Gisteravond was ik bij de Wall Gallery in Rotterdam waar het fenomeen Glitch Art werd toegelicht. ‘Glitch art is the aestheticization of digital or analog errors, such as artifacts and other “bugs”, by either corrupting digital code/data or by physically manipulating electronic devices.’ Briljant natuurlijk om zelfs vastgelopen tv-beelden en verstoringen in digitale foto’s en filmpjes tot kunst te verheffen. Zelfs het toeval wordt ingekaderd!

Een en ander werd toegelicht door Emiel van der Pol, die aan de hand van enkele filmpjes de geschiedenis van Glitch Art beschreef. Onderstaande clips van kunstenaar Nick Briz en de videoclip van Kanye West’s ‘Welcome To Heartbreak’ laten het fenomeen mooi zien.

A New Ecology for the Citizen of a Digital Age from Nick Briz on Vimeo.

Aansluitend nam Jochem Rotteveel het stokje over, die vertelde over zijn eigen kunstwerken, waarbij hij zich door de digitale Glitch Art had laten inspireren om met tape een soort glitch-schilderijen te maken. Geconstrueerd toeval dus. Enkele voorbeelden daarvan zie je bovenaan deze posting en in de foto hieronder.

Glitch Art blijkt niet alleen op televisie, computers en nu ook het doek te bestaan, maar ook in de muziek. Een prachtig voorbeeld daarvan is het album ‘The Disintegration Loops’ van William Basinski, dat tot stond kwam doordat hij muziek die met magnetische tape was opgenomen probeerde over te zetten naar digitaal formaat. De tape was echter in de loop der tijd uit elkaar gaan vallen, wat hele gekke dingen met de muziek deed. Hieronder kun je dat horen (het is ontzettend bevreemdend):

Ten slotte kwam ik via Basinski nog weer uit op The Caretaker’s ‘An Empty Bliss Beyond The World.’ James Leyland Kirby maakte deze muziek, waarbij hij geloopte, geglitchte en desintegrerende muziek gebruikt als metaforen voor ‘degenerative diseases of the mind.’ Minstens zo bevreemdend als The Disintegration Loops. Zet dit laat op de avond aan en zweef weg.