Ik wilde vandaag voor het eerst in een maand weer gaan schaatsen, maar toen ik eenmaal op het ijs stond moest ik toegeven dat schaatsen er vandaag echt niet in zat. Terwijl het de afgelopen week dagelijks rond de -20 was, was het vandaag ineens +weetikveel, en de bovenste twee centimeter van het ijs waren daardoor helemaal weggesmolten. Je kon met je schaatsen in het ijs lopen, maar erop schaatsen, nee. Balen dus.

Daarom maar met de bus ‘downtown’ gegaan, want we wilden naar het Cannes International Advertising Festival. De winnaars van 2004 werden in Bytowne Cinema vertoond. Het festival heet officieel trouwens het Lions Festival en wordt dit jaar ergens in juni gehouden. Er zaten veel Nederlandse inzendingen bij, zoals die van de Centraal Beheer reclame met de twee poetsende dames, die erachter komen dat ze een plaats delict aan het schoonvegen zijn. Er zat ook een Nederlands spotje bij die ik niet kende: een vliegtuig met Oostenrijkse voetballers landt op Schiphol, maar van een zachte landing is bepaald geen sprake: stuiter, stuiter, stuiter. De (Nederlandse) piloot wenst vervolgens het Oostenrijkse elftal veel succes in hun kwalificatiewedstrijd tegen Nederland. Schijnbaar een spotje voor het EK 2004, maar ik kende hem niet. Hij was wel leuk. Ik ben verder veel spotjes vergeten, maar één Argentijnse is me goed bijgebleven. Eerst zie je beelden van de officiële inwijding van de nieuwe Argentijnse president, daarna hetzelfde met de nieuwe preseident twee jaar later, dan een paar maanden later, 9 dagen later, 2 dagen later, 1 dag later… Allemaal echte beelden, die schetsen hoe stabiel de situatie in Argentinië wel niet was. En dan als afsluiting de tekst: ‘Want to see more surrealism? Come to the Argentinian Museum of Modern Art…’. Geweldig!

Travellers and Magicians. Een film uit Bhutan, gesproken in die taal met Engelse ondertiteling. Fantastische vergezichten en een onderhoudend verhaal over een jonge man die in een afgelegen bergdorpje woont en niets liever wil dan vertrekken uit dat dorp: naar het beloofde land, Amerika! Hij krijgt bericht van een vriend die al in Amerika zit dat hij misschien een visum kan regelen, maar dan moet hij naar de plaats Thiumpe reizen. Uiteraard mist de hoofdrolspeler de bus, waarna hij al liftend op zijn bestemming probeert te komen. Hij ontmoet een appelplukker, een monnik en een vader en zijn dochter en dat levert mooie momenten op. De monnik vertelt zijn medereizigers een verhaal over een jongen die per ongeluk verdwaalt en dat verhaal wordt ook getoond in de film. Twee voor de prijs van één dus. De kans dat deze film in de Nederlandse bios komt acht ik klein, maar hij is zeker wel de moeite waard.

En vervolgens was ik net op tijd terug op Carleton om Joaquin te kunnen feliciteren met zijn 30e verjaardag. Zijn 1-persoonskamer puilde uit met pakweg twintig gasten en er vloeide flink wat alcohol. En morgen is het echte feestje pas, een Latin-party op Bank Street, waar ik natuurlijk weer als enige niet-Latino ook heenga. Nu eerst: slapen!