We krijgen ontbijt. Patat. Dat lukt dus echt niet. Eigen schuld, hadden we de avond ervoor maar niet moeten zeggen dat we patat lekker vonden. De mevrouw van het ‘restaurant’ is duidelijk beledigd dat we niks eten, maar het gaat gewoon niet. Inmiddels zijn we beiden flink aan de diarree en mijn blaasontsteking wordt alleen maar erger. Ik zie groen en geel van de pijn. Maar we moeten weer projecten bezoeken, dus ik probeer de pijn te verbijten.
Ons eerste bezoek deze dag is weer een school. De ‘klas’ zit vol met kinderen en volwassenen. Mijn oog wordt getrokken naar een meisje op de eerste rij. Ze kijkt als enige niet naar ons, maar opzij, met een teneergeslagen blik. Haar gezicht zit onder de blauwe plekken, haar hand hangt slap en er iets met haar benen. Ik hoor niks van wat er over de school wordt verteld, kan alleen maar naar het meisje kijken. Ongemerkt probeer ik een foto van haar te maken. Dat lukt. Na afloop van de bijeenkomst vraag ik aan iemand wat er met haar gebeurd is. ‘Ze heeft epilepsie’, krijg ik te horen. Ja ammehoela! Als je epilepsie hebt kun je raar vallen, maar blauwe plekken over je hele gezicht, dat klopt gewoon niet. Het ziet eruit alsof ze in elkaar geslagen is. Ik neem dan ook geen genoegen met de verklaring. Het wordt tijd om even de arrogante oputtu te spelen die het allemaal beter weet. Nu even geen begrip voor culturele verschillen meer. Ik meld dat we haar mee willen nemen naar het MSF ziekenhuis. Twee andere kinderen melden zich ook.
We rijden eerst door naar een ander dorp, waar we met een soort breakdance act, begeleid door trommels, worden begroet. Er loopt een jongetje rond met een hongerbuikje en er staat een boom waarvan wordt verteld dat er in de oorlog 11 mensen gedurende 11 dagen in ewrden vastgehouden. Soms werd er iemand uitgehaald. Niet om te rusten, maar om in elkaar geschopt te worden. Houden de verhalen dan nooit op?
Daarna worden we naar het guesthouse gebracht. Foday rijdt terug om de kinderen uit de school op te halen. Bij het ziekenhuis zien we elkaar weer. De kinderen worden direct onderzocht. Maite gelooft ook niks van het epilepsie verhaal. Het meisje wordt in het ziekenhuis opgenomen.
We worden uitgenodigd om ‘s avonds op de compound van MSF te komen eten. Dat aanbod slaan we niet af. Nadat ik ‘s middags doodziek op bed heb gelegen, met mijn mix van medicijnen, gaat het ‘s avonds wel weer. We rijden dus naar de compound. Daar vinden we echt eten. Rijst met een soort groentenmix. Echte jus d’orange uit een pak is teveel, we blijven bij de cola waar we ons hele verblijf al op teren. De 4 artsen vertellen honderduit over hun werk. Ze zijn verbaasd over de vele plaatsen die we in acht dagen bezocht hebben. ‘You have seen more in 8 days then I have here in 13 months’, meldt een van hen. Op zich niet zo gek, daar het leven van de artsen zich afspeelt op de compound en in het ziekenhuis. Soms gaat er iemand naar Freetown om voorraden te halen, maar dat is het dan ook wel.
Maite vertelt over het meisje dat is aangereden door MSF. Het verhaal blijkt heel wat anders in elkaar te zitten dan in het dorp leek. De MSF-jeep reed over een weg, waarlangs het meisje samen met wat anderen liep. Plotseling werd ze voor de auto geduwd. De reden waarom is altijd onduidelijk gebleven, maar ze vermoeden dat het is omdat ze dachten geld te kunnen krijgen voor compensatie van het ongeluk. De MSF-mensen namen haar direct mee en moesten tot hun grote spijt haar been amputeren. Na veel gedoe met politie en autoriteiten werd er een verklaring getekend waarin stond dat het ongeluk niet aa MSF te wijten was. Getuigen verklaarden dat het meisje inderdaad geduwd was. MSF opende een bankrekening voor het meisje en stortten daar geld op, omdat ze zich buiten hun schuld om toch schuldig voelden. Ook kreeg het meisje een prothese. Sterker nog, amper een maand geleden had ze net een nieuwe prothese gekregen, omdat ze inmiddels al flink gegroeid was. Maar die droeg ze dus niet toen we haar de dag ervoor zagen. MF beloofde later op de avond uit te zoeken waarom dat was. Zo hoor je nog eens wat…