Hoera! Het is een hernia!
(…)

Eerder vandaag schreef ik in deze blog dat de resultaten van mijn MRI-scan van gisteren er waren. Om 15:10 uur zou ik bij de huisarts worden wat de schade was. De huisarts bleek al wel bovenstaand verslag te hebben van de scan, maar nog niet de foto’s zelf. Maar dat gaf niet, ‘want die foto’s snapte hij toch nooit.’ Op basis van het verslag concludeerde de huisarts dat het geen hernia was en dat ik maar gewoon door moest gaan met mijn fysiotherapie-oefeningen om mijn ‘core stability’ te verbeteren. En vrolijk doorgaan met de paracetamol en ibuprofen en diclofenac.

Toen hij dat zei raakte ik behoorlijk in paniek, want al die dingen ben ik al een maand aan het doen en werken niet. Sterker nog: het wordt steeds erger. Bij de huisarts kon ik niet eens zitten nota bene! De pijnstillers deden niets, ik kreeg er alleen nachtmerries van, lichtte ik verder toe. Daarop stelde hij voor me dan maar door te sturen naar de neuroloog. Zo gezegd, zo gedaan. Daar kon ik aanstaande maandag pas terecht. Ik werd intussen echter gillend gek van de pijn van het stilstaan bij de huisarts, dus besloot om te proberen iets te forceren. Ik reed linea recta naar het ziekenhuis.

Eenmaal daar vroeg ik of er niet toch een snellere optie was. Die snellere optie bleek er te zijn: ik kon direct terecht en leverde het MRI-verslag bij de neuroloog in. Die las de tekst en concludeerde: het is wél een hernia. Dat niet alleen: je moet direct stoppen met die fysiotherapie-oefeningen, want die maken het alleen maar erger. Je moet nu alleen maar zoveel mogelijk liggen en niet bewegen. Daarbovenop schreef hij me een medicijncocktail voor van tramadol en paracetamol, die elkaars werking versterken. Tramadol is geen morfine, zo zei hij, maar zit er wel akelig dicht tegenaan. Ik kon dan ook heftige bijwerkingen verwachten en mag niet meer autorijden en dergelijke. Vrijdag zijn de foto’s er en hij wil me dan ook direct weer zien. Om 16:00 moet ik me dan weer in het ziekenhuis melden. Daar bovenop verwees hij me ook nog weer door naar de pijnpoli. Daarvoor moest ik een ellenlang formulier invullen, waar ze later dus nog op terugkomen.

Al met al zit ik nu behoorlijk te stuiteren thuis. Stuiteren over de diametraal tegengestelde adviezen, die me bepaald niet op mijn gemak stellen over het oordelend vermogen van de gezondheidszorgsector. Stuiteren over de diagnose hernia (die ik eigenlijk wel verwacht had, want zo voelt het ook), die dus inhoudt dat ik hier nog wel even zoet mee ben. En stuiteren over het vooruitzicht om de komende tijd nog meer alleen maar thuis op de bank te liggen dan ik nu al deed. Ik werd er al gek van, maar moet de duur ervan nu dus nog verder opschroeven, terwijl ik dan ook nog eens continu onder de medicijnen zit. Ik kijk er werkelijk als een berg tegenop, vooral omdat ik in mn eentje thuis zit.

Kortom: wie de komende weken tijd over heeft en hier een film wil komen kijken, op de thee wil, of hier wil werken of weet ik veel wat… let me know. Je bent meer dan welkom. 🙁