Mali, die normaal gesproken al om 21:30 uur gaat slapen, besloot dat ze wakker wilde blijven om Remco en Herman naar het treinstation te begeleiden. Father Duan reed ons daarheen en we hebben ze net uitgezwaaid. Het is inmiddels bijna middernacht en om 5 uur moet Mali er weer uit. De gastvrijheid is -wederom- geweldig. Dat merkten we al toen we 5 dagen geleden aankwamen: Sai na die zich verontschuldigde dat ze ons niet was komen ophalen in Beijing, terwijl we daar niet eens om hadden gevraagd. Drie compleet ingerichte slaapkamers met opgemaakte bedden, speciaal neergezette kasten, bankstel en watermachine. En bijna elke dag worden we uitgenodigd om mee te gaan eten in een restaurant in de stad. En elke ochtend is er natuurlijk een goed verzorgd ontbijt in het weeshuis, met naast Chinees eten ook brood, bananen en jam. Aan alles is gedacht. En de grap is, morgenochtend gaat Duan op zakenreis naar Tibet en hij weet nog niet eens dat ik weer veel geld voor het weeshuis heb opgehaald. Dat geef ik op de dag van vertrek aan Mali. Niemand hier weet dat ik weer geld kom brengen, ze denken allemaal dat we hier gewoon even op visite zijn. Des te groter de verrassing overmorgen. Ik vind het wel leuk, want het betekent ook dat ze het echt heel erg op prijs stellen dat we er (weer) zijn. Mali heeft denk ik minstens vier keer aan Remco en Herman gevraagd of ze nog een keer terugkomen. Geweldige mensen hier, wo renshi tamen hen gaoxing!

Overigens ben ik nu de enige Nederlander en waarschijnlijk op z’n minst ook de enige Europeaan die nu in Houma is. Een stad met 600.000 inwoners. Ook wel een grappig idee. 🙂