangen. Veel fragmenten leken op losse flodders. En het was vaak ook erg drammerig. Hoe lang kun je doorgaan over de zeven minuten dat Bush nog in een kinderboek mee zat te lezen nadat hij gehoord had dat er een vliegtuig in het WTC was gevlogen? Natuurlijk is dat stom, natuurlijk is dat tekenend voor Bush die niet weet wat hij moet doen. Maar eerlijk gezegd drong het ook nauwelijks tot mij door wat er was gebeurd toen het mij werd verteld. Het was zo onvoorstelbaar. Die zeven minuten bedenktijd gun ik hem wel. Nou ja, dat deed ik niet, maar na het eindeloze ge-emmer van Michael Moore erover…. Ik kreeg bijna medelijden met Bush, in plaats van dat ik hem een nog grotere doofus vond dan daarvoor. En zo hadden er wel meer dingen in Fahrenheit 911 bijna een averechts effect op me. De film is simpelweg te gehaast in elkaar gezet. Dat merk je aan alles. En dat is absoluut zonde, want alle juiste onderwerpen zitten er wel in. Het Carlyle Group verhaal, de connecties van Bush sr. met de Bin Ladens, de vriendjespolitiek in de Republikeinse top (maar goed, alsof die er niet is bij de Democraten), etc. De enige dingen die mij bij zullen blijven, zijn de dingen die ik nog niet wist of die te belachelijk voor woorden waren:

 

– De Amerikaanse soldaat in Irak die vol trots vertelt dat hij het nummer Bodies van Drowning Pool opzet als ze wat Irakezen af gaan slachten (‘Let the bodies hit the floor’).

– Rumsfeld die antwoord geeft op de vraag waar nu toch de massavernietigingswapens in Irak zijn: ‘We know where they are. They’re in the area around Tikrit and Baghdad and east, west, south and north, somewhat.’

– de beelden van zowel Powell als Rice uit februari en maart 2001 waarin ze ontzettend duidelijk zeggen dat er absoluut geen massavernietigingswapens in Irak zijn.

– het rapport dat op 6 augustus 2001 aan Bush werd overhandigd met de titel: ‘Bin Laden Determined to Strike in U.S’, waar niets mee werd gedaan.

 

Maar goed. Fahrenheit 911 is duidelijk gericht op het Amerikaanse publiek (items lekker dichtbij huis), waardoor bijvoorbeeld ook de grote lijn ontbrak dat er geen VN-mandaat was voor een aanval in Irak, of de wereldwijde demonstraties waar miljoenen mensen aan meededen. In plaats daarvan moesten we het doen met de koekjes etende mensen van de vredesgroepering in Fresno waar de geheime dienst geinfiltreerd bleek te zijn. Ook leuk, ook relevant, maar die rode draad he… die bleef dan toch maar steken bij: Bush moet weg. Nu ja, als dat Moore’s doel is… (en dat is het)… dan geef ik hem al met al toch nog kans dat dat lukt. De grote vraag wordt of Kerry beter zal zijn. De tijd zal het leren.