![](http://images.codewarrior.nl/locuta/sl/boom15.jpg" align="right" hspace=5 vspace=5>Het programma blijft overvol. Maar de adrenaline giert nog door ons heen. We hebben nergens last van. Vandaag gaan we in Kenema eerst naar een kapsalon, waar kapster Sally op verzoek van CRTPD een project is gestart om jonge prostituees een opleiding te geven tot kapster. Normaal gesproken kost dat 150.000 Leones (ongeveer 40 EUR), maar na aandringen van CRTPD heeft ze 10 van die jonge meisjes gratis de cursus gegeven. Ze zijn nu bijna allemaal terug naar hun dorpen en werken daar nu als kapster. Fantastisch, zo kan het dus ook.</p>
<p> We reizen langzaam richting het oosten en komen weer bij kleine dorpjes. We worden naar een betonnen gebouwtje gebracht waar alleen een bed in staat. Dit is de kraamkliniek, laat men ons weten. We weten echter beiden niets van de benodigdheden van een kraamkliniek in Afrika en denken in eerste instantie alleen maar: ‘Ja, wat is het probleem? Een betonnen structuur en een bed, prima toch?’ Later leren we dat 1.800 op de 100.000 vrouwen bij de geboorte overlijdt. Evenals 1 op de 5 kinderen. De moeders zijn vaak veel te jong (13 jaar oud) en er wordt soms door lokale dokters gewerkt met medicijnen die weeen opwekken, maar tegelijkertijd de ingewanden slopen. Er is geen kennis, geen materiaal en er zijn geen medicijnen. Nu snappen we het beter.</p>
<p> In weer een ander dorp krijgen we wederom twee kippen. Het went al. Bijna. De achterbak van de 4WD wordt volgeladen met mensen. Wij kruipen er ook in, zodat een paar vrouwen op de achterbank kunnen. In de 6-persoons auto rijden we met ongeveer 15 mensen het dorp uit. </p>
<p> Weer een dorp. Elf weeskinderen worden ons aangewezen, die bij familie of buren wonen. Abdul zegt dat dit een aantal van de kinderen zijn die hij graag in het weeshuis in Kenema wil hebben. Inmiddels begrijpen we de noodzaak daartoe heel goed. De kinderen gaan niet naar school en krijgen te weinig te eten, omdat ze als tweederangs worden beschouwd. En er zijn zo veel weeskinderen…</p>
<p> We trekken de jungle in. Kijk eens goed naar de foto met al het groen. DAT is Sierra Leone. Vruchtbaar, groen, prachtig. Ze doen er alleen zo weinig mee. Met een piepkleine kano roeien we een riviertje over. Daarna lopen we door een cacao en koffieplantage (op de foto een nog niet rijpe cacao-vrucht) om uiteindelijk na een lange looptocht uit te komen bij een diamantmijn. Daar wilden we allebei heel graag heen, maar normaal gesproken kun je daar als buitenstaander natuurlijk absoluut niet komen. CRTPD heeft echter overal mensen zitten en wist via de lokale chiefs te regelen dat we een bezoek mochten brengen. </p>
<p> Daar staan we dan, midden in donker Afrika, na een tocht door de jungle in een diamantmijn. Het is heel onwerkelijk. En wederom slaat een machteloos gevoel toe, als we kinderen zien die met een eenvoudige schep kuilen aan het graven zijn van 10 tot wel 30 meter diep. Met de hand graven ze door een dikke, rode zand- en kleilaag heen, die soms tot 10 meter, maar soms wel tot 30 meter diep gaat. Daarna komen ze bij een grijzige laag uit, waar een soort erts in zit. In die laag kunnen diamanten gevonden worden. </p>
<p> <center> <img decoding=)
Wekenlang zijn de kinderen en volwassenen bezig met het afgraven van de ertslaag. Dag in dag uit, in de brandende zon. ‘s Avonds slapen ze op de opgegraven ertslaag, bang als ze zijn voor dieven. Daarna wordt de erts in zakken gedaan, die ze op hun rug enkele honderden meters verder tillen naar de rivier. Daar wordt alles gezeefd. En soms, heel soms, vinden ze een diamant. Met de hele lokale gemeenschap, vaak een mannetje of 20-25, wordt de winst dan gedeeld. Daar moeten ze dan met zijn allen van leven. Vinden ze niks -zoals zo vaak- dan eten ze slechts mango’s.
Bij de rivier maken we foto’s en filmpjes. We krijgen mango’s aangeboden. Ze worden gewassen in de rivier. Steeds vaker komen we in situaties terecht waarin we geen invloed meer hebben op ons eten en drinken. We weten dat we ziek kunnen worden, maar we hebben geen keus. We hebben geen water bij ons en het is bloedheet. De mango’s zijn de enige uitkomst. Dus we eten ze. Ze zijn nog lekker ook. Insecticiden worden nergens gebruikt natuurlijk. Tijdens het eten duikt een jongen in de rivier telkens naar de bodem om daar zand op te vissen. Ook daar kunnen diamanten in zitten. De hele dag zit hij in het sterk vervuilde water.
Op de terugweg lopen we langs gigantische bossen bamboe. En weer in het dorp staan tientallen kinderen alweer paraat om ons te begroeten.
De dag duurt maar voort. In Kenema bezoeken we nog wat kinderdagverblijven en ‘s avonds worden we gedwongen naar het internet cafe te gaan. Er is mail van Shed, de baas van CRTPD, die we moeten lezen. Hij blijkt zich ongerust te maken over onze veiligheid, ook vanwege de onrust in Guinee. Op internet lees ik ook dat staatssecretaris Nebahat Albayrak vluchtelingen uit Guinee voorlopig laat blijven. Gek genoeg is de onrust daar alweer enige maanden geleden. Het is nu net zo rustig als in Sierra Leone zelf. De vraag is alleen of het rustig blijft, met de verkiezingen in aantocht, maar daarover later meer. Met Abdul en Akim praten we in het guesthouse nog lang na over de dag en over de burgeroorlog.