De laatste week is behoorlijk bizar geweest. En dit weekend kwamen we erachter dat het allemaal nog erger was dan we al dachten. Donderdag 30 augustus was de Sauve receptie. Ik raakte daar aan de praat met Mary Lowy, de vrouw van Fred Lowy, die in de board of directors van de Sauve foundation zit. Ze vertelde dat zij en Fred twee dagen later naar Toronto zouden gaan, want hun dochter ging trouwen. Dat gesprek was dus donderdag. Op vrijdag kreeg Fred een hartaanval, werd naar het ziekenhuis gebracht en daar kreeg hij zaterdag een bypass operatie. De bruiloft van zijn dochter werd afgelast. Op zondagmorgen ontwaakte hij uit zijn verdoving en kreeg te horen dat Jim was overleden. Zijn vrouw kwam ons dat droeve nieuws melden, maar ze liet maar even achterwege dat haar man een hartaanval had gehad. Dat hoorden we eergisteren pas, van Sonny Gordon, een van de andere leden van de board of directors. Gistermorgen ben ik samen met twee anderen naar Fred’s huis gegaan om bloemen te brengen. Fred was inmiddels weer thuis en is langzaam op aan het knappen. Gelukkig maar. Hij hoestte nog wel heel erg als hij probeerde te praten, dus besloot ik om maar te gaan vertellen wat we de laatste week allemaal hadden gedaan, zodat hij niet hoefde te praten. Fred kon niet eens staan gisteren, maar nodigde ons direct al uit om over een dag of drie 1 voor 1 langs te komen, om te vertellen wat we precies doen. Hij wil dolgraag helpen. Ook Sonny ziet dat wel zitten, die wil graag dat Fred Jim’s rol overneemt. Fred is al jaren nauw betrokken bij het Sauve programma, dus dat lijkt ook niet meer dan logisch. En hij heeft een geweldige schat aan kennis en ervaring. Pas net is hij met pensioen gegaan. Hij was voorzitter/president van Concordia University, de 1-na-grootste universiteit hier in Montreal. Ik hoop dat hij weer snel op de been is.
Ondertussen is bekend geworden dat Nancy volledig zal genezen. Ze wordt deze week naar een lokaal ziekenhuis overgebracht. Jim’s begrafenis is deze week, maar alleen voor familie. Pas later volgt er een memorial service voor de rest. Dat is omdat Nancy niet bij de begrafenis kan zijn, omdat ze nog in het ziekenhuis ligt. Dus het duurt nog een paar weken voordat we echt afscheid kunnen nemen. Een heel raar idee.
Normaal gesproken wanneer iemand overlijdt, dan ben je vooral verdrietig, kwaad en machteloos. Dit keer is er zelfs een soort bizarre vorm van jaloezie: We zijn jaloers op de mensen die Jim langer hebben mogen meemaken. Ze zeggen altijd: ‘over de doden niets dan goeds’, maar de obituaries in kranten en op websites zijn wel heel erg positief over Jim. Volkomen terecht, er zijn er maar weinig zoals hem. Ik zal de tijd die we nooit met hem door kunnen brengen missen, maar ben ook erg blij met de paar weken die we met hem hebben kunnen doorbrengen. Sherif heeft vlak voor het ongeluk nog een filmpje gemaakt van de kanotrip, waar Jim nog bij was. 70MB groot, staat op dit adres onder de naam ‘canoe.mov’. Beeldkwaliteit is heel slecht, omdat hij erg gecomprimeerd is, maar het gaat om het idee. De grote (1gig versie) paste niet echt online.
En dan de rest van de week. Tja. Deze week begon ook het studiejaar. Het was dus de bedoeling dat ik naar allerlei interessante vakken zou gaan. Maar na drie vakken had ik het wel gezien. Bij ‘Inequality and Development’ was het gemiddelde publiek 18 jaar oud, daar voelde ik me niet erg thuis. Plus, het ging over oorzaken van armoede in derdewereld landen, en werkelijk alles kwam daar aan bod, behalve economische oorzaken van buitenaf (IMF en Wereldbank die absurde eisen opleggen, westerse landen die met landbouwsubsidies producten op Afrikaanse markten dumpen, etc). Dus dat leek me nutteloos. ‘Global Competetiveness’ leek al interessanter, want is een MBA-klas (waar we ook toegang tot hebben), maar toen de professor me vertelde dat hij Jim nog kende van vroeger, had ik ineens geen zin meer om te gaan. Voorlopig. Een MBA2-klas over ‘Advanced Business Marketing’ was erg boeiend, maar ik ben even niet in de stemming voor price negotiations en sales pitches.
Dan maar naar de film geweest, om mijn zinnen te verzetten. Troep als Hairspray en Death Sentence. En in het Sauve huis gister een verschrikkelijk goede Servische film gezien, Underground. Als iets mijn tip van de dag is, dan is het die film. Wat een ongelooflijk originele en meeslepende film is dat. Uit 1995. Overal verkrijgbaar. Gaat dat zien enzo (zoals ik over vijf minuten de deur uit moet naar de premiere van de nieuwe David Cronenberg, waar we gratis kaarten voor hebben. Handig dat filmmaker Sherif hier in huis zit. En Sonny Gordon heeft ook leuke contacten, met zijn baantje bij een klein bedrijfje dat 60 miljard weg te zetten heeft ontmoet hij ook mensen als George Lucas regelmatig…).
Wat nog meer vorige week? Oh ja, bij de Trudeau Foundation naar binnen gewandeld. De president wilde me wel helpen met wat contacten. Hij wees lachend op de vier rolodexen op zijn bureau. ‘That’s how you make a foundation work’, legde hij uit. Die man kent echt iedereen.
En ik moest nog wat artikelen schrijven voor Lokaal Bestuur en het Financieele Dagblad. Uiteindelijk ook maar gedaan. En vrijdag gingen we en groupe naar het Thomson house. Een soort kroeg voor graduate students. Zij hadden openingsavond, en wij hadden maar 1 doel: dronken worden. Dat lukte aardig.
Ondertussen ook op zoek naar een uitgever die een boek over de Amerikaanse presidentsverkiezingen wil publiceren. Lastig. Kreeg wel direct al een reactie van iemand die zei: ik heb geen interesse in de verkiezingen, maar als je een boek over Afrika schrijft, publiceer ik dat meteen. Nu ja zeg! Ook mail gehad van Jan Pronk, die me ook wil helpen dit jaar. Geweldig.
Gotta run.
(Deze foto is van de groep van vorig jaar)