Er werd geklaagd dat mijn weblog al een week update-loos door het leven gaat. Vooruit dan maar weer. Ik ben op 8 maart uiteindelijk rond middernacht naar bed gegaan, sliep acht uur en was weer gewoon wakker. Geen adrenaline meer in mijn bloed. Geen vermoeidheid. Gewoon… gewoon.

Het enige wat anders was, was het feit dat er ineens geen campagne meer was. Het ‘zwarte gat’ waar iedereen het over had, daar viel ik dus inderdaad in. Waar de rest van voormalig campagnevoerend Rotterdam weer gewoon aan het werk ging, zat ik ineens werkeloos thuis. Dus ja, wat doe je? Krantenknipsels uitzoeken, huis opruimen, de boekhouding, tv kijken, de allerlaatste aflevering van Derrick kijken wat al jaren op mijn todo lijstje stond (hij was nog saai ook). Stuff like that. En naar cafe Struisenburg, waar een aantal PvdA’ers de verkiezingsuitslag nog maar eens doornamen.

Op 10 maart zit ik de hele dag in Utrecht, bij een intro-bijeenkomst over China. Het duurt de hele dag. ‘s Avonds ga ik met Stephan, Richard en Peter naar Den Haag. Peter zit weer in Nova, dus we gaan gezellig mee. 60 zetels in de landelijke peiling, horen we daar. Bizar. Terug in Rotterdam houden we een soort kroegentocht. Pardoen, De Dijk, Macho Macho (een tent die nog fouter is dan de naam doet vermoeden) en we eindigen in een shoarmatent. En zo werd het weer laat.

De volgende dag word ik wakker gesmst. Dat zal me de hele week overkomen. Het is Theo Magito, die me nog eens feliciteert met de verkiezingsuitslag. Ik sta op en vertrek richting de markt, waar met een grote ploeg PvdA’ers rozen worden uitgedeeld. Spontaan beginnen we ‘Als het lente word dan breng ik jou rozen uit Rotterdam’ te zingen. Een tekst die het AD/RD twee dagen later zelfs haalt. Grappig. Na uren in de on-ge-loof-lij-ke kou op de markt gestaan te hebben duiken we de bibliotheek in, waar NOG een debat is. Na de verkiezingen ja. It never ends. Dominic Schrijer zit er namens de PvdA. Het debat is zo fel, dat ik me afvraag of die verkiezingen van 7 maart wel echt afgelopen zijn. Via de supermarkt toch maar weer naar huis en ‘s avonds door naar de bios: Tsotsi, die onlangs de Oscar voor beste buitenlandse film won. Hij is best aardig.

De volgende dag koop ik wat fotolijstjes voor alle krantenartikelen en ik hang uren rond in de IJssalon om kranten te lezen. Nutteloze dag. De verveling begint -nu al- keihard toe te slaan.

Maandag is net zo’n dag. Ik breng de -gehavende- campagne-auto terug naar Henk, sport een beetje, doe wat XS4ALL-werk en ik vertrek aan het eind van de middag naar Den Haag, waar ik een fractievergadering heb. We hebben er met wat mensen van de sectie Ruimte & Wonen een interessant gesprek met Erik Staal van Vestia. Dat wordt nog vervolgd de komende week.

Dinsdag besluit ik om maar eens naar de universiteit te fietsen. Daar ben ik natuurlijk ook al tijden niet geweest. Alle bekende gezichten zijn er echter niet, op Sandra van Thiel na. Rest van de dag verveel ik me weer.

Woensdag. Maar weer eens hardlopen. En dat viel natuurlijk tegen, ook al had ik de spinner weer opgezocht de laatste dagen. Conditie? Nooit van gehoord. Overdag regel ik een aantal kleinere en grotere dingetjes en ‘s avonds eindig ik weer in de kroeg. Dit keer White Elephant, waar Richard een etentje heeft georganiseerd voor de jongerenploeg uit het campagneteam. Later schuiven Stephan, Matthijs en Peter ook aan. En de wereld is klein: Latifa Aboutaleb en Theo Cornelissen komen niet veel later ook binnen.

En alweer donderdag. Vandaag is de installatie van de nieuwe gemeenteraad. Alle raadsleden mogen iemand meenemen als gast. Ik kan via Peter naar binnen. Leuk om een keer mee te maken. Ik maak tientallen foto’s van iedereen in de zaal. Ik verbaas me alleen over de vreemde opmerking die Sorensen van Leefbaar Rotterdam in de pauze maakt. Hij loopt dan naar me toe en zegt dat hij aan de periode net na WOII moest denken toen hij me foto’s zag maken. ‘Toen ze net begonnen waren aan de bouw van de Berlijnse Muur, toen waren er ook mensen foto’s zoals jij aan het maken.’ Pardon? ‘s Avonds weer cafe Struisenburg, waar ik een overdosis cassis tot me neem.

Vrijdag. Ik word wakker gebeld door Hans Kombrink, die meldt dat hij in Luxor in Egypte zit. ‘Het is hier dertig graden’. Ja, wrijf het er maar in. Ik doe de hele dag dat ding waar ik de laatste tijd erg goed in blijk te zijn: niets. Tot ik weer naar Den Haag moet voor een ingelaste vergadering met de statenfractie. Jeltje van Nieuwenhoven heeft namelijk eerder in de week laten weten dat ze wegens gezondheidsredenen stopt als gedeputeerde, dus we moeten nu praten over een opvolger. Nog diezelfde avond gaat er een persbericht uit: we dragen Martin Huls, de huidige fractievoorzitter, voor als opvolger voor Jeltje. Ook die avond: een nieuwe peiling. 61 zetels. Pfff….

Zaterdag. Ik word weer wakker gebeld. Dit keer door Tom, vanuit Cyprus. Ik ben alleen vergeten te vragen wat voor weer het daar was. Vast ook iets jaloers makends. ‘s Middags ga ik naar Brokeback Mountain in de bios, die beter blijkt te zijn dan ik verwachtte. Daarna door naar cafe de Ooievaar in Delfshaven waar een politiek cafe is. Ik vertel daar heel kort wat over het verloop van de campagne. Het is druk, gezellig.  Maar daarna weer naar huis. En daar tik ik dit nu. Uit… verveling.

Dus tja.