De volgende ochtend vertrokken we weer. Dit keer richting Mount Hermon, wat normaal gesproken een skiresort is. Maar niet in de zomer, dan is het er bloedheet. De kabelbaan naar de top van de berg bracht alleen toeristen naar boven. Wij dus. Eenmaal daar sloten we aan bij een groep Joodse toeristen. Na een stukje lopen kwamen we bij alweer de volgende grensovergang, dit keer die met Syrie. We stonden inmiddels op het hoogste punt van Israel: 2200 meter. Ons uitzicht was Syrie, met als hoogste piek 2800 meter. De gids vertelde over de gruwelen die zich op de plek waar wij stonden hadden afgespeeld. In 1967 veroverde Israel de Golanhoogte op Syrie, nadat de Israeliers voortdurend vanaf het strategisch hoog gelegen gebied werden bestookt. Sinds die tijd is er spanning. De VN beheert het niemandsland en ook hier is de grens potdicht.

Door naar Tiberias. Onderweg komen we een tankkoepel tegen. Zo te zien ligt hij er al een paar jaar. Zomaar op straat. Dan het meer van Tiberias, ofwel het meer van Galilea. Hier liep Jezus volgens de bijbel over het water, hier brak hij vijf broden en twee vissen en voedde daarmee 5000 mensen. Bij Mount Beautitude, met uitzicht over het meer, gaf hij ooit een rede. Nu staat er een klein kerkje. Met een speedboot die die naam niet waard was gingen we het meer op. Ik moest denken aan Harry Mulisch, die in De Zaak 40/61 had beschreven wat hij zag toen hij het meer voor het eerst naderde: een waterskier. Hoezo lopen over water? Wij skien er zelfs over tegenwoordig! Ook nu waren er surfers, waterskiers en veel bootjes. Aan de kade werd in een strandtent keihard ‘Losing My Religion’ gedraaid van R.E.M.. Daar moest ik nu pas echt om lachen. Op zo’n religieuze plek dit liedje draaien? Hoe bedenk je het!