Na ongeveer zes jaar boetevrij rond te hebben gereden, ben ik deze week twee keer gepakt door de politie. Eerst nog een oude boete: ik parkeerde enkele maanden geleden in Eindhoven op een groot parkeerterrein. Het was 20.30 uur en het was betaald parkeren tot 21.00 uur. Om mij heen liep iedereen die aankwam direct de concertzaal in waar ik ook naar op weg was, maar ik ging netjes naar de parkeerautomaat, betaalde zelfs teveel geld (aan wisselgeld bleek de automaat niet te doen) en ik legde het bonnetje keurig zichtbaar in de auto. Om bij terugkomst tot de ontdekking te komen dat ik een boete had van 45 EUR wegens het parkeren op een plek voor vergunninghouders. Nergens stond dat het parkeren voor vergunninghouders was, en de auto’s om mij heen die niet eens hadden betaald, hadden allen geen boete. Dus ik tekende bezwaar aan. Deze week kreeg ik daar de uitslag van. De politie-agent had onder ambtelijke eed verklaard dat het wel degelijk een plek voor vergunninghouders was. Heel fijn. Ik heb geen zin in ellenlang gedoe en heb de boete dus met veel tegenzin maar gewoon betaald.

En vandaag was het dan echt raak. Boete-door-schuld. Om het leed van afgelopen week er nog even extra in te wrijven. Ik reed op de provinciale weg naar Gouda en zag aan de andere kant van de weg een auto in de berm staan waar net iemand in stapte. Ik dacht nog ‘is dat nu een politie-agente die daar instapt?’ Op het moment dat ik dichtbij genoeg was om dat te kunnen zien werd ik geflitst. Dank je wel!!! Bijna twintig kilometer te hard reed ik op dat moment.

Bah.