Voor de 16e keer blik ik op 31 december terug op mijn jaar. 2020 was natuurlijk een beetje saai en voorspelbaar: alle verwachtingen kwamen uit: Biden won de verkiezingen, Robben raakte geblesseerd en de wereld warmde weer een beetje verder op. Verder weinig bijzonderheden geloof ik.

Aaaaaaaaanyhow…

We hadden kunnen weten hoe 2020 zou verlopen: we gingen het nieuwe jaar immers in met de bosbranden in Australië. En toen 2020 nog geen twee weken oud was, overleed Aart Staartjes. Verder ging het thuis zoals het ging: Thule had zwemles, we gingen naar binnenspeeltuinen, hell, we maakten zelfs een puzzel thuis van 1000 stukjes. Zó saai. Het etentje met oud-XS4ALL-medewerkers dat ik elk jaar in januari organiseer trok dit keer 110 mensen, was weer gezellig.

Half januari maakte ik het eerste gekke ding mee: in de bioscoop probeerde iemand mijn laptop te stelen toen ik aan het eind van de film even weg was gelopen om een telefoontje op te nemen. Ik had het niet zien gebeuren, maar toen de film afgelopen was en mensen de zaal uit liepen had ik een raar gevoel en ik zag precies op dat moment dat iemand iets achter zijn jas stak terwijl hij naar buiten liep. Ik liep zaal in, en jawel: laptop weg. Dus ik terug rennen naar de man die al bijna buiten was: ‘heb jij mijn laptop? Hij: ‘Eh ja die ging ik naar de balie brengen hoor.’ RIGHT. Daarom verstop je hem achter je jas. Maar ik was nog steeds aan het bellen, dus griste hem terug en liep weg. Pffff.

Nog steeds half januari. Op het werk bleek een collega malaria te hebben. Goh, een gekke ziekte, in 2020. Wie verwacht dat nou?

Een week later had eerst Doke 40 graden koorts, een paar dagen later Thule en Mera. Kan gebeuren. Het was per slot van rekening eind januari. Winter enzo. Dan zijn mensen wel eens ziek. Hmmm… zoals in Wuhan ook: 2000 besmettingen met een of ander nieuw virus, 50 doden… en dat op 26 januari. Nou ja, dat is allemaal ver weg, zo’n Chinees virus kan natuurlijk niet naar Nederland komen. Tóch? Een paar dagen later zat ik bij Radio 1 om het nieuws van de week door te spreken. Toch maar even gewaarschuwd voor dat virus. Ik luisterde het een half jaar later nog eens terug. Met de kennis van toen klopte niet alles wat ik zei, maar ik klonk wel gealarmeerd. Maar ja, dat is zo ongeveer mijn default setting, zoals jullie weten.

Net als vorig jaar was ik intussen weer bezig met mijn maandelijkse etentje voor dorpsgenoten: Eten met Veenders. Elke maand met iets meer mensen; in januari met 40 mensen, super gezellig. Op 1 februari werd Doke 4 en Mera 2. Dus: Mera naar een andere groep bij de kinderopvang en Doke voor het eerst naar school. Toch weer spannend. Meer voor ons als ouders dan voor de kinderen zelf, lijkt het vaak. Ook spannend: Thule die mocht afzwemmen voor haar A-diploma. Appeltje eitje natuurlijk. 😉 Intussen werd de Gerardusschool, mijn oude school, letterlijk gesloopt. Weer een stukje jeugd weg. En Flevonice ook al dicht, de fantastische 3 kilometer lange buitenijsbaan in Flevoland. Was niet meer te doen met de steeds hogere temperaturen in de winter. Weer die stomme klimaatverandering…

Met Eten met Veenders in februari braken we weer een nieuw record: 55 mensen. Nou, dat voorspelde ook veel goeds voor de rest van het jaar! Vlak daarna vertrokken we naar België, voor een korte vakantie in Koksijde. Daar klapte ik zo hard met mijn hoofd op de bodem van een zwembad (of op mijn zoontje, dat is tot op de dag van vandaag niet helemaal duidelijk) dat ik bijna out ging. Ik wankelde Hollywoodstyle het zwembad uit en liet de dag uiteindelijk achter me met een blauw oog. Epische vakantie overigens: in het restaurant dat bij het hotel hoorde kon je geen drinken bestellen bij het eten. Maar dan ook echt niet. Je kon water pakken. Dat was het. Fascinerende ervaring. Op de terugweg wilden we eigenlijk naar het carnaval in Tilburg, maar vanwege het slechte weer reden we door naar Leidschendam, waarvan ik op internet had gezien dat er een indoor kindercarnaval ergens was. Dat bleek een geweldige middag voor de kinderen op te leveren. Oké, oké, en voor ons.

Eenmaal thuis lazen we dat het virus uit Wuhan nu ook in Oostenrijk gevonden was. En in Kroatië. En op Tenerife. Hmmm.

Geert kocht intussen een nieuwe motor en verkocht zijn oude. Weer een stukje jeugd weg… ofzo.

Het werd maart. Ik was bezig met de voorbereiding van de officiële lancering van Freedom Internet, dat we in november 2019 hadden opgericht nadat KPN had geweigerd XS4ALL als zelfstandig bedrijf te laten bestaan. Eind maart zou de launch party zijn, in Paradiso. Paradiso had aangeboden dat we ons feestje er om niet mochten organiseren. Echt fantastisch. Ook tal van andere bedrijven en organisaties hadden hulp aangeboden. Ik regelde 1500 stukken appeltaart voor de bezoekers en Erik van Muiswinkel gaf aan bereid te zijn op te treden op het openingsfeest. Echt geweldig allemaal. De aanmeldingen voor het (gratis) feest stroomden snel binnen: de zaal was uitverkocht! 1500 mensen die aanwezig wilden zijn bij de lancering van een nieuwe provider, wie bedenkt dat!

Maar het virus was inmiddels ook Nederland ingeglipt en een ziekenhuis in Gorinchem werd zelfs gesloten omdat daar iemand met het zogeheten coronavirus was aangetroffen. Ik begon mij zo langzamerhand steeds meer af te vragen of dat feest wel door kon gaan. Er waren inmiddels al 38 coronagevallen geconstateerd in Nederland.

Met Geert ging ik een dagje naar Valkenburg. Even iets zonder de kinderen. En dat je dan de hele tijd dingen ziet waarvan je tegen elkaar zegt: ‘oh, dit zouden de kinderen ook leuk hebben gevonden om te doen!’ Vier dagen na dat 38e coronageval waren we weer thuis. De teller stond ineens op 188. Oef…?

Het werk op kantoor ging ook door: pleiten voor meer betaalbare woningen, voor jeugdzorg, beter onderwijs, het openhouden van een museum dat dreigde te moeten sluiten en af en toe het verzorgen van een mediatraining. Een bizar druk jaar. Op datzelfde werk meldde iemand ziek te zijn. Hij had geskied in Oostenrijk en daarna carnaval gevierd in Tilburg. Zijn symptomen kwamen 100% overeen met de symptomen van COVID-19. Maar hij mocht niet worden getest. Want als je niet in Noord-Italië was geweest, voldeed je niet aan de criteria voor een test. Check.

In Amerika was de campagne voor de presidentsverkiezingen intussen in volle gang. Ik werd dan ook steeds vaker door media gevraagd om commentaar te leveren op de race. Ik zat regelmatig bij Radio 1 over de kansen van Biden en Trump, maar de verkiezingen sneeuwden in Nederland een beetje onder in het coronageweld. Het bleek in Nederland onhoudbaar: er kwam een lockdown. In de supermarkt waren veel schappen meteen leeg. Ik moest 1500 mensen en evenzovele taartstukken afzeggen, en voelde me een paar dagen later zelf ook niet goed: grieperig gevoel, koorts, moe. Hmmm. Ook Geert weer ziek, terwijl het nieuws binnen kwam dat de scholen ook zouden sluiten. Testen was nog steeds niet mogelijk.

Terwijl ik nog ziek was, moest ik beginnen aan het verzorgen van thuisonderwijs. Volstrekt kansloos, met een 5-jarige die echt al op een ander niveau moet acteren dan de 4-jarige en een 2-jarige die overal tussendoor fietst en continu aandacht wil. En dan moest ik zogenaamd ook nog werken. Right… Intussen kwam er steeds meer nieuws binnen, waaronder over annuleringen van tal van events, zoals Glastonbury, waar ik na zeven jaar proberen eindelijk kaarten voor had weten te bemachtigen. 2020 begon steeds vervelender te worden. Behalve dan die bijzondere blauwe luchten die er ineens waren. Die had ik sinds de jaren ’80 niet meer gezien. Het gebrek aan vliegverkeer leverde een lichtpuntje op in een jaar wat steeds idioter werd.

Op vakantie gaan kon natuurlijk niet meer, maar we konden wel een paar dagen voor belachelijk weinig geld terecht in een huisje met nota bene een privé binnenzwembad in een bos. Volledig geïsoleerd van andere mensen, maar toch in een setting die aanvoelde als een echte vakantie. Daar waren we na alle stress en gedoe wel even aan toe.

April werd heel saai: thuis’werken’, les geven, op (k)raamvisite bij een nichtje die een dochter had gekregen (buiten voor het raam zwaaien is toch anders dan je zou willen, maar ja), in de voortuin met de buurvrouw praten die al wekenlang haar geur- en reukvermogen kwijt was, en lezen dat er wereldwijd inmiddels meer dan 2 miljoen bevestigde besmettingen waren. Het was half april nu. En mooi weer. Dus we zochten rustige strandjes en meertjes op met buitenspeeltuinen. We vonden zelfs een fietscrossbaan, waar Doke ongeveer 7834673 keer onderuit ging. Maar telkens opnieuw op de fiets klom. Avontuur. 😉

Deze maand bleek ook dat 2020 het jaar was waarin alles stuk ging: vaatwasser, gasfornuis, douchebak, cv-ketel, telefoon, internetmodem, voor mijn gevoel bestond het halve jaar uit gedoe met klantenservices, technici en installateurs. En toen gooide Doke nog een volle beker melk over mijn MacBook… dat werd dus een nieuwe regelen. Zucht.

Op 1 mei startte Freedom Internet met het aanbieden van internetverbindingen. In de eerste batch in deze live testfase mochten maximaal 128 mensen klant worden. Die waren er binnen anderhalve minuut. Goed nieuws dus. De dag er na kwam wat slechter nieuws: Geert belde dat Thule was gevallen en dat ik nú moest komen. Ik sprong in de auto en racete naar de plek toe waar ze uit de fietskar was gevallen. Ze zat huilend op de grond, haar gezicht helemaal onder het bloed en met een groot gapend gat in haar voorhoofd. Uiteraard was het weekend, want dit soort dingen gebeuren altijd in het weekend, dus belde ik direct de huisartsenpost. De telefoon bleef eindeloos over gaan: er werd niet opgenomen. Dus snel naar het ziekenhuis. Eenmaal daar werd gezegd dat we toch écht de huisartsenpost moesten bellen? Que…?? Dus ik in de hal van het ziekenhuis bellen. Tien minuten in de wacht. Tien minuten exact uitleggen wat de situatie was (gat. in. hoofd.) en dat we al in het ziekenhuis waren etc. Dat ik haar schedel zelfs kon zien. En daarna… werd gezegd dat we naar een ánder ziekenhuis moesten, omdat dit ziekenhuis alleen voor coronapatiënten was. Dat zeiden ze dus niet aan het begin, toen we net binnen waren gekomen, maar aan het eind van het gesprek. En Thule daar maar zitten met dat gat. Na nog twintig minuten rijden en nog langer wachten in een wachtruimte eindelijk aan de beurt. Drie hechtingen verder konden we pas naar huis. Zucht.

In de meivakantie zochten we weer een plek op waar we zonder andere mensen in de buurt toch nog even naar buiten konden. Krieghuusbelten bleek open, waar we een huisje konden krijgen pal voor een speelplek. Er was geen kip, maar de kids hadden er de grootste lol. En er liepen kamelen in de buurt. Want 2020. Dus kamelen.

Op de momenten dat bioscopen dit jaar open mochten zijn, bezocht ik deze zo vaak als er een potentieel goede film leek te draaien. Omdat vrijwel alle echt goede films uitgesteld werden, was het een karig bioscoopjaar. Ik zag zowaar toch nog 15 films in de bioscoop. Het grootste aantal mensen dat gelijktijdig met me in een zaal zat was elf. Vaak was het minder dan vijf personen. Dat was ook wel tekenend voor de uitjes die we met de kinderen maakten: zo werden dinosaurussen een beetje een thema: Dinosaurierland in Rügen, World of Dinos in de Jaarbeurshal, De Dino Experience in Gouda, Dinoland in Zwolle. Ook weer heel erg leuk en bijna geen sterveling te bekennen. Het werd ook wel een doel op zich om noodlijdende musea en speeltuinen en dergelijke de crisis door te helpen, voor zover dat plekken waren waarvan we wisten dat het er rustig zou zijn. Met Mera toog ik daarom op veel vrijdagen naar bijvoorbeeld het Louwman Museum, het Museum van Oudheden, het Archeon, het Omniversum, Voorlinden, et cetera. In sommige musea waren we zelfs de enige aanwezigen. Bizar om mee te maken.

Het werd juni. Voor het eerst in maanden zetten we Mera op schoot bij opa. Het aantal besmettingen was hard gedaald en zowel opa en oma als wij kwamen niet bij anderen in de buurt, dus we durfden het wel aan. Mera’s mond werd een harde streep van verlegenheid. Bijna een uur lang bleef ze op opa’s schoot zitten. Ze wilde absoluut niet bij hem weg. Pokkevirus…

Half juni kreeg ik leuk nieuws: ik had de Publieksprijs gewonnen bij de Communicatie m/v van het Jaar verkiezingen. Hoera! De prijs bleek ook nog eens gepaard te gaan met een hoop felicitaties én taarten van allerlei mensen en organisaties die het nieuws hadden vernomen. Kids thuis ook blij. 😉

Doke begon ook met zwemles. Mooi op tijd voor de zomervakantie, die dankzij de enorm teruggevallen coronacijfers met allerlei beperkingen door kon gaan: we gingen naar Rügen in Duitsland, waar we voor het eerst overal in publieke binnenruimtes met mondkapjes op moesten rondlopen. Daar waren we binnen een minuut aan gewend. Viel weer mee. In Friesland huurden we een boot en voeren daarmee nog een tijdje rond. Allemaal tripjes onder het mom: hoe houden we afstand én lol? In augustus meldden we Thule aan voor schaatsles. Want hoogzomer en want 2020 en want whythellnot en want we misten Wim. Ze kon alvast droogtrainen en ze vond het meteen leuk. Mijn zusje Lilian belde: ze was zwanger! Hoera…. een neefje of nichtje voor de kids er bij in maart 2021. Maar ook triest nieuws dit jaar over vrienden en familie: Leo Bruijn, Harvey Naarendorp en Jeroen van Berkel overleden, evenals ome Simon en oudoom Arie.

Eind augustus moesten de kinderen weer naar school. Doke mocht naar groep 2, hoewel hij daar qua leeftijd op papier nog te jong voor was. Met name de Muiswerk app had wonderen gedaan in de lockdown periode. Hij leerde er in enkele weken tijd door rekenen en leerde ook letters dankzij deze geweldige app. Het slingerde hem zo die groep 2 in. Thule haalde intussen ook haar B-diploma.

September bevatte de grootste teleurstelling van dit jaar voor iedereen in de Veen: de kermisweek en dus ook het bloemencorso gingen zoals verwacht ook al niet door. Van alle annuleringen dit jaar, was dit toch wel de vervelendste. Recalcitrant kochten we een bakje met zes viooltjes, zetten die op de motorkap en reden in wandeltempo en met knipperlichten aan een stuk van de eigenlijke corsoroute, tot hilariteit van omwonenden.

Nu het schooljaar en de bijbehorende herfst weer begonnen waren, sloop het virus ook steeds dichterbij. Tot dan toe waren er nauwelijks besmettingen in de hele gemeente geweest, maar nu raakten er steeds meer bekenden besmet. Juffen van de kinderen, maar liefst zestien of zeventien medewerkers van de kinderopvang, klasgenootjes van Thule en Doke, nog twee collega’s op mijn werk, op Geert’s werk eveneens. We zagen de bui dus al weer hangen voor het najaar. En we hielden de kinderen thuis bij nies- of hoestbuien. Wat natuurlijk regelmatig gebeurde. Want herfst. Doke kreeg maar liefst drie coronatests te verstouwen, waarvan eentje omdat hij geopereerd moest worden aan een navelbreuk. Ondanks de toenemende corona-opnames in ziekenhuizen ging die operatie door. De narcose werkte pas na bijna een minuut en na afloop kreeg hij pas minder pijn na maar liefst drie doses morfine. Maar… hij wilde na afloop weer terug naar het ziekenhuis, want daar mocht hij van de verpleegkundigen met de knopjes van het bed spelen. Dat het bed daarbij was omgelazerd, was hij kennelijk al weer vergeten. 😉

Ook de Amerikaanse presidentsverkiezingen slopen dichterbij. Niet alleen duidde ik regelmatig in de media wat de situatie precies was en gaf ik (digitale) lezingen over de verkiezingen, ook op Twitter leefde ik me steeds meer uit. Dat liep een beetje uit de hand, met meer dan 400 tweets op de verkiezingsdag zelf en nog veel meer in de weken voorafgaand aan die dag en de maanden er na. Want zoals verwacht en voorspeld verliet Trump het politieke toneel niet op gracieuze wijze, maar besloot hij om alle winst als logisch te bestempelen en alle plekken waar hij had verloren als frauduleus. Dat leverde een hoop entertainment voor ons als Amerikavolgers op, maar stemde ook droevig: dat zo’n narcist doodleuk de democratie en de bijbehorende instituties de nek om probeert te draaien én dat tientallen miljoenen mensen daar nog in meegaan ook… ongelooflijk.

Thule haalde haar C-diploma, tussen alle coronalockdowns door. Dat was net op tijd, want half december kwam de nieuwste lockdown. We vroegen of we weer een paar dagen in ons inmiddels traditionele lockdownbosverblijf terecht konden. Dat kon nog net twee nachtjes. En dat werd onze kerstvakantie dus. De rest werd weer binnen blijven. En zo sizzlede 2020 een beetje uit: met regen, Netflix (wat hébben we veel series gekeken dit jaar) lockdown en het vooruitzicht op weer thuisonderwijs geven in combinatie met werk. Maar goed: er is in ieder geval een vaccin op komst, zodat 2021 preventief alvast beter zou móeten worden. Tóch?

Hieronder zoals elk jaar het lijstje hoogte- en dieptepunten, dit keer dus van 2020. De jaaroverzichten van voorgaande jaren kun je vinden door hier te klikken: 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018 en 2019:

In 2020 bezochte landen
01. Duitsland
02. Nederland
03. België

Beste films in de bioscoop (in willekeurige volgorde, beide een 8, zie ook andere blogpost van vandaag)
Jojo Rabbit
The Trial Of The Chicago 7

Slechtste film
De Grote Sinterklaas Film

Beste Actrice
Michaela Coel

Gelezen boeken
Alan Moore – Watchmen
Corrie Hafkamp – De Terugtocht
Johan Harstad – Max, Mischa en het TET-offensief
Szczepan Twardoch – De Koning
Michael Ende – The Neverending Story
Peter Middendorp – Jij Bent Van Mij

Sportheld
Mathieu van der Poel

Concert
HET WAS 2020!!!

TV (min of meer in volgorde van ‘goed’ naar ‘iets minder goed maar nog steeds erg leuk’, zie ook andere post van vandaag)
Better Call Saul
Promenade
This Is Us
Black Earth Rising
Ozark
The Mandalorian
For All Mankind

Man van het jaar
Li Wenliang (de Chinese arts die waarschuwde voor corona en er zelf aan overleed)

Vrouw van het jaar
Zhang Zhan (de Chinese burgerjournaliste die vanuit Wuhan liet zien wat corona deed en daar vier jaar celstraf voor kreeg)

Hoogtepunten
Publieksprijs Communicatie m/v van het Jaar
Lancering Freedom Internet
Trump weg, Biden president
Lilian zwanger
Blauwe luchten tijdens de eerste lockdown

Dieptepunten
Coronacrisis
Niet doorgaan van Glastonbury, kermis, vakanties, Freedom launch party
Overlijden vrienden en familieleden
Laptop bijna gestolen
Videobellen. Seriously. De hel op aarde.
Thuiswerken met kinderen thuis (zie ‘videobellen’)
Buitenijsbaan Flevonice definitief dicht
Thule gat in d’r hoofd

Things I thought I’d never do
Noodgedwongen thuisonderwijs verzorgen
Kamelen zien grazen in een weiland in Nederland
Met mondkapje over straat