En toen was 2024 afgelopen. By far het meest waardeloze jaar uit mijn leven, wat zó shit was, dat ik het her en der heb geprobeerd te compenseren met dingen die ik eigenlijk niet meer wilde doen (zoals ver reizen). Wat overigens niet hielp. Want de tijd tikte gewoon verder. En terwijl ik dit tik klinkt ‘Zeit’ van Rammstein op de radio: een van de nummers die op de uitvaart van mijn zusje werd gedraaid dit jaar. Bizar genoeg komt de 8-jarige meteen aanlopen met als vragende mededeling: ‘dit liedje was toch bij Lilian’s begrafenis?’ Ja dus. En het gaat over de ongrijpbaarheid van tijd en de vergankelijkheid. Toepasselijker kan het niet. Want zo was 2024: ineens was het leeg.

Het begon allemaal op 1 januari. Ik werd wakker en merkte dat ik een afgebroken kies had. Hoe symbolisch, zo’n start van het jaar. Nadat we later op de dag de slechtste film van het hele jaar in de bios zagen (Kattenkwaad in het Museum) gingen we naar mijn zusje Lilian, die op Eerste Kerstdag was opgenomen in het ziekenhuis en daar nog steeds was. Haar hersentumor liet zich zwaar gelden. Ze was zwak, kon amper lopen, amper praten, hoestte moeilijk en lang en hard en zacht tegelijk en het was gewoon vreselijk.

De dag erna kwam het volgende slechte nieuws: het was zó erg, dat ze weg moest uit het ziekenhuis, naar een hospice. Het regende en later op de dag ging het stormen. En het was pas de tweede dag van het jaar.

3 januari dan. De hele dag probeerde ik van vrienden en familie filmpjes te krijgen voor Lilian die we aan haar konden laten zien. Velen deden dat, sommigen vonden het te moeilijk. Tussendoor moest ik naar een mediator, want ja, ook dat speelde nu: we lagen in scheiding. Want SURE, 2024. Dat was dag 3.

4 januari. Filmpjes laten zien. Ontroerend, mooi en zwaar, alles tegelijk.

5 januari. Wasdroger stuk. Hahahaha.

7 januari. Lilian eet niet meer. Moeite met slikken. Met zelfstandig lopen. Met praten. Ik probeer weer afleiding te genereren, dit keer door foto’s van vroeger te laten zien.

8 januari. Michiel Veenstra van Kink FM draaide op ons verzoek Everything Fades To Gray van Arctic Sonata. Ik kon dat later op de dag aan Lilian terug laten horen. Het was de laatste muziek die ze ooit zou horen. Maar dat wist ik toen nog niet. Ze hield mijn handen vast en warmde die op.

10 januari. Ze schreef dat ze naar huis wilde. Ik weer in de regelstand. Binnen no time geregeld, met dank aan stichting ambulancewens.

11 januari. Ze kon nog één keer naar huis. Een enorme onderneming, met een hoop geregel en voorbereiding, want Lilian’s energieniveau was ontzettend laag en ze was zo zwak, zo ontzettend zwak. Het hospice zei zelfs dat het niet kon, maar daar dachten de mannen van stichting Ambulancewens heel anders over: haar wens, we gaan. En we gingen. En het ging. En het was precies wat we hoopten: een waardig afscheid.

12 januari. Marco, Lilian’s man, had Zeit van Rammstein (daar is ie weer..) geregeld op Radio 3. Het werd een bizarre dag voor mij. Lilian was moe en lag weer in het hospice. Het Openbaar Ministerie had in de ochtend een persbericht gestuurd dat alle zaken tegen de XR-demonstranten van bij de Schipholactie in 2022 zouden worden geseponeerd, omdat er tal van fouten waren gemaakt bij de identificatie van aanwezigen. Ik was een half jaar eerder aangemerkt als een van de aanwezigen die dag, terwijl ik er helemaal niet was. Dat was groot in de media gekomen en door dit persbericht kwam er meteen hernieuwde media-aandacht. Ik werd de hele dag platgebeld en het NOS Journaal wilde graag een quote van me. Maar ik wilde in het hospice zijn, dus liet ik ze daar maar even heenkomen. Een soort afleiding ook. Maar het was natuurlijk een bizarre samenloop van omstandigheden, zeker achteraf gezien. Want deze dag zou de laatste dag zijn dat ik Lilian nog wakker zag. Die avond ging ik ook nog naar het etentje voor oud-XS4ALL-collega’s dat ik elk jaar organiseer, maar ik voelde me daar verschrikkelijk. Je weet gewoon de hele tijd dat het niet goed gaat, maar je wilt het ook níet weten. Je wilt meer tijd, je wilt verbetering, je wilt rust, een momentje stabiliteit maar, even op adem kunnen komen, samen, met zijn allen. Maar dat werd niemand meer gegund.

13 januari. Om half zes ‘s morgens zette ik de kinderen achter in de auto. Ik voelde dat ik NU naar Amerongen moest, naar het hospice. Ik kon geen seconde langer wachten, hoe vroeg het ook was. Lilian sliep. Met een hartslag van 180. In de loop van de ochtend ging dat omlaag. En nog voor half twee was mijn kleine zusje er ineens niet meer.

De dagen erna waren een mix van emoties en van regeldingen. Niet alleen met betrekking tot de uitvaart, maar ook met echtscheidingspapierwerk en de eindelijke gang naar de tandarts. Te bizar voor woorden. Alles liep door elkaar.

19 januari. De uitvaart. Van dat woord maakte autocorrect zojuist ‘rotvaart’. Dat was meer een samenvatting van de afgelopen weken. Te snel. Te weinig tijd. De kinderen maakten een sneeuwpop bij het graf.

Drie dagen later belde Jan van der Westen. Mijn oud-mentor en al 35 jaar een van mijn bete vrienden. Hij condoleerde me en had zelf ook slecht nieuws. Niet veel later zat ik bij hem thuis, ook voor afscheid. En 15 februari was ook Jan niet meer. De tijd ging alleen maar sneller en ik kon het niet meer bijhouden.

Ook een lichtpuntje: wie ook niet bij te houden was, was de 8-jarige. Toen nog net 7 zelfs: hij won goud bij de indoor clubkampioenschappen atletiek. Ook kreeg ik het naast mijn reguliere werk steeds drukker met de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Het Financieele Dagblad liet me een column schrijven, die in de loop van het jaar steeds frequenter mocht verschijnen. Ook Radio 1 belde om de haverklap en het druppelde gestaag door met allerlei interviews. Afleiding ook.

Begin maart waren we officieel al gescheiden. Nu ineens alleenstaande moeder met drie kinderen. En een zusje minder. En een Jan minder. En het jaar was nog jong. Ik niet meer door dit alles: mijn haar wordt grijs. ‘Zilver’, probeerde ik nog bij de kinderen. Die keken me meewarig aan.

In Roelofarendsveen was intussen discussie over het nieuwe zwembad. Daar zou ondanks een enorme uitbreiding van het dorp geen echt recreatiebad meer in terugkomen. Ik waagde er nog een kleine actie aan, maar behalve inspreken bij de raad en een stuk in de krant had ik niet de energie om er echt werk van te maken. En nu komt er dus een nieuw zwembad wat honderd keer saaier wordt dan wat we nu hebben. Want tja, 2024.

En ook in maart: bericht dat oud-collega Fedor dood was gevonden. De tijd tikte door.

In april zat ik voor de zoveelste keer in een ziekenhuis, dit keer voor mijn rug, waar ik al twaalf jaar last van heb. Soort laatste poging om de oorzaak daarvan weg te krijgen, maar dat lijkt kansloos. Dan maar omheen werken, dus meer sporten dit jaar. Voor het eerst in lange tijd. Hardlopen. Nou ja, ‘hard’. Sneller dan een 29:11 over vijf kilometer zou het dit jaar niet gaan.

Nog steeds april. De buurvrouw overleed.

Dus wij weg. Naar Thailand. Uiteraard in de warmste periode ooit daar, maar ach, 2024. Het was ver weg, maar de tijd tikte ook daar gewoon verder. En alles voelde nog heel dichtbij. In een kantoortje voor lokale treinmedewerkers keken we het Eurovisie Songfestival. De diskwalificatie van Joost Klein voelde als ONNOEMELIJK oneerlijk, alsof zelfs zoiets niet goed mocht gaan dit jaar. Alsof het een persoonlijke aanval was. Op ons. Sloeg nergens op, maar zo voelde het wel.

Mei. Oud-buurvrouw overleden. Intussen ook al maanden gedoe over wel-of-niet in het huis kunnen blijven na de scheiding. Eindeloos papierwerk. Eindeloze stress.

In juni ook nog wel weer een ander soort 2024-ding: ik zou bij Op1 zitten, maar omdat Wilders ineens aankondigde het kabinet rond te hebben, verviel dat. De vorige keer Op1 die niet doorging was omdat Prigozhin uit de lucht was geschoten. Zo gaan die dingen dan, logisch maar vervelend als je al in de auto zit.

Tweede helft van het jaar dan. Vakantietijd. Dé grote reis, zuidelijk Afrika. Maar ook deze vlucht hielp niet echt. Wel in een tentje geslapen waar de hele nacht een leeuw op 50cm afstand achter had gezeten.

Op de dag waarop Lilian 40 had moeten worden, kwam het bericht dat er nog een oud-collega was overleden: Abe. Ik was er wel klaar mee en kocht taart in Botswana om Lilian’s verjaardag gewoon alsnog te vieren.

Ook nog wel een grappige: EenVandaag wilde me in de uitzending over de Democratische Conventie, maar ik zat toen in Zimbabwe. Vanuit een piepklein kantoortje van het hotel konden ze het interview opnemen. Na een half uur dacht ik af te kunnen sluiten, maar toen moest het gesprek nog worden geüpload.. en dát ging met de lokale internetsnelheid niet zo snel… het werd een lange zit.. verbazing alom bij vrienden en bekenden in Nederland, die dachten dat ik kennelijk weer thuis was.

Toen we wel weer thuis kwamen, bleek er een wespennest in de achtertuin te zitten. Konden we ook weer afvinken. De kinderen moesten weer naar school en ik kreeg het steeds drukker met Amerika. Ook werd ik lid van de Raad van Advies van de ATKM, wat de komende jaren ongetwijfeld erg interessant gaat zijn.

Het werd september: kort achter elkaar overleden Maarten Bakker en Johan Brinkman. 2024 ging maar door. Ik ging meer hardlopen, en haalde eindelijk die 29:11. De kermisweek was top. Met werk gingen we heel leuk naar Lyon. De presidentsverkiezingen… kort.. en de 8-jarige mocht meedoen aan het NK Estafette. Helaas liet zijn groepje een paar keer het stokje vallen, dus geen resultaat, maar toch leuk! Later werd hij clubkampioen outdoor. De 6-jarige won goud bij een lokaal kampioenschap met haar team en de 9-jarige haalde een snelheidsrecord bij het behalen van haar topdiploma, ook leuk. Samen met haar herlas ik mijn favoriete jeugdboek: De Terugtocht, van Corrie Hafkamp. Nog steeds net zo goed als toen. Mathieu werd nog even wereldkampioen gravel, net als Marianne Vos. Beter kon niet. Oh ja, de vaatwasser ging stuk, maar voor de tweede keer werd die gratis opgelapt door een lokale monteur.

En toen was het al december en bleek die maand dit keer de snelst voorbijgaande maand december ooit te zijn. De periode tussen 1 en 31 december duurde denk maar een dag of vier, afgerond naar boven. Op de valreep kwam er ‘uiteraard’ nog het bericht dat er nóg een oud-collega was overleden. Suzan. Verdorie.

Maar we deden ook nog wat leuke dingen. Na eerder in dit jaar een Tweetup, was het in december tijd voor een BlueSky-meeting, die heel gezellig was en een mooie aanvulling was op de andere sociale activiteiten in december. De 6-jarige nam definitief afscheid van de BSO: weer een eind van een tijdperk. De tijd gaat maar door en gaat maar door.

En zorgt er voor dat 2024 nu afgelopen is. Op deze laatste dag van het jaar werd ik net nog even gebeld door Ronald Waterman, die inmiddels 90 is en die ik tot mijn grote blijdschap ook dit jaar weer mee had kunnen nemen naar het kerstdiner van mijn werk. Het ging nog! Hij wenste mij en mijn dierbaren net een heel mooi 2025, dat het maar beter mocht zijn dan 2024. Wat een timing! Ik zei dat hij zichzelf dat dus ook toewenste, daar hij in mijn lijstje dierbaren staat. Moest hij om lachen.

Laten we hopen dat er in 2025 weer wat méér te lachten valt.

In 2024 bezochte landen
Nederland
Namibië
Thailand
Qatar
Botswana
Zambia
Zimbabwe
Zuid-Afrika
Duitsland
Frankrijk
België

Beste films in de bioscoop
9 Furiosa: A Mad Max Saga
8 Heretic
8 The Great Escaper
8 Io Capitano
8 All Of Us Strangers
8 It Ends With Us
8 Fuhrer Und Verführer

Beste series
10 Clarkson’s Farm
9 Yellowstone
9 Hacks
9 3 body problem
9 The Grand Tour
8 For All Mankind
8 Landman
8 Shogun
8 Sugar
8 Even Tot Hier

Beste Actrices
Kelly Reilly (Yellowstone)
Jean Smart (Hacks)

Beste Acteurs
Colin Farrell (The Penguin en Sugar)
Rufus Sewell (The Diplomat)
Hugh Grant (Heretic)
Michael Cain (The Great Escaper)

Boeken
Tommy Wieringa – Nirwana
Stephen King – Duistere Zaken
Corrie Hafkamp – De Terugtocht
Patrick Stewart – Making It So
Kirsten Verdel – Van Rotterdam naar het Witte Huis (voor het eerst sinds 2008 herlezen)

Sporthelden
Mathieu van der Poel
Marianne Vos

Concert
Skyfall in De Doelen
Tool

Theater
Jochem Myjer
Niels van der Laan en Jeroen Woe
Peter Pannekoek
Pieter Derks
Cameretten

Game
Rummikub 62-93 miljoen

Vrouw van het jaar
Lilian

Man van het jaar
Papa

Overleden in 2024
Lilian Verdel
Jan van der Westen
Fedor Veltman
Hanny Klink
Abe Timmerman
Maarten Bakker
Johan Brinkman
Suzan van der Meij

Hoogtepunten

– Stichting Ambulancewens, die Lilian nog één keer naar huis brachten
– Bijna 40.000 euro opgehaald voor Lilian, Marco en Stijn
– Quadbiken in de woestijn
– Lopen over de kam van een woestijnduin
– Weer een 5km lopen binnen het half uur

Dieptepunten
– Lilian overleden
– Jan overleden
– Echtscheiding

Things I thought I’d never do

• (Landelijke) excuses krijgen van het Openbaar Ministerie voor een onterechte verdenking
• Er met mijn protest tegen die verdenking uiteindelijk voor zorgen dat alle zaken tegen de XR-demonstranten inzake de Schipholactie in 2022 werden geseponeerd
• In een tentje slapen op 50cm afstand van een leeuw
• Raften op de Zambezi vanaf Victoria Falls -en omslaan
• Weggejaagd worden door een olifant
• Concluderen dat er echt teveel olifanten in Botswana zijn (maar echt)