Ons huwelijksfeest! Wat een avond was het gisteravond! Het begon met een etentje in restaurant Delphi in Zoetermeer. Althans, dat was de bedoeling. Maar vlak voordat we daar naar binnen konden lopen viel pal voor onze neus een oudere mevrouw van haar fiets. Ze bleek kramp te hebben en was lelijk gevallen. Bloedende knie, kon nauwelijks lopen, was behoorlijk ontdaan. Dus namen we haar mee naar het restaurant, waar we gezellig romantisch met zijn vieren (inclusief Thule) aan ons diner begonnen. Uiteindelijk kon de mevrouw weer door en wij aten verder.

De volgende verrassing was er een voor Geert. Hij was een week eerder met zijn moeder een mooi pak gaan kopen, maar dacht dat ik gewoon in nette kleren zou gaan. Tijd dus voor de grootste verrassing die je je nog voor kunt stellen bij mij… voor het eerst in een jaar of 27 werd het tijd om een jurk aan te trekken… Ik had vooraf niets gezegd en ging eerst halverwege het etentje met een smoes terug naar de auto om jurk en schoenen op te halen (‘luiertas vergeten’), waarna ik nog weer wat later liet weten een gang naar het toilet te moeten maken, alwaar ik me snel omkleedde. Zelden zo’n verbaasde Geert gezien, haha. Dat gold overigens ook voor praktisch iedereen in de zaal later op de avond. 😉

Na het etentje, waar Geert nog even Thule’s luier midden in het restaurant checkte en haar haar feestkleren aantrok, reden we naar de Party Factory. Daar mochten we nog niet naar binnen van ceremoniemeester Pauline. Dus wachtten we in de auto. Daar besloot Thule de Luier der Luiers te creëren. Hup, luier wisselen in de kofferbak! Fleur kwam prachtige corsages brengen die mijn moeder en zusje hadden gemaakt. Even na half negen werden we naar binnen geroepen. Daar wachtte allereerst Wim Holtman ons op, gekleed als bijzonder ambtenaar burgerlijke stand. Geert moest met zijn moeder mee naar binnen, ik met mijn vader.
Eenmaal binnen bleek iedereen zich verzameld te hebben in de danszaal. Daar werd uitgelegd dat het allemaal leuk en aardig was dat we vier maanden eerder in het geniep waren getrouwd, maar dat de aanwezigen van deze feestavond dat natuurlijk hadden moeten missen. Kortom: of we even voor een tweede keer het jawoord aan elkaar wilden geven. Maar niet voordat Pauline eerst een speech gaf en Wim de zaal ook nog even toesprak. Geert hield Thule vast, die vol verbazing rondkeek. Eigenlijk was het allang bedtijd voor haar, maar ze was een half uur lang muisstil. Grote verrassing waren de ringen. We hadden geen ringen, dachten we, maar onze wederzijdse ouders hadden daar een oplossing voor: Geert kreeg de ring van zijn opa De Witte, ik die van mijn oma Kraan. Ze pasten ook allebei nog!

Daarna was het tijd voor de taart (van Cindelicious). Vier verdiepingen hoog, met alle drie onze namen er in en omringd door tientallen cupcakes. We hadden vooraf alleen even een lesje taartetiquette moeten krijgen geloof ik, want we wisten niet dat we tegelijkertijd de taart aan moesten snijden en dat we ook tegelijkertijd een stukje moesten eten van die taart. Dat werd ter plekke aan ons uitgelegd door de gastvrouw van de zaal. Toen hadden we echter allebei al nieuwsgierig een stukje geproefd. 😉

DJ Peter zette de muziek wat harder en we waagden ons voorzichtig op de dansvloer -we kunnen allebei niet dansen- waarna de feestavond dus echt begonnen was. Een half uur later liep de dansvloer ineens op een gekke manier vol. Wat bleek: er was een flashmob georganiseerd! Op de muziek van Black Eyed Peas’ ‘I Got A Feeling’ begaven tientallen gasten zich op de dansvloer voor een dans die iedereen thuis met behulp van een filmpje had geoefend. Om twee redenen hilarisch: ten eerste omdat het erg grappig was om de mensen die er aan meededen te zien dansen. Het zag er redelijk georchestreerd uit, ondanks het feit dat het natuurlijk nooit gezamenlijk geoefend was. Ten tweede was het misschien nog wel grappiger om alle ándere mensen te zien die de dansvloer niet op durfden en daar dus met allerlei smoezen van wegbleven (‘ik was toevallig net bier aan het halen’). Applaus voor alle mensen die het wel aandurfden. 🙂

Maar dat was nog steeds niet alles, er was nóg een verrassing. Alle gasten bleken een letter van het alfabet toegewezen gekregen te hebben en ze moesten iets meenemen wat begon met die letter. Nichtje Fleur riep een voor een alle letters om, waarna we dus niet Ananas, Bolussen, Chocoladeletters en Drop kregen, maar bijvoorbeeld ook Wasknijpers, Vermicellisoep, Pastasaus, Nutella, Floppydisks, Red Bull en nog heel veel meer dingen die overweldigend Stiekem Best Wel Nuttig of Lekker bleken te zijn. Erg leuk bedacht!

Bij de uitgang was ook nog een grote rol stevig papier neergelegd -meer een soort megakaart eigenlijk- waarop gasten nog iets konden schrijven. Al met al was er echt ontzettend veel werk gemaakt van de organisatie van de avond. Pauline bedankt. 🙂

We hebben veel mensen gesproken, maar ook heel veel mensen niet. Dat is altijd zó jammer van dit soort feesten! Maar iedereen die er was hebben we gezien en we vonden het echt geweldig dat er zo veel mensen waren. Het bijpraten komt nog wel in kleinere kring.

De foto’s -en dat zullen er heel wat zijn gezien de activiteiten van onder andere Jos, André, Pim, Daniel en Harm. Maar die komen nog! De enige foto’s die ik nu al heb is deze ietwat wazige vlak voor we de zaal in gingen, een paar foto’s die anderen op Facebook hadden gezet en wat cadeaugrapjes. 🙂