Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Bij vanmorgen, of eerder. Ik denk eerder.
In februari kreeg ik een mailtje van ene James G. Wright. Er stond slechts 1 regel in: ‘Dear Kirsten, congratulations, you’re one of twelve. More information will follow soon.’ Ik dacht dat het spam was en wilde de mail bijna weggooien. Tot ik me op het laatste moment bedacht dat ik die naam ergens van kende. Ineens klikte het: James was van de Sauve Scholarship.
Zes maanden later arriveerde ik in Montreal, waar ik ruim een uur later dan de bedoeling was het vliegveld uit liep doordat mijn bagage zoek was. Bij de uitgang stond een vriendelijke, boomlange man op mij te wachten met een bordje ‘Sauve’ in zijn hand. Ik had hem nog nooit gezien, maar hij gaf me direct een knuffel en een zoen. Welkom in Canada. Dat was Jim.
De eerste week dat we hier waren leek Jim op het vliegveld te wonen. Bijna elke dag moest hij wel een van de scholars ophalen en dat deed hij met veel plezier. Hij zag ontzettend uit naar het komende jaar, waarin voor de 5e keer op rij een groepje scholars van over de hele wereld zich kon ontplooien. Jim was immers niet alleen directeur van het Sauve programma, maar ook de hart en ziel ervan. Die eerste dagen stond hij om de haverklap voor onze neus om te vragen of we nog iets nodig hadden, of hij regelde binnen no time een oplossing voor elk mogelijk probleem waar we tegenaan liepen.
Deze week waren we eindelijk compleet. Met de 13 scholars en Jim reden we naar een prachtig bos- en meerrijk gebied ten noorden van Montreal, waar we gedurende drie dagen een kanotocht maakten. Het was geweldig. Hij trakteerde ons op poutine en maiskolven. We spraken bij het kampvuur over de Scholarship, maakten er grappen over dat we zelfs voor het maken van een kanotochtje betaald kregen. Dat de Scholarship echt uniek was. Jim vertelde dat hij dit jaar het programma wilde reviewen en veel op papier vast wilde leggen, omdat bijna alle informatie alleen in zijn hoofd zat. ‘Als ik onder een tram loop, is er niemand die het nu over kan nemen’, zo grapte hij.
![](http://images.codewarrior.nl/locuta/jim.jpg" align="right" hspace=5 vspace=5/> Na terugkomst in Montreal was Jim snel weer weg, om de slaapzakken die hij had gehuurd weg te brengen. Ik stuurde hem een mailtje, waarin ik hem bedankte voor de geweldige tocht. Hij reageerde: ‘It was a great trip thanks to you all.’ Diezelfde avond was er een receptie. Nancy, Jim’s vrouw was er ook. Zij was net zo aardig en innemend als Jim zelf. Ook Mimi, een van de scholars van vorig jaar was aanwezig en vertelde over haar ervaringen met de scholarship. Ik bedankte Jim nogmaals en herhaalde nog maar eens een opmerking over hoe fantastisch de Scholarship wel niet is. Wat hij daarna zei spookt nu al de hele morgen door mijn hoofd. ‘It’s great. It’s absolutely great. And a privilege. After decades of working in business and for NGO’s that always, always have to be concerned with getting money, it is absolutely great that I don’t have to worry about that now.’ Dankzij gulle giften heeft de Sauve Scholarship Foundation miljoenen dollars op de rekening staan. Jim vervolgde: ‘This is a great way to end my career’. </p>
<p> Vrijdag moesten we allemaal naar de bank om een Canadese bankrekening te openen. Telkens in groepjes van twee, verspreid over de dag. Het duurt nogal lang om zo’n rekening te openen. Jim was de hele dag in de bank, om te helpen met eventuele problemen. Voor de zoveelste keer verbaasde ik me over zijn rust en kalmte, zijn georganiseerdheid en betrokkenheid. Later op de dag zag ik hem weer in de keuken van het Sauvehuis, onze uitvalsbasis. Hij wenste ons een goed weekend en vertrok naar zijn countryhouse, op een kleine twee uur rijden van Montreal. Daar brengt hij al jaren vrijwel elk weekend door. Van 14 tot 16 september zouden we er allemaal gaan logeren. Ik keek er al naar uit.</p>
<p> Vanmorgen werd ik wakker vanwege geklop op mijn deur. Het was Emily, die zei dat ik naar de keuken moest komen, waar iedereen zich verzamelde. In het countryhouse heeft zich gisteren een enorme gasexplosie voorgedaan. Jim heeft het niet overleefd. Mimi ook niet. Hun lichamen werden 50 meter van de restanten van het huis gevonden. Nancy ligt in het ziekenhuis, we weten nog niet hoe zij er aan toe is.</p>
<p><b> Update</b> Nancy heeft botbreuken en kneuzingen, maar schijnt verder ok te zijn. Zie verder hier.<br /> <b>Update 2</b>: <a href=)
zie hier.
Update 3: We weten inmiddels iets meer. Nancy heeft alle botten in haar lichaam gebroken. Ze is gisteren geopereerd aan haar heup en ruggegraat. Ze is bij kennis geweest (in het begin al), maar weet nog niet dat Jim dood is. Dat afschuwelijke geheim wordt bewaard tot ze iets aangesterkt is. Toen de explosie plaatsvond was ze buiten het huis. Het was voor het eerst deze zomer koud, net boven de 0 graden Celsius, dus waarschijnlijk wilde Jim de verwarming aandoen, die op propaan werkt dat al decennia lang wordt gebruikt in het huis en opgeslagen ligt in flessen in de kelder. Daar moet iets zijn gaan lekken. Waarschijnlijk is de explosie ontstaan op het moment dat Jim de deur naar de kelder opendeed. Het moet volkomen onverwacht zijn geweest. Mimi leefde nog na de explosie, en is enkele uren later in het ziekenhuis overleden. De situatie hier in het Sauve huis is heel raar. Omdat Nancy nog van niks weet, is ook de begrafenis nog niet gepland. Philip, een oud-scholar uit Kenia die in het ‘echte’ huis van Jim en Nancy woont hier in Montreal, zou vrijdag eigenlijk ook naar het countryhouse gaan om daar te logeren. Hij ging niet, want was te druk. Hij is helemaal van slag en is gisteren op stel en spring verhuisd naar een plek op 1,5 uur van Montreal. Hij wilde niet in Jim’s huis blijven. Sarah, ook een oud-scholar uit Australie, zou vrijdag in Montreal aankomen en ook bij Jim logeren. Haar vlucht had vertraging. Gisteren is ze hier aangekomen, ze logeert nu een paar dagen bij ons en vliegt morgen naar huis. Zo bizar allemaal. Ondertussen struinen we al het nieuws af op zoek naar berichtgeving. Het ongeluk was gisteren voorpaginanieuws in the Globe and Mail (de grootste krant van Canada) en het staat ook in talloze regionale en lokale kranten. Dat maakt het allemaal heel vreemd, want veel van de informatie die we hebben komt daar vandaan. Zelfs de familie weet vaak niet meer dan wat er in de krant staat. Op de website van Mcgill staat een ‘in memoriam’ en op deze website staat een achtergrondverhaal over zowel Jim als Mimi. Ik struikelde vooral over de opmerking dat Mimi Jim als ‘second dad’ beschouwde. Zo een type is hij inderdaad. Hij was getuige bij het huwelijk van een van de scholars, bezocht oud-scholars over de hele wereld, Philip woonde bij hem thuis, continu had hij oud-scholars te gast in zijn countryhouse, waar wij volgende weekend als groep zouden logeren (als het dit weekend mooi weer was geweest en volgend weekend pas koud was geweest, dan was het dan misgegaan… bizar om daar over na te denken), zijn werkster Merely, die al meer dan 30 jaar bij Jim en Nancy schoonmaakt zit nu 24 uur per dag bij Nancy in het ziekenhuis. Haar kinderen maakten vaak hun huiswerk bij Jim thuis. De lijst gaat maar door. Het is en blijft ongelooflijk. Oneerlijk.