Het nummer ‘Give The Girl A Break’ loopt ten einde. Op het enorme scherm achter de zes Dolly Dots komt Angela Groothuizen in extreme close-up in beeld. Haar gezicht is bezweet, maar ze is niet moe. Haar ogen fonkelen, woest en indringend kijken ze over het 10.000 koppige publiek in Ahoy heen. Een publiek dat bestaat uit pakweg 9.500 vrouwen en 500 mannen. De band speelt op de achtergrond de laatste noten.”Give me that break!’, stralen Angela’s ogen uit. De zaal is muisstil. Ineens resoneert de tekst van het vrolijke meegezongen lied op een heel andere manier. Ademloos kijkt iedereen naar haar. Dan zoomt de camera langzaam uit. Angela Kramer, Anita Heilker, Esther Oosterbeek, Ria Brieffies en Patty Zomer, de vijf andere Dolly Dots, blijven staan, roerloos en zwijgend. En dan begint Angela te lopen. Tergend langzaam, met een verbetenheid en zelfverzekerdheid die het publiek in enkele seconden gek maakt, loopt zij naar de rechterkant van het podium. Een enorm gejuich stijgt op, zwelt aan en komt tot zijn hoogtepunt als Angela het podium afloopt naar de kleedkamer. Op weg naar haar ‘break’. Dit is girlpower! Dit zijn de Dolly Dots!
De Dolly Dots lijken camp, maar met zes ongelooflijk sterke vrouwen op het podium staan de Dots ook voor emancipatie. De duizenden ‘Libelle-vrouwen’ in Ahoy juichten niet voor niets zo hard. De mannen trouwen ook. En terecht, want na lange afwezigheid is deze reunie tour groots en meeslepend aangepakt. Het enorme videoscherm helpt daar flink aan mee. Het ontwerp van het podium ook: met catwalk, verschillende verdiepingen en diverse showbiz trappen die naar het podium leiden. De choreografie van de danspasjes tijdens de nummers zit ook strak in elkaar, hoewel de dames niet altijd even synchroon bewegen. Een kniesoor die daar op let. Of de Dolly Dots nog kunnen zingen na al die jaren? Nou en of! Met name de stemmen van Angela Groothuizen en Ria Brieffies klinken als een klok.
En dan de liedjes zelf: ‘Do You Wanna Wanna’ als opener, direct gevolgd door ‘Radio’ zorgen ervoor dat de sfeer er in Ahoy al snel in zit. Een vroeg gastoptreden van Brainpower houdt de handen in de lucht, hoewel zijn aanwezigheid eigenlijk geheel niet past bij de Dolly Dots. Het zestal mannen, waaronder Richard Groenendijk, Mike Starink en Danny Rook die later op de avond ook een gastoptreden verzorgen past weer wel heel mooi. Dat is ook duidelijk te merken aan de vrouwen in de zaal, die compleet uit hun dak gaan. Het publiek is weer stil bij Angéla’s vertolking van het liedje over haar zoon Sam, die het syndroom van Down heeft. Op het videoscherm zie je beelden van Sam die met dolfijnen speelt.
Het is wel heel erg jammer dat het geluid in Ahoy voor de verandering weer eens abominabel slecht is. Het gebeurt zelden dat een artiest goed geluid weet te produceren in de Rotterdamse galmbak. Het geluid klinkt ook deze avond vaak hard en schel. Niemand lijkt zich er echter aan te storen. Zeker niet als ‘Hela Di-Ladi-Lo’, ‘She’s a Liar’ en ‘Love Me Just A Little Bit More’ worden ingezet. De zaal lijkt dan echt te ontploffen. De opening van de drie reunie-concerten van de Dolly Dots blijkt een avondvullende tocht terug naar de jaren ’80 te zijn, waar de bezoeksters op nog vele verjaardagsfeestjes over kunnen vertellen.
Tegelijkertijd is het wel te hopen dat de dames na de drie optredens voorlopig weer uit beeld gaan, want stoppen op je hoogtepunt moet je niet al te vaak doen. De Dolly Dots horen in de jaren ’80 thuis. Dat beseffen de zes Dots zelf echter ook wel. Na deze zegetocht in Ahoy hangen ze hun zangoutfits voorlopig weer even in de kast. Tot wellicht Paul de Leeuw ze er weer uit haalt. Wie weet.
…
Afijn. Tot zover de recensie die ik voorMuzikantenweb schreef.