Ik zit inmiddels in de 6e week van mijn hernia. Na 8 weken zou het kapotte bindweefsel weer opnieuw moeten zijn aangegroeid. Ik merk er helaas nog weinig van. Eveneens na 8 weken kan ik pas terecht bij de pijnpoli, om te kijken of ze de pijn in mijn rug lokaal kunnen stillen, zodat ik weer kan zitten. Dus ik zit eigenlijk vooral de dagen af te tellen nu, terwijl ik thuis op bank of bed lig.

Maar… omdat ik vorige week wel kon schaatsen (zie uitleg in eerdere blogs) dacht ik eergisteren: nou, als dat zó goed gaat, dan moet ik nu toch ook wel weer pijnvrij een tijd kunnen zitten? Dus ging ik dat maar eens proberen. Ik had er al na vijf minuten spijt van, maar hield het bijna een uur vol. Dat doe ik dus niet meer, want het was echt verschrikkelijk. Conclusie: schaatsen: ja, zitten: echt heel erg nee.

Gisteren bedacht ik een andere list: zolang ik lag, schaatste, sliep of voorzichtig wat rondliep, had ik de laatste weken niet meer zoveel pijn. Ik wilde wel eens weten in hoeverre dat te maken had met het feit dat ik sinds die tijd elke dag 3 tramadol en 6 paracetamol slik. Ik wilde daar graag vanaf, vanwege de bijwerkingen (soms slapeloosheid, soms juist extreem moe midden op de dag, elke ochtend koorts, soms hoofdpijn, soms duizelig, vergeetachtig) en de mogelijke schade (langdurige gebruik van paracetamol kan leverschade veroorzaken). Dus nam ik gisteravond 1 tramadol en 2 paracatemols niet in. En vandaag wilde ik datzelfde doen. Het voorlopige resultaat: een bijzonder slechte nachtrust en vandaag veel meer rugpijn dan de afgelopen tijd. Ik probeerde net een rondje te lopen buiten, maar dat deed echt veel pijn. Dus vanaf morgen maar weer terug op het oude medicijnschema, tot aan de 28e. Dammit.

En ondertussen dooit het natuurlijk. Mijn enige afwisseling van het liggen, dus het schaatsen, is ineens niet meer mogelijk. Ik zou nog wel kunnen gaan schaatsen in Biddinghuizen, bij Flevonice, wat ik ERG graag zou willen, maar dat is op 1,5 uur rijden en ik kan daar dus niet alleen heen. Ik kan immers niet zolang zitten, zéker niet in een auto. Ik heb dus iemand nodig die me erheen kan rijden, zodat ik op de achterbank kan liggen. Maar doordeweeks is iedereen aan het werk…

Kortom: ik voel me weer erg opgesloten in mijn huis. 24/7 liggen is bepaald niet vrolijkmakend. Gelukkig is er vorige week aardig wat bezoek geweest, maar de laatste dagen is dat niet het geval en het weer is ook niet erg opwekkend. Mag het alsjeblieft weer een beetje gaan vriezen?

Maar… Heb wel net kaartjes voor Paul McCartney in Ahoy gekocht! En twee Valentijnskaarten gehad! En eh… nou, dat was het. 🙂

Update later op de dag: Nou, nog één ander experimentje gedaan: gekeken of mijn motor na weken in de vrieskou nog wilde starten en of daarop rijden ging. Ik hoopte van wel, omdat ik dan net als met schaatsen een kromme rug heb, maar ik was de straat nog niet uit (motor startte direct!) of het deed al pijn. Dus na 400 meter gestopt bij de IJssalon, daar hoi gezegd tegen Robin en verzeild geraakt in twee sollicitatiegesprekken die hij af aan het nemen was, waarbij ik al binnen een minuut door Robin werd gevraagd om hem daarmee te helpen. En zo kwam het dat ik geloof ik twee mensen heb aangenomen die in de IJssalon gaan werken, haha. Maar het daar staan deed ook al snel pijn, dus op de motor weer de 400 meter naar huis en nu met ijsje op de bank liggen. ZUCHT!!!!