Gisteravond hadden we voor het eerst echt ge-apres-skied en de drie biertjes die daarbij kwamen kijken waren er eigenlijk drie te veel. Vanmorgen had ik namelijk een kleine kater. Een slecht voorteken. Patrick bleek vandaag prive-les te geven aan iemand anders, dus kwamen we bij een andere groep terecht onder leiding van ene Ruud. Vanaf het allereerste begin van de ochtend voelde ik me niet lekker in mijn vel. Ik was heel angstig om naar beneden te gaan en zelfs de meest simpele bochtjes eindigden in een valpartij. Het gevoel ging maar niet weg, ook niet toen het iets beter ging.
Later op de dag namen we een gondel naar een hoger gelegen deel. Daar gingen we een stukje van een flink steilere piste af. Dat lukte mij als enige van de groep zonder te vallen, maar het angstige gevoel bleef. En eenmaal beneden moesten we voor het eerst met de sleeplift omhoog. En dat ging mis. En weer mis. En weer mis. Pas de vijfde of zesde keer bleef ik zitten en werd omhoog getrokken. Rechts van me was de piste, links de afgrond van het ravijn. En na ongeveer 50 meter schoof mijn snowboard steeds verder en verder naar links. Ik dacht nog dat dat vanzelf wel weer zou corrigeren, maar ineens schoot ik over de rand, moest de lift loslaten en stortte naar beneden. Halverwege de val wist ik voldoende grip te krijgen om op mijn rug te blijven liggen. Maar bij elke beweging die ik maakte veroorzaakte ik nieuwe kleine lawines en schoot ik verder naar beneden. Suffice it to say: ik was doodsbang.
Na heel lang wachten en voorzichtig manouvreren wist ik mijn snowboard los te krijgen. Daarna omdraaien en omhoog klimmen. Maar ik bleef maar wegglijden op de bijna 90 graden tellende helling. Uiteindelijk wist ik door mijn voeten in de sneeuw te hakken heel langzaam boven te komen, waar ik door Menno het vlakke stuk op werd getrokken. Ik zou willen zeggen dat ik stond te trillen op mijn benen, maar ik was meer aan het hyperventileren en voelde me vreselijk misselijk. Ruud liet een sneeuwscooter komen en die bracht me 20 minuten later met een geweldige snelheid naar boven. Daarvandaan weer met de gondel naar beneden, naar ons eigen lesgebied. Toen had ik inmiddels voldoende moed verzameld om nog een keer een afdaling te doen, in m’n uppie. Ik stond op, draaide me om en boardde vervolgens in 1 keer helemaal naar beneden, zonder te vallen. Voor het eerst deze week. Nu vraag ik je…
En oh ja, vandaag nu ineens helemaal geen spierpijn, na vier dagen pijnlijke ellende..!