Het was pas 23:00 uur toen ik gisteravond naar huis kon. Ik zette mijn vouwfiets in het uiteinde van de metrowagon neer, en ging zelf een meter of tien verderop zitten (er was geen plek dichterbij). Door het late tijdstip was ik wel wat alerter dan normaal, en het viel me dan ook op dat een man die in de buurt van mijn fiets zat met meer dan gebruikelijke interesse naar dat rijwiel zat te kijken. Hij keek ook nogal aandachtig naar de mensen om hem heen. Ik was aan het lezen in ‘Robert Kennedy and His Times’, waar ik al een paar maanden mee bezig ben. Ik heb alleen als ik op weg ben naar huis soms tijd om een paar bladzijden te lezen. Elke minuut keek ik even op om te kijken of mijn fiets er nog stond.
Ik ben bezig met het hoofdstuk ‘Justice and Poverty’. Ik las daarin de volgende passage: ‘The predicament of the young always concerned him; in part, no doubt, because of the contrast between his own economically secure childhood and the scramble for survival among kids in the slums. So much depended on where one began. Jack Newfield once asked him what he might have become if he had not been born a Kennedy. He replied: ‘Perhaps a juvenile delinquent or a revolutionary.’ Widespread delinquency seemed to be a self-evident symptom of derangement in the social order.
De metro was ondertussen weer bij een halte gestopt. We zaten inmiddels in een van de armere wijken van DC. Ik keek weer op uit mijn boek, hoorde de omroeper zeggen: ‘Doors closing’, en vlak voordat dat gebeurde, stond de man die de hele tijd naar mijn fiets had zitten kijken op, pakte mijn fiets en wilde naar buiten stappen. In een reflex riep ik heel hard "HEY!" en sprong op. De rest van de metro draaide zich om, de man schrok, liet mijn fiets vallen en rende de deur uit. Boos, maar vooral teleurgesteld liep ik naar voren, pakte mijn fiets en sleepte hem terug naar de plek waar ik zat.
Ik pakte vrijwel direct mijn boek weer op en las verder over Kennedy, die in 1963 Attorney General was, en als zodanig David Hackett aanstelde om de armoede aan te pakken. Hackett handelde op basis van wat twee professoren van de Columbia School of Social Work hadden geschreven. ‘Ohlin and Cloward argued that delinquency was more a product of social than of individual pathology. It was what happened when a culture excited middle-class aspirations and then maintained barriers -of status, income, education, race- that made these aspirations unattainable for the poor by legitimate means. The disparity between ideals and opportunities left the poor with the choice of accepting inferior status, thereby emasculating themselves, or asserting identity through defiance and lawlessness.’
Inmiddels was ik bij mijn eindstation aangekomen. Hoe zou het de arme zwarte wijken zijn vergaan als Robert Kennedy niet was vermoord? Wellicht was er dan 45 jaar later geen poging geweest om mijn fiets te stelen.