Vandaag stond ik voor de klas in IJmuiden. Zes klassen, van VMBO tot VWO, van klas 3 tot klas 5. Van alles wat dus. Op totaal verschillende niveaus moest ik samen met een andere vrijwilliger uitleggen wat kinderrechten zijn en waarom het zo belangrijk is om daar aandacht aan te besteden. Vorige week had ik al twee klassen gehad, waarin ik ongeveer tien minuten vol moest praten, maar vandaag hadden we vlak van tevoren te horen gekregen dat de organisatie die de eerste twintig minuten vol zou praten er niet was. Of ik even wat extra’s kon vertellen. Ik stapte daarom noodgedwongen van het formele deel af en vertelde over wat er in 1994 in Rwanda gebeurd is, waar ik inmiddels veel over weet. Ik vertelde over Romeo Dallaire’s ervaringen met kinderen en kindsoldaten in Rwanda. Ik kreeg de klassen er muisstil mee. Met name de eerste groep hing aan mijn lippen (in tegenstelling tot vorige week) en achteraf vertelde de docent me dat dit uniek was, daar dit de moeilijkste klas van de school was. Ben ik aan het opscheppen nu? Best wel he? Maar ik was dan ook gewoon erg blij dat ze echt luisterden en uit de enquete-formulieren die ze hadden ingevuld bleek dat ze er daadwerkelijk wat van opgestoken hadden. Mission accomplished.

Look at the earth from outer space
Everyone must find a place
Give me time and give me space
Give me real don’t give me fake
Give me strength, reserve control
Give me heart and give me soul
Give me time, give us a kiss
Tell me your own politik

And open up your eyes, open up your eyes, open up your eyes, open up your eyes