De volgende ochtend vertrokken we uit Jeruzalem. Maar niet voordat we nog even snel keken wat er in Israel zoal op tv is. Ik zapte langs ruim 60 tv-kanalen. Jemen YV, Al Jazeera, Bahrein, Beirut, Abu Dabi TV, Syria News, Irakese zenders, je kon het zo gek niet bedenken of het was er. Tot ik ineens op een Libanese zender stuitte die een wel heel erg bekend programma uitzond: Te land, ter zee en in de lucht! Alle Nederlandse aanduidingen over namen van boten ‘Zinken Doen We Toch Wel’ kwamen netjes in beeld, voorzien van opgewekt Arabisch commentaar. Briljant.
We stapten de auto in en begonnen aan onze 4 uur lange tocht door de Negev woestijn richting Eilat, het meest zuidelijke punt van Israel. Dat stadje grenst aan de Rode Zee, Egypte en Jordanie. De tocht er naartoe was fantastisch. Om de paar minuten zag je weer een totaal ander landschap. Dan weer vlak en zwart, dan weer bergen en rood, dan weer steden, dorpen, plantages, valleien. Israel zit vol landschappelijke verrassingen. Bij het plaatsje Mizpe Ramon viel onze mond open van verbazing. Na de zoveelste haarspeldbocht in het gebergte stonden we ineens voor een werkelijk gigantische krater, van vele kilometers doorsnee, met een adembenemend uitzicht. We reden verder en zagen kamelen en groepjes bedoeien, die een nomadisch bestaan leiden zoals dat al duizenden jaren gebeurt. Vaak hebben ze schapen, die ze zelf, te paard, op kameel, met honden of soms gewoon met auto’s begeleiden.
Na een paar uur rijden was er ineens een blokkade, midden op de snelweg. We werden gemaand te stoppen, waarna we te horen kregen dat we vooral door moesten rijden. Eh…? Wat bleek nu, over een afstand van ongeveer 30 kilometer was het Israelische leger bezig met tankoefeningen. Links naast de weg zag je kilometers lang tanks en andere militaire voertuigen rijden. Bij elk groot kruispunt stond een mobiel checkpoint, waar we telkens gewoon omheen konden (en moesten) manouvreren om door te rijden, zonder aangehouden te worden.
Uiteindelijk kwamen we aan in Eilat, waar de receptionist bij het hostel een Nederlander bleek te zijn. Het was nagenoeg onmogelijk om een goedkope kamer in Eilat te krijgen (hoogseizoen) onder de 150 euro per persoon, maar het Shelter Hostel bleek uiteindelijk plaats te hebben en maar 8 euro te kosten. Addertje onder het gras: het is een christelijk hostel en het is de bedoeling dat je er over god komt praten. Wij deden het iets anders: we checkten in en reden direct naar de zee, om te gaan snorkelen. Dat had ik nog nooit gedaan en ik was er erg benieuwd naar. Er bleken talloze fantastisch gekleurde vissen te zwemmen, maar het koraal was zo goed als dood. Slechts op een paar plaatsen was er nog wat leven. Dat vond ik wel wat jammer. De zee was flink zout.
Na een uurtje snorkelen wandelden we Eilat in, op naar de 3D-Imax film. Dat was een standaard 3D-voorstelling over de ‘cyberworld’, waar ook de Simpsons in figureerden. Hoogtepunt was echter de videoclip van de Pet Shop Boys in 3D. En het wassenbeeldenmuseum dat in hetzelfde gebouw zat. Niet omdat de beelden zo goed waren (ze waren niet eens van was), maar omdat er wel grappige dingen tussen stonden. Zoals een beeld die als twee druppels water op Jeroen Krabbe leek, maar Sean Connery bleek te zijn. Wat een belediging! We aten aansluitend bij een pizzeria waarvan de service net zo geweldig is als doorgaans in Nederland (niet dus), maar de pizza zelf smaakte goed. Terug bij het hostel doken we direct onze kamer in, die we op slot deden, omdat we geen zin hadden in een gesprek over god. We waren ook best moe overigens. Enzo.