LET OP: VOOR FOTO’S SCROLL NAAR BENEDEN!!

Glastonbury. Ik was er nog nooit geweest, wilde eigenlijk vorig jaar gaan, maar toen ging het vanwege de Olympische Spelen niet door. Dit jaar wel: voor de 43e keer togen bus- en autoladingen mensen af naar het beroemdste festival van Engeland. Met dit jaar zo’n 250.000 betalende en niet-betalende bezoekers en medewerkers is Glastonbury in één woord gigantisch te noemen. Er zijn meer dan 100 podia, er treden duizenden artiesten op (van zo klein dat er net drie mensen komen kijken tot de Rolling Stones waar half Glastonbury heen trok) en het -ommuurde- terrein is drie bij drie kilometer. Ik kan het weten, want ik ben het hele terrein 569 keer afgelopen. Je mag overigens zelfs een fiets meenemen, maar dat wist ik ten eerste niet en ten tweede was dat wel lastig geweest vanuit Nederland. Over het terrein rijden ook voortdurend vrachtwagens, tractoren, jeeps en vuilnisophaalwagens. Het ís gewoon een stad. Gedurende het festival behoort Glastonbury tot de tien grootste steden van Engeland.

Is het dan ook meteen té groot? Nee… Glastonbury is eigenlijk 18 festivals in één, zoals een bezoeker in een krant opmerkte. Het is Lowlands meets De Parade meets museumnacht meets de Efteling meets de Biënnale meets… enzovoorts. De officiële naam dekt de lading op intrigerende wijze: ‘Glastonbury festival for contemporary performing arts.’

Op weg er naartoe kreeg ik al een mooi extraatje: de busreis vanaf Londen bleek langs Stonehenge te voeren! Daar reden we dus vlak langs. Ik vond het kleiner dan verwacht. De buschauffeur was niet… nou ja… ‘standaard.’ Tot twee keer toe stopte hij midden op de weg om even te gaan plassen. De eerste keer was bij een langzaam rijdende file op de snelweg, de tweede keer op een provinciale weg waar het ook druk was, maar het verkeer in principe gewoon reed. Ook vond hij het nodig naar een kudde koeien te toeteren, die verschrikt opsprongen en wegrenden. Ik kon de humor er eerlijk gezegd niet van inzien. Ook nam hij vier lifters mee. Dat was dan wel weer zowel uitzonderlijk als aardig.

Bij de busparking in Londen had ik me afgevraagd waarom ongeveer 70 procent van alle wachtenden laarzen droeg. Bij aankomst in Somerset, waar Glastonbury plaatsvindt, bleek al snel de reden: het regende keihard, zoals het op Glastonbury eigenlijk altijd hard regent, en het terrein veranderde dus binnen een half uur in een gigantische modderpoel. Mijn gympen hadden het heel zwaar. Eigenlijk zou ik naar ‘Camp Triangle’ lopen, een tentenkamp waar alleenreizenden elkaar konden treffen, maar dat was een dikke kilometer lopen vanaf de ingang. Door regen en modder lopen met een zware tas, daar had ik even geen zin in. Dus zette ik mijn tent direct na de ingang op, wat eigenlijk de perfecte plek bleek te zijn: stil, rustig, geen modder, veel ruimte, op een heuvel, top!

Een uur later werd het droog en wandelde ik alsnog -zonder tent- naar Camp Triangle. Daar bleken zo’n 80 mensen zich verzameld te hebben. Iedereen bleek te weten wie ik was, want mijn contactpersoon had mijn komst aangekondigd. Dat is wel raar binnenkomen op een festival waar je niemand kent! Ik was blij dat ik mijn tent niet bij hen had opgezet, want eerlijk gezegd was het daar na één dag al een zooitje. Maar wel gezellig.

Het werd donker en ineens hoorde ik in de verte een luid gesis, dat werd gevolgd door een enorme vuurzuil die omhoog schoot. ‘What the hell is that?’ vroeg ik verschrikt. ‘Arcadia,’ was het antwoord. mijn volgende stop werd dus Arcadia, wat een gigantische stalen constructie bleek te zijn die was gemaakt van oude bulldozers, vliegtuigen en andere machines. Nu was het een soort buitenaardse spin die hoog boven het publiek uittorende, volgestopt met fakkels en vuurkanonnen. En geluidsboxen waar vreemde geluiden of muziek uitkwamen. Met name ‘s nachts, als er shows werden gegeven, was dat ronduit adembenemend. Fatboy Slim gaf zaterdagnacht een verrassingsoptreden vanuit Arcadia zelfs, wat tot een afgeladen veld leidde.

Maar Arcadia was slechts een van de vele, vele, vele bizarre dingen die je op Glastonbury kon aantreffen. Ergens in de bosjes op het immense terrein vond ik een 25 meter lange draak. Zo verstopt, dat gedurende het hele weekend hooguit enkele honderden mensen het gezien hebben. Ook was er stone circle, wat een soort mini-Stonehenge was waar mensen de gekste rituelen uitvoerden. Er was een terrein waar je je in 1300 waande, waar je manden kon vlechten, glas kon blazen, vuur kon leren maken, smid kon spelen, etc. Ook zag je overal kinderen, soms van amper een maand oud. Speciaal voor hen is er Kidz Field, een enorm veld waarop je je in een mix van een sprookje en de kinderhemel waant. Overal schommels, slingers, draaimolens, acrobaten, clowns, schminkruimten, klimtorens, glijbanen, theatervoorstellingen, je kon het zo gek niet bedenken of het was er. Duizenden kinderen vermaakten zich hier, op het Circusfield, of elders op het terrein. Zelden zo’n kindvriendelijk festival gezien.

Maar waar tal van ouders hun kinderen wel meenamen naar Kidz Field, was dit niet het geval bij de ‘South East Corner’ van Glastonbury, waar een aantal velden met elk een eigen thema ‘s nachts zorgden voor een underground nachtclubsfeer zoals je die eigenlijk nergens meer ziet. In Block 9, het ‘gay quarter’ van Glastonbury, stonden gigantische gebouwen, met trams en auto’s die door de daken heenstaken en aquariums aan de buitenkant, waar ‘s nachts DJ’s underground muziek uit de jaren ’80 en ’90 draaiden. Een stukje verderop was het mekka van Glastonbury (behalve dan het hoofdpodium): Shangri La.

Shangri La is het meest beroemde en beruchte onderdeel van de South East Corner. Het zit tjokvol kleine nachtclubs (soms maar 50 man capaciteit) en moderne kunstobjecten en dit jaar was er ook een thema: ‘heaven and hell.’ Zo was Shangri La ook opgedeeld: in hemel en hel. Om in clubs in de hemel te komen, moest je soms aan de gekste eisen voldoen. Geen ingang zonder snor. Geen ingang zonder tattoeage. Geen ingang zonder blauw polsbandje -zonder dat dan werd gezegd hoe je daar aan kon komen-. Nepsnorren en neptattoeages mochten overigens wel. Thom Yorke draaide zaterdagnacht in één van de clubs, waar ook prins Harry even te gast was. Populaire plek.

Soms moest je aan een jury vertellen welke goede daden je had verricht om naar binnen te mogen. Een andere keer was er een rij waar polsbandjes werden uitgedeeld, waarvan niemand wist waar ze voor waren. Voor de zekerheid toch maar halen, was het idee. Achteraf bleek dan dat ze nep waren, zo maakte een bewoner van Hell bekend. Hilarisch. Verwarrend. Intrigerend.

Natuurlijk was er ook een bioscoop, waar naast een paar stoelen vooral rode, fluwelen matrassen lagen. Heerlijk gelegen en Mariachi gekeken. Ook totaal maf. Daarna een paar clubs ingewandeld waar geen entree-‘eisen’ voor golden.

Wat was de South East Corner fantastisch, en ik heb nog geen 1/10e genoemd van wat er was. En van de dingen elders op het terrein, de sauna, de tafelvoetbalspelen, verdwaalde vliegtuigcockpits en natuurlijk: de hangmatten bovenaan een van de heuvels. Daarin in de zon liggen met een krantje, een drankje en uitzicht over bijna het hele terrein: priceless!

Oh, Glastonbury, het is gewoon teveel om allemaal te beschrijven. Even de muziek dan maar. Ik kwam een soort van voor de Rolling Stones. Die had ik al eerder gezien, maar dat was alweer tien jaar geleden ofzo. Op zaterdagavond stonden ze op de Pyramid stage, het hoofdpodium. Ruim de helft van alle festivalgangers was ook aanwezig. Ongekend veel. Ik vond het concert ok, maar niet zo fantastisch als tien jaar geleden. Misschien ben ik verwend. Op vrijdag had ik eigenlijk the Arctic Monkeys wel willen zien, maar dat ging helemaal mis: om 17:00 uur ging ik even liggen in mijn tent… om pas om 08:00 uur de volgende dag weer wakker te worden. De hele avond gemist! Zondag bleek het muzikale hoogtepunt te bevatten: voor de zoveelste keer zou ik de Smashing Pumpkins zien. Ik verwachtte er weinig van, de laatste keer dst ik ze zag waren ze nogal saai, maar Billy was goed bij stem en de band speelde vrijwel alleen maar oude nummers, en ook nog eens op een geweldige manier. Ik was zwaar onder de indruk.

De grootste tegenvaller was Rodriguez. Op vrijdagmiddag -voor ik in slaap viel- had ik in een van de vele bioscooptenten de film ‘Searching for Sugarman’ gekeken, een documentaire over Sixto Rodriguez, een soort Bob Dylan-achtige singer/songwriter die in de jaren ’60 totaal geflopt was, wellicht door zijn Spaanse naam. Na twee albums stopte hij en werd hij huizensloper in Detroit. Wat hij niet wist, is dat hij in Zuid-Afrika enorm populair was. In de jaren ’60, ’70 en ’80 had ‘praktisch iedereen in Zuid-Afrika’ zijn album(s) thuis. ‘He was bigger than Elvis here’, zei iemand. In de documentaire ging een Zuid-Afrikaan op zoek naar de achtergrond van Rodriguez, omdat ze al die tijd niets meer over hem hadden geweten dan wat op zijn twee platen stond, en dat hij naar verluid zelfmoord had gepleegd. De documentairemaker was dan ook stomverbaasd dat Rodriguez nog gewoon bleek te leven én geen weet had van zijn populariteit in Zuid-Afrika!

De docu eindigt met een bezoek van Rodriguez aan Zuid-Afrika in 1998. Hij wordt als een held ontvangen en geef zes uitverkochte concerten, waarvan beelden getoond worden van het eerste concert. Duizenden mensen die hem aanbidden of hij inderdaad Elvis is! Kippenvel! Na afloop van de docu werd omgeroepen dat Rodriguez zaterdag op Glastonbury op zou treden. Daar móest ik dus heen. Maar wat een deceptie… 15 jaar na zijn triomf in Zuid-Afrika is Rodriguez simpelweg een hele oude man, die ook voor zijn band onnavolgbaar is. Letterlijk, want ze keken voortdurend naar hem om te xien wat hij nu weer ging doen: nog een couplet, of een refrein, of weer stoppen? Het was werkelijk tenenkrommend. Erg jammer.

Maar verder was er gewoon zoveel léuk. Een wijnbarretje waar ze grote speakers op hadden gehangen waar zondagavond nonstop Queen nummers door knalden. En dat er dan puur toevallig net een festivalganger die verkleed is als Freddie Mercury langsloopt en door de verzamelde menigte op handen wordt gedragen. Een groepje jongens die aan me vraagt: ‘Have you met Pete yet?’, waarvan ik bij het aansluitende ontmoeten van Pete toch maar even opmerk dat hij wel een beetje jong is (met als gevolg een blozende Pete). En dan natuurlijk het kampvuur ergens bij Shangri La, wat zelfs overdag nog doorbrandt en waar je in een van de vele sofa’s kunt neerploffen, of ‘the Rabbit Hole café, een piepklein cafeetje met tien stoelen en een loungebank, waar ik uren heerlijk in hing, met krant, lekker uit de brandende zon en waar ik ook nog gratis mijn iphone mocht laden.

En ja, dat brengt me wel even op de paar minpuntjes van, of moet ik zeggen: leerpuntjes voor Glasto. Op het hele terrein waren maar twee oplaadpunten voor telefoons. Het laden van telefoons in deze EECharge tenten was zo traag en de rijen ervoor zo lang, dat dat nauwelijks te doen was. In de zogeheten Lockuptenten waar je waardevolle spullen kon opbergen kon je gelukkig tegen betaling je telefoon ook laden, iets wat de meeste festivalgangers niet bleken te weten. Met tien douches voor 250.000 mensen is er een klein hygiëneprobleem, wat versterkt wordt door de staat van de 4500 wc’s na dag één. Die was ronduit onwerkelijk. Álle wc’s zagen er tijdelijk uit zoals op bijgaande foto. iieeewwww. De modder wegwerken duurde een halve dag. Godzijdank bleef het na de eerste dag droog. Daar stond tegenover dat ik nogal verbrand ben, maar dat is mijn eigen schuld. Het zou goed zijn als Glastonbury vuilniszakken uitdeelt op de campings, want de bende, de bende..

Maar verder.. Glastonbury is gewoon fantastisch, en eigenlijk onbeschrijflijk. Je moet het ervaren. Al op dag één kwam ik bij toeval Michael Eavis tegen, de Jan Smeets van Glastonbury zeg maar. Zoals élk jaar kondigde hij op zondag het festival af met de woorden: ‘This was the best Glastonbury ever.’ En zo was het maar net.