Nou, zo sta je dan aan het eind van het jaar toch maar ineens op de voorpagina van de Intermediair, samen met de Gerd Leersen, Rene Frogers en Dominique Weesies van deze wereld. Je maakt nog eens wat mee… 😉
Gepubliceerd in: Intermediair (22-12-2008)
Geschreven door: Florentine van Lookeren Campagne
Foto’s: Mieke Meesen
![](http://images.codewarrior.nl/locuta/yes.jpeg" align="right" hspace=5 vspace=5> <i> Aanstormend politica Kirsten Verdel (30) werkte mee in de campagne van Barack Obama, schreef er een boek over, en maakt zich nu op voor de Nederlandse politiek. “Als de boodschap maar eerlijk is.’</i></p>
<p> Enkele weken geleden stond Kirsten Verdel met een uitzinnige mensenmassa op de stoep van het Witte Huis in Washington de overwinning van Barack Obama te vieren. “Bush, get the hell out of our White House.’ Nu zit ze in de snackbar in Roelofarendsveen. </p>
<p> “Een glas melk en een vegetarische kroket, graag.’ </p>
<p> In de snackbar kennen ze Kirsten. De vegetarische kroketten zijn op, ze krijgt een groenteloempia. Ze gaat zitten, leunt naar voren en vertelt. “Ongelofelijk, hoe perfect de campagne van Obama was.’ </p>
<p> “Ongelofelijk, hoeveel fouten McCain heeft gemaakt.’ “Onrechtvaardigheid. Ik kan niet tegen onrechtvaardigheid.’ </p>
<p> Ze had niet verwacht dat het haar zo zou aangrijpen, vertelt ze op haar weblog, omdat ze wel dacht dat Obama zou winnen, maar toen het zover was, ging ze “compleet uit haar dak’. De sfeer op straat was alsof Nederland net het WK voetbal van Duitsland had gewonnen. Zingende en dansende mensen op straat, zwaaiend met vlaggen. De agenten voor het hek van Witte Huis dachten dat de massa het Witte Huis kwam bestormen. </p>
<p> <b>Rapid response</b></p>
<p> Iets van een oorlog had de verkiezingsstrijd zeker, met campagnes strak geregisseerd als een militaire operatie. Verdel maakte het van binnenuit mee, als betaalde medewerker van de afdeling research op het landelijk hoofdkantoor van de Democraten. Ze bereidde Obama’s debatten voor, ontwikkelde strategie en werkte aan rapid response, de onmiddellijke reacties op uitspraken van de tegenpartij. </p>
<p> Zo was er de <i>October Surprise</i>. Verdel: “We wisten dat er in oktober een aanval zou komen, die was er in de vorige campagne ook geweest. We wisten alleen niet waarop de Republikeinen zich zouden richten. We streepten alle mogelijkheden af en kwamen uit op Bill Ayers, lid van een actiegroep die gewelddadige acties voerde tegen de oorlog in Vietnam. Obama zat ooit met hem in een commissie, zonder te weten wie het was. </p>
<p> “Inderdaad begon Sarah Palin in oktober over Ayers: "Obama is palling around with terrorists." En Republikeinse talking heads, mensen op invloedrijke posities in de partij, spraken erover in talkshows. </p>
<p> Wij moesten negatief gaan, om het uit het nieuws te halen, maar niet op de persoon, maar op de inhoud. We kozen voor het Keating-schandaal. Charles Keating, een financiële fraudeur, had ooit geprobeerd John McCain om te kopen om te pleiten voor deregulering van de financiële sector. Dat was 24 jaar geleden. Maar we konden ermee aantonen dat mensen van toen nu in zijn team zaten, dat McCain weinig verstand had van economie en dat hij nog steeds pleitte voor deregulering.</p>
<p> <b>Pallas Athene</b></p>
<p> ‘Alles lag klaar. ‘s Morgens kwam Ayers in het nieuws. ‘s Middags kwamen onze talking heads met het verhaal over Keating. We plaatsten onze reclamespots op tv. Het werkte. Ayers werd het verhaal van die dag, maar niet dat van de campagne. Een dag later gingen de spots over Keating uit de lucht en konden we positieve boodschappen uitzenden. </p>
<p> “Je ziet snel of de media ergens op door gaan. Dat is in de loop van de dag al duidelijk. Smullen ze ervan, is ieder nieuw detail breaking news, of ebt het weg? Daar krijg je feeling voor.’ </p>
<p> Verdel praat enthousiast over haar vak en haar idealen, maar ze blijft ook rationeel en weloverwogen. Ze doet denken aan Pallas Athene, de Griekse godin van de intelligente strijdkunst. Koel en analytisch, idealistisch en strategisch. Het campagnevoeren past haar goed. Ze zet haar helm op, trekt een harnas aan en trekt ten strijde voor haar held. </p>
<p> Eerder werkte ze mee aan verkiezingscampagnes van de PvdA, onder andere de eerste gemeenteraadsverkiezingen in Rotterdam na Fortuyn, en de Tweede Kamerverkiezingen in 2006. En dan nu Obama. “Het grappige is dat de media altijd Kay van de Linde aanhalen als dé grote campagne-goeroe. Maar ik geloof niet dat hij ooit iets heeft gewonnen.’ </p>
<p> <img decoding=)
boek over de campagne is af. Wat ga je nu doen?
‘Ik wil iets doen voor mensen. Politiek heeft mijn hart. Als journalist moet je hopen dat mensen zich laten inspireren door je stukken. Als ambtenaar kun je misschien van binnenuit zaken veranderen. In de politiek kun je zoveel mensen bereiken en op verschillende onderwerpen invloed hebben.
“In 2006 wilde ik al in de Tweede Kamer. Dat is mislukt. De voorzitter van de sollicitatiecommissie, Jeltje van Nieuwenhoven, zei: je komt op plek 58, dus je komt erin. We stonden op 61 zetels in de peilingen. Dat liep dus anders.
“Waarom op die plaats? Ze durfden het niet aan denk ik… Wat ook meespeelde was, dat er maar één gesprek was, omdat de verkiezingen werden vervroegd. Daarop is geselecteerd. Voor de McDonald’s moet je al drie keer op gesprek komen maar voor de Tweede Kamer was één keer voldoende. Je kunt hier niet voor jezelf lobbyen, zoals in de VS. Hier ben je afhankelijk van een commissie die de lijst samenstelt. Ik heb geen connecties. Ik heb geen PvdA-familie. Het hele dorp hier is CDA. Ik probeer het op eigen kracht.’
Je bent enorm gedreven. Alsof je veel energie hebt en nauwelijks weet waar je die op kunt botvieren.
“Ik kan mijn ei nog niet kwijt, inderdaad. Ik heb erg het gevoel van: geef mij nu eens een positie waarin ik echt wat heb te zeggen.’