25 uur geleden zat ik gewoon op mijn werk, te werken. Ik bedacht me toen ineens: goh, eigenlijk wel jammer dat ik zometeen klaar ben met mijn studie, zonder dat ik in het buitenland ben geweest. Veel van mijn studiegenoten zijn dat namelijk wel en ze zijn er allemaal laaiend enthousiast over. Maar ja, ik zat natuurlijk met mijn fulltime baan naast mijn voltijds studie de afgelopen vier jaar. Het leek zo onmogelijk om weg te gaan. Maar goed, zo dacht ik er 25 uur geleden dus over.

Inmiddels heb ik een ‘tamelijk impulsief’ (understatement of the year) besluit genomen. Ik heb mijn paspoort opgezocht en daar een kopie van gemaakt, ik heb mijn cv naar het Engels vertaald, ik heb mijn vakkenlijst in het Engels opgesteld (en daar een stempel op gekregen dat het goedgekeurd is, zonder dat het werd gecheckt door de uni, haha), ik heb een ‘motivation letter’ opgesteld, ik heb een ‘housing’ formulier ingevuld, evenals het algemene uitwisselingsformulier van de universiteit hier en tenslotte: het aanmeldingsformulier van de universiteit in… Canada!

Ik ga van 3 januari t/m 29 april (als alles goed gaat) studeren aan de Carleton University (