Een paar weken geleden kreeg ik een mailtje van Juliette. Haar schoonmoeder geeft les op basisschool Tuinstad in Rotterdam. Edwin en Edita, twee kinderen die op die school zitten, dreigden samen met hun ouders uitgezet te worden. Het gezin is al bijna tien jaar in Nederland. Een van de kinderen is 10 jaar oud, de ander is 8. Ze zouden ‘terug’ moeten naar Armenie of Azerbeidzjan, maar Nederland is hun land. Er is geen ‘terug’. Juliette vroeg of ik als PvdA’er iets voor de kinderen kon doen.

Ik heb toen uit alle macht geprobeerd om hun uitzetting tegen te houden. Datum en tijdstip van de reis naar het vertrekcentrum in Vught waren al gepland door de IND, dus snelheid was vereist. De school verzamelde handtekeningen, die ze aan de Rotterdamse wethouder van integratie aan wilden bieden. Maar de wethouder gaat niet over asielzaken, dus stelde ik een andere actie voor. Ik schreef namens de familie een brief naar minister Verdonk, waarin ik samen met hen en honderden andere ondertekenaars de ministier opriep om de familie Aleksanian niet naar Vught te sturen. Ook vroeg ik in de brief of het gezin als ‘schrijnend geval’ aangemerkt kon worden. De wethouder werd gevraagd de brief mede te ondertekenen. Dat deed hij. Na het versturen van de brief en een heleboel telefoontjes naar juristen, kamerleden en wethouders mag de familie voorlopig gewoon thuis in Rotterdam blijven!