Ik zit inmiddels een week in Pittsburgh. Ik had hier in een zogeheten donorhouse kunnen logeren, maar ik koos er voor om te gaan couchsurfen. Dat is een wat apart verhaal geworden dit keer. Ik postte een bericht op de Pittsburgh site op www.couchsurfing.com dat ik een dag of 18 in de stad zou zijn en derhalve twee of drie hosts zocht die mij elk een aantal dagen onderdak wilden bieden. Binnen een half uur had ik twee reacties binnen. In beide gevallen waren dat reacties van mensen die meldden niet in de stad te zijn, maar dat ik wel in hun huis mocht blijven. De eerste week zat ik derhalve bij Bill en Kelly, waar ik op de kat paste. Ik had hen nog nooit gezien, maar ze lieten me weten waar ik de sleutel van de voordeur kon vinden en zodoende kwam ik binnen. Het vertrouwen dat met CS gepaard gaat is werkelijk geweldig. Bill en Kelly zijn gisteren thuisgekomen en namen me direct mee naar een concert van NOFX: ze kenden de mensen uit het voorprogramma (Dillinger 4). En zo ontmoette ik ineens ook nog de legendarische leden van Anti-Flag! Tijdens alle optredens werd er gesproken over de verkiezingen. De zanger van Dillinger 4 vertelde dat hij vier jaar geleden namens Amerika zijn excuses aan had geboden aan de rest van de wereld over de herverkiezing van Bush, dit keer bood hij zijn excuses aan voor Sarah Palin.
Vanmiddag reisde ik door naar mijn tweede host, Viji, die ook buiten de stad vertoeft. Wederom lag de sleutel van de voordeur ergens onder een steen, wederom zit ik nu dus in het huis van iemand die ik nog nooit gezien heb, gratis en voor niets, van alle gemakken voorzien.
De busreis door de stad hier naartoe was heel apart. Bij het wachten op de bus stopte er ineens een auto midden op het kruispunt. Noodgedwongen, want ik moest met verbazing toekijken hoe het rechter voorwiel van de auto zich spontaan losmaakte van de auto en naar de stoep rolde. Er was geen aanrijding geweest, het wiel viel er gewoon van af. De auto bleek een enorme roestbak te zijn, de eigenaresse, Rachel, meldde geen geld te hebben voor reparaties. Zo rijk is Pittsburgh niet, hoewel krantenberichten soms anders doen geloven. Ze wilde in de auto blijven zitten, maar ik overtuigde haar ervan dat ze dat beter niet kon doen. Een auto die groen licht zag, zou misschien te laat opmerken dat er een auto midden op het kruispunt stil stond en er vol op in rijden, wat nog geen minuut nadat Rachel uit was gestapt gebeurde. Ik voelde al het bloed uit mijn gezicht wegtrekken en Rachel viel bijna flauw. Andere omstanders renden direct op de auto af die de botsing had veroorzaakt. Geen gewonden gelukkig.
Een paar minuten later stapte ik in mijn bus, waar ik aan de praat raakte met een pakweg 60-jarige vrouw. Ze was geinteresseerd in mijn vouwfiets, die ik bij me had. Van het een kwam het ander, en voor ik het wist was ik uitgebreid aan het vertellen over mijn werk in de campagne. Toen ik zei dat ik uit Nederland kwam, trok de vrouw een vragend gezicht. ‘Waar ligt dat?’ vroeg ze. ‘In Europa,’ legde ik uit. Het vraagteken op haar gezicht bleef, ze wist niet waar Europa lag. Bij welke landen Nederland dan in de buurt lag? Engeland, Duitsland, Belgie, Frankrijk, legde ik uit. Dat hielp al een beetje, dacht ik. Maar toen vroeg ze: ‘Canada ligt toch ook in Europa?’ Ik probeerde niet al te verbijsterd te zijn en legde geduldig uit dat Canada het buurland van Amerika was en derhalve in Noord-Amerika lag. ‘Ja maar ze spreken er toch Frans, in Canada?’ vroeg de vrouw. De link die ze legde tussen Frankrijk, Frans, Canada en ‘dus’ Europa werd me ineens duidelijk. Ik legde uit dat er alleen in Quebec Frans werd gesproken en dat de rest van Canada gewoon Engels spreekt. Dat wist ze niet, zei ze, waarop ze me bedankte voor de…. geschiedenis (!) les (I’ve never been good at history,’ sprak ze).
Ik vroeg haar wat ze ging stemmen. Dat wist ze nog niet, deelde ze mee, waarna ik mijn verkooppraatje hield en haar mijn telefoonnummer gaf. Ik was inmiddels bij mijn eindhalte, waar ik afscheid nam.