Kirsten Verdel
Your email address will not be published. Required fields are marked *
Comment *
Name *
Email *
Website
![](http://images.codewarrior.nl/locuta/fd03.jpg" align="right" hspace=5 vspace=5 width="362" height="563"> Het Financieele Dagblad – 20 okt 2007 <br /> <i>Door: Kirsten Verdel</i></p>
<p> <b>Verhalen</b></p>
<p> Waarom is Barack Obama de strijd om de Democratische nominatie aan het verliezen? Waarom is Hillary Clinton maar liefst twee keer zo populair? Die twee vragen voerden de afgelopen weken de boventoon in de media. De verklaringen van talloze ‘strategische politieke adviseurs’ en ‘ervaren campagne consultants’ schoten alle kanten op. Er zijn dan ook zoveel mogelijke oorzaken van iemands populariteit of het verval daarvan. </p>
<p> Eén mogelijke verklaring trok mijn aandacht. Paul Begala, een voormalig adviseur van Bill Clinton, zei dat mensen liever niet op Barack Obama stemmen omdat hij te slim overkomt. ‘Ik houd niet zo van slimme mensen’, aldus Begala. Wetende dát hij een voormalig adviseur van Bill Clinton is en een voorkeur heeft voor Hillary, is er natuurlijk wel wat af te dingen aan de objectiviteit van zijn bewering, maar zijn punt was duidelijk: Barack zou te afstandelijk en te onpersoonlijk zijn, terwijl Hillary juist laat zien dat ze ontzettend betrokken is door bijvoorbeeld voortdurend met ‘gewone burgers’ te praten tijdens campagnebijeenkomsten. Ze neemt de tijd voor iedereen die haar iets wil vragen en is ‘duidelijk veranderd’ in de afgelopen tien jaar, aldus veel van die ‘gewone burgers’. Tot zover het beeld dat Begala eerder deze week op CNN neerzette. Tot zover het verhaal dat een waarheid werd, alleen al omdat het op CNN verteld werd. </p>
<p> Beelden en verhalen, in Amerika prachtig samengevoegd in het woord ‘narrative’, zijn ontzettend belangrijk in de presidentsverkiezingen. Het beeld van een betrokken Hillary Clinton vergroot haar kansen op de Democratische nominatie. Maar het kan ook negatief uitwerken. Zo staat Obama in één klap bij een deel van de kijkers bekend als niet betrokken. Of dat de waarheid is, maakt niet uit. Het gaat er om wat de kiezer doet als hij in het stemhokje staat. En als hij op dat moment denkt dat betrokkenheid een belangrijke kwaliteit is voor de Amerikaanse president, dan zal de herinnering aan zo’n CNN-uitzending al dan niet bewust een rol spelen. </p>
<p> En daarom worden er voortdurend narratives ‘gespind’ door campagnemedewerkers en door de kandidaten zelf. Binnen de Republikeinse partij draait alles deze dagen om de vraag wie het meest Republikeins van allemaal is. ‘Ik ben de échte Republikein’, zegt Fred Thomson. ‘Nee, dat ben ik’, zo meent Mitt Romney, die zich dan weer de woede op de hals haalt van Rudolph Giuliani, die uiteraard meent nog veel Republikeinser te zijn dan voorgenoemde kandidaten bij elkaar. Het doet denken aan de ruzie tussen Verdonk en Rutte vorig jaar tijdens de campagne voor de Tweede Kamerverkiezingen, waarbij Verdonk meende dat Rutte niet rechts genoeg was voor de partij. Zelf was zij niet links, niet rechts, maar recht-door-zee, een motto dat ze met gevoel voor theater heeft meegenomen naar haar nieuwe politieke beweging Trots op Nederland. De media smullen uiteraard van haar nieuwste stap, want ophef in de politiek is altijd goed voor de kijk-, luister- en leescijfers. Goed oppassen wat je zegt dus bij de start van zo’n nieuwe narrative, want je wilt dat die op een positieve manier ‘geframed’ wordt. En dat vereist behoorlijk wat behendigheid in de omgang met de pers, want zoals gezegd ligt de belangrijkste motivatie daar maar al te vaak besloten in de verkoopcijfers. ‘Whatever sells papers, that becomes the narrative’, verzuchtte Obama onlangs dan ook in het tv-programma The Daily Show. En als voormalig campagnemedewerker kon ik me zijn frustratie goed voorstellen. Want hoe prachtig je verhaal ook is, het is niet altijd jouw waarheid die de voorpagina haalt. Whatever sells papers. </p>
<p> <i>Kirsten Verdel maakt op een Sauvé Scholarship studie van de Amerikaanse presidentsverkiezingen. </i></p>
</div>
<div style=)