We zijn als een van de eersten op het vliegveld, maar moeten daarna nog een uur of zes wachten. Ik koop wat Marsen, waarvan de houdbaarheidsdatum echt nog niet verstreken is. Maar ze zijn wit uitgeslagen en de textuur klopt ook niet. Nu ja, een mars binnenhouden na dagenlang alleen maar twee happen gegeten te hebben zou sowieso niet gelukt zijn. Ik kijk nog een beetje door mijn foto’s heen. De oorlog is overal. Ik denk aan de blinden, waarvan sommigen blind zijn geraakt doordat de rebellen brandend plastic in hun ogen lieten druppelen. Waar ik het nog niet over gehad heb, zijn de duizenden en duizenden autowrakken die in heel Sierra Leone langs de kant van de weg liggen. In het kleinste dorp en in de grootste stad zie je ze. Volledig uitgebrand en weggeroest zie je alleen de karkassen nog. Het zijn auto’s die tijdens de oorlog door de rebellen zijn aangehouden en in de brand gestoken. De inzittenden zijn vermoord. Gedurende ons hele verblijf in Sierra Leone zijn zij naast de vele geamputeerden de meest tastbare herinnering aan een bizarre en gruwelijke tijd.

Ondanks alle ellende zijn Sierra Leonezen vreselijk aardig en opgewekt. Ze leven in het heden, want het verleden willen ze vergeten en de toekomst, daar wordt niet zo in geloofd. Sierra Leone heeft niks en het ziet er niet naar iut dat dat snel zal veranderen. Wat ze wel hebben, is humor. Hieronder nog even een ontzettend leuk verhaal, wat de situatie in Sierra Leone perfect weergeeft. Lezen dus: