Wat een bizarre week is dit aan het worden… De Elfstedenkoorts neemt toe, terwijl ik nog steeds met mijn hernia zit. Of beter gezegd: lig, want zitten kan ik niet. Het is echt een krankzinnig verhaal inmiddels.

Ik ben dus ingeloot voor de Elfstedentocht en wil niets liever dan die schaatsen. Maar ik heb een hernia, sinds 3 januari, waardoor ik bepaalde dingen niet kan: ik kan niet zitten (hooguit een minuut of 10 en dan doet het echt al vanaf minuut 1 pijn) en ik kan maar kort stilstaan (misschien 20 minuten, maar dan doet het al vanaf minuut 4 pijn). Verder ben ik fysiek en mentaal echter volledig op orde en ik kan wel liggen, lopen en… schaatsen. Maar kunnen schaatsen en een Elfstedentocht rijden zijn twee totaal verschillende dingen.

Eerst even de uitleg waarom ik wel kan schaatsen, maar niet kan zitten: als je een hernia hebt en je gaat zitten, is de druk op de kapotte wervel het grootste. Die pijn is echt vreselijk. Het ergste is het zitten in een autostoel. Als je gaat schaatsen, fietsen of bijvoorbeeld motorrijden, is je rug in een licht gebolde vorm, waardoor je de uitstulping (hernia betekent ‘uitstulping’) juist wegtrekt van de zenuw. Kortom: dat ontlast de pijn dus!

Wat je daarnaast moet weten, is dat het herstel van een hernia NIET wordt bespoedigd door rust of door bewegen. In feite betekent een hernia namelijk dat het bindweefsel van een tussenwervelschijf slapper wordt, waardoor de geleiachtige substantie daarin gaat uitpuilen en tegen je zenuwen aandrukt. Om nieuw, sterk bindweefsel te krijgen, moet het lichaam nieuwe vezels aanmaken. Dat duurt gewoon een week of 8. Het overgrote deel van de hernia’s geneest dus vanzelf, door simpelweg te wachten. Het vervelende is dus dat je in die tijd doorgaans niet kunt zitten. Althans, dat is bij mijn type hernia dus het geval (er zijn veel verschillende types). Bewegen of stilliggen beïnvloedt de hernia dus niet. Het enige wat wel door rust of bewegen wordt beïnvloedt, is de pijn. En pijn is het ergste, belangrijkste symptoom van een hernia. Daarom krijg ik dus pijnstillers, die helaas niet veel doen. Bij pijn geldt: ga liggen. Dus ik lig helaas nog redelijk veel, meer dan ik zou willen. Ook omdat ik weinig keus heb, want zitten gaat echt niet. Het enige alternatief is dus bewegen, maar dat gaat ook maar een bepaalde tijd goed.

Schaatsen hield ik dus gisteren twee uur vol. Na een uur deed het al aardig pijn, omdat mijn rug weliswaar bol is, maar het volle gewicht van mijn bovenlichaam drukt natuurlijk wel al die tijd op de pijnlijke plek. Dus langdurig bewegen… dat is dus ook een ‘puntje van aandacht.’

Ik kan nu dus ook niet ver reizen, want autorijden kan maximaal 10 minuten en motorrijden gaat niet meer, omdat de wegen te glad zijn. Motorrijden was in een groot deel van januari nog een escape om nog wel naar mijn werk te kunnen bijvoorbeeld. Het probleem wat ik daar echter had was dat ik daar natuurlijk moet zitten en dat ging en gaat echt niet.

Ook voor mijn werkgever is het natuurlijk een raar idee dat ik niet kan werken maar wel op het ijs sta. Zo bizar voelt het voor mij ook. Toen ik echter vanmorgen de afdeling neurologie van het havenziekenhuis dat dilemma voorlegde, moesten ze er eigenlijk alleen maar om lachen omdat ze die discussie heel herkenbaar vonden. ‘Het is zoals het is,’ zeiden ze. ‘Met een hernia kun je nu eenmaal niet zitten. En wel schaatsen. Succes daarmee dus.’ Het blijft raar om dat te horen!

Het schaatsen ging gisteren dus goed, het voelde heerlijk om na 130 uur plat liggen weer te bewegen. Maar na afloop schrok ik wel, want de pijn van het tweede uur wilde maar niet weggaan toen ik thuis weer braaf was gaan liggen. Pas tegen middernacht nam het wat af en ik vreesde het ergste voor vandaag. Maar vanmorgen toen ik opstond had ik minder pijn dan gisterochtend voordat ik weg ging! Dat gaat dus de goede kant op. Bewegen lijkt dus wel degelijk goed te zijn! Ook moest ik naar de tandarts, een autoritje van 8 minuten en dat ging ook een stuk beter dan de 5 minuten naar het ijs van gisteren.

Laten we wel wezen: ik heb mijn hernia al 5 weken, dus die 8-weken termijn van herstel komt aardig in zicht. Zou het daar ook mee te maken hebben? Beetje koffiedik kijken. Het is overigens wel zo dat als er na 8 weken nog steeds geen pijnreductie is, dat een operatie dan wel overwogen moet worden. Ik hoop dat dat niet nodig zal zijn.

Maar voorlopig wil ik dus dolgraag proberen om meer te schaatsen, zodat ik misschien toch aan de Elfstedentocht mee kan doen. En iedereen probeert me daarbij te helpen! Gisteren een top fysiotherapeut aan de lijn gehad die allerlei tips gaf, Ab Krook en Ingrid Paul hebben met tips gemaild, zeezeiler Henk de Velde stuurt me een rugbrace toe, Henkjan heeft een slaapplek vlakbij de start van de tocht voor me geregeld, dus daar ligt het allemaal niet aan. Maf genoeg zou ik dus liggend naar de start moeten worden vervoerd als ik mee wil doen…

Waar het wel aan ligt, is dus de vraag of mijn rug een langdurige belasting kan houden. Op het herstel van de hernia heeft dat dus geen invloed, maar langdurige belasting levert wel meer pijn op. En dat is echt een probleem, want ook ik ken een pijngrens. Ik denk dat ik momenteel niet langer dan een uur of zes zou kunnen schaatsen. En de Elfstedentocht is verder. Een ander probleem is de mogelijkheid van vallen. Dat kan natuurlijk wel schadelijk zijn. En net merkte ik wat dat met me doet: TV Rijnmond is net bij me thuis geweest om mijn hernia/elfstedenavonturen te filmen (dat zal wel een item worden waarbij 99% van de kijkers denkt: die is gek… maar dat zal dan deels komen doordat het maar 2 minuten duurt, waarin niet uitgebreid uit te leggen valt wat ik hierboven uitleg, dus ach… om 17:00 op tv trouwens) en die wilden me graag ook even op het ijs filmen. Dus ik weer naar de Kralingse Plas, terwijl ik achterin de auto van de cameraploeg lag. Dit keer lag er echter veel sneeuw op het ijs, waardoor ik de scheuren niet meer kon zien. Ik durfde niks meer, ging heel voorzichtig -en dus langzaam- over het ijs. Na 1 rondje (van 1,75 km) gestopt. Ik wilde geen risico’s nemen.

En nu lig ik dus weer thuis. Te liggen. Met een heel dubbel gevoel: want in dat ene rondje net, had ik GEEN (!) last van mijn rug. Helemaal nul. Dat was nieuw, dat gaat dus goed. Zodra ik na afloop ging zitten, ging het weer pijn doen. Er zit dus vooruitgang ergens, maar te laat en te weinig. Ik heb de Elfstedentocht nog steeds niet uit mijn hoofd gezet, maar de moed zakt me wel steeds meer in de schoenen. En intussen wil ik gewoon weer kunnen zitten, zodat ik gewoon weer aan het werk kan. Want dit thuis liggen niets doen, is echt killing. Ik voel me behoorlijk nutteloos.

Tja!

(en oh ja: ‘bed rust helpt toch niet, waarom lig je dan weer?’ Omdat ik niet kan zitten… heb geen andere optie… ) 🙁