Gisteravond met Kitty, Marja, Flora en Petra naar het IFFR. Eerst de film Dong, wat ‘oost’ betekent in het Chinees. Het was dan ook een Chinese film. En geheel zoals het het IFFR betaamt, een trage film. Te traag, en een plot was nergens te bekennen. Na afloop zei Flora dat ze ‘de film die bij Dong hoort’ eerder in de week al had gezien. Logisch. Natuurlijk hoorde er een film bij deze film. What was I thinking! 🙂

De tweede film was Zero Zone, een Indiase film. Geen Bollywood, wel trage Neil Young nummers en een evenzo trage plotontwikkeling. Het verhaal ging over een Indiase cricket speler die test matches had gefixed. En… Nee, laat maar. Er is geen ‘en’. De film was dodelijk saai, hetgeen er toe leidde dat we op de achterste rij flink melig werden. Sms-jes vlogen heen en weer over verloren schoenen en andere zeer nuttige zaken, terwijl voor ons af en toe mensen op stonden om de zaal te verlaten. Uiteindelijk deden wij dat ook maar, want het was gewoon niet te doen. Jammer, twee mindere films op 1 avond.

Vandaag maar liefst vier films op de agenda, plus een Rode Zaterdag van de PvdA op de markt. De eerste film heb ik net gezien: Nuovo Mundo. En die was erg leuk! Hij begon heel vaag en traag en vreemd, zoals veel IFFR films die vervolgens slaapverwekkend traag en saai zijn. Dus ik zat al een beetje te balen, tot het verhaal steeds duidelijker werd, de muziek steeds beter en het geluid soms fantastisch. Dat laatste klinkt misschien wat vreemd, maar er zitten een paar scenes in deze film waarin geluid overheersend is en je helemaal meezuigt in de film. Het verhaal gaat kort gezegd over een aantal Italianen die ergens in de 19e eeuw, misschien begin 20e eeuw, de boot naar Amerika nemen. De scene waarin je de boot afstand ziet nemen van de kade is schitterend. Je ziet en voelt het begin van hun tocht naar de nieuwe wereld. De overgang van muziek en taal bij aankomst in het beloofde land is geweldig. Ik kwam met een heerlijk gevoel de bios uit. 5 uit 5 kreeg hij van mij!