Ik was dit weekend in Albanie, om namens de Alfred Mozer Stichting campagnetraining te geven aan de 36 regiocoordinatoren van de Socialistische Partij van Albanie (zusterpartij van de PvdA). De socialisten zitten momenteel in de oppositie, maar hopen op 28 juni de verkiezingen te winnen, onder leiding van de charismatische Edi Rama, (burgemeester van hoofdstad Tirana). De coordinatoren waren jong, de oudste was 33. Allen waren vrijwilligers (geld is er niet) en de meesten waren zeer gemotiveerd om het roer in Albanie om te gooien. ‘Er zitten nog wat oude communistische mastodonten in de partij, met zeer oude denkbeelden,’ zo werd er verzucht, ‘maar de nieuwe generatie wil een modernere politiek en Edi Rama is daar het symbool van.’ Kortom: de wil is er, maar de tools ontbreken veelal nog, met name geld en kennis. Met dat laatste hebben we dit weekend geprobeerd te helpen door te trainen op vrijwilligersmanagement, campagnestrategie, canvassen en nieuwe media. Het was kort (vr-zo), maar krachtig. Nu afwachten wat er 28 juni gebeurt. Het was in ieder geval goed om zoveel betrokkenheid te zien van zulke jonge mensen.

Minder gelukkig was ik met het nieuws uit Sierra Leone. Aanhangers van de SLPP (oppositiepartij) raakten daar vorige week slaags met aanhangers van de regerende APC, die in 2007 aan de macht kwam. Dat was toen een overwinning voor de democratie, vijf jaar na de bloedige burgeroorlog die tussen 1991 en 2002 plaatsvond. Maar het lijkt er op dat de SLPP het maar niets vindt dat ze nu in de oppositie zitten. Bij gevechten zijn al ten minste twintig gewonden gevallen en zes vrouwen hebben gemeld te zijn verkracht. De situatie in Sierra Leone is om tal van redenen (belangrijkste: extreme armoede) zeer precair en ik houd mijn hart dan ook vast. Maar de rest van de wereld lijkt het weinig te interesseren. Er heeft vorige week een van Reuters gekopieerd artikeltje gestaan over de clash in het NRC, maar daar hield het wat Nederland betreft bijvoorbeeld wel mee op. Frustrerend.